T-Nederland

Graag gedaan....

Maar waarom zou je twijfelen? Je hoeft niet te twijfelen over de vraag of anderen je als vrouw zien. Twijfel of de transitie wel goed voor je s? Waarom zou het niet goed zijn voor je?

Ik denk eerlijk gezegd dat het gewoon een hele gezonde gedachte is, hoor. Als transseksueel ben je je vaak gewoon (te) bewust van je genderidentiteit, en nou ja, dat schept soms wel eens (te grote) verwachtingen. Maar, zoals Jessy al zei, wordt het allemaal al snel vanzelfsprekend, en uiteindelijk zijn die verwachtingen dan ook niet meer zo belangrijk. Dat is stiekem natuurlijk wel een klein beetje jammer, want ja, het is eigenlijk een ontzettend mooie manier van zelfbevesting. Maar aan de andere kant betekent het ook dat je je minder bewust wordt van je genderidentiteit. En is dat niet gewoon heel fijn? Om na al die jaren daar eens niet meer mee bezig te hoeven zijn? Om misschien eindelijk een gevoel van rust en 'normaalheid' te bereiken?

Verschillende mensen hebben daar verschillende ideeën over. Ik ben het eens met dat laatste, Merle.
Wat mij gelukkig maakt is niet het vrouw zijn. Een "normaal leven" waarin ik geaccepteerd wordt door anderen, dát is wat mij gelukkig maakt. Voor mij is de vraag dan ook of transitie mij helpt om dit doel te bereiken. Want het kan op dat vlak ook veel kapot maken, en passabiliteit blijft dan ook een angst.

Jessy schreef:Verschillende mensen hebben daar verschillende ideeën over. Ik ben het eens met dat laatste, Merle.
Wat mij gelukkig maakt is niet het vrouw zijn. Een "normaal leven" waarin ik geaccepteerd wordt door anderen, dát is wat mij gelukkig maakt. Voor mij is de vraag dan ook of transitie mij helpt om dit doel te bereiken. Want het kan op dat vlak ook veel kapot maken, en passabiliteit blijft dan ook een angst.

Hier beschrijf je precies wat ik bedoel. Ik wil in de spiegel kunnen kijken en tevreden zijn met het gene wat ik zie. Dat ik dit als man niet ga bereiken weet ik zeker, maar of ik dit bereik met het label: "vrouw" is iets waar ik wel eens aan twijfel. Ik zou zo graag dat zelfvertrouwen willen ervaren.

Volgens mij hebben moeders het altijd zwaar te verduren. Ik herken het helemaal; hard tegen je moeder ingaan, die je toch het meest steunt. Ik lijk soms wel een puber... herkenbaar?

Zeker weten. Mijn moeder is ook altijd de sigaar
Maar ze heeft ook wel gelijk. Ze is overbezorgd en maakt zich vooral veel zorgen om mijn soms verdacht gedrag. Ik woon nog thuis, en het roept natuurlijk vragen op als ik met 2 reistassen vertrek om een avondje te weg te gaan. En de maandelijkse bijeenkomsten van een club waarover ik toch niet veel wil vertellen (want rechtuit liegen over wat ik doe kan en wil ik niet, dus zwijg ik maar). En het soms langdurig insluiten in de badkamer (normaal doen we hier nooit deuren op slot).
Sja, ik heb wel veel respect voor haar, maar de laatste maanden/jaren botsen we enorm veel. Moet toch echt eens mezelf dwingen er wat aan te doen...

Hedwich schreef:Volgens mij hebben moeders het altijd zwaar te verduren. Ik herken het helemaal; hard tegen je moeder ingaan, die je toch het meest steunt. Ik lijk soms wel een puber... herkenbaar?

Volledig herkenbaar!

Merle schreef: wordt het allemaal al snel vanzelfsprekend, en uiteindelijk zijn die verwachtingen dan ook niet meer zo belangrijk. Dat is stiekem natuurlijk wel een klein beetje jammer, want ja, het is eigenlijk een ontzettend mooie manier van zelfbevesting. Maar aan de andere kant betekent het ook dat je je minder bewust wordt van je genderidentiteit. En is dat niet gewoon heel fijn? Om na al die jaren daar eens niet meer mee bezig te hoeven zijn? Om misschien eindelijk een gevoel van rust en 'normaalheid' te bereiken?

Zeer zekers herkenbaar!

Het heeft me alleen wel een tijdje gekost om dat te realiseren. Vanaf het moment dat ik mijn genderdysfore gevoelens serieus begon te nemen kreeg ik namelijk heel erg last van een tunnelvisie: ik moest en zou vrouw zijn. Dat was een hele bewuste gedachte, en nou ja, een bewuste vraag verdient een bewust antwoord. Tenminste, dat dacht ik toen. Maar niets is zoals de allereerste keer, en als een soort anorexiapatiënte verlangend naar zelfvoldoening legde ik de lat dan steeds hoger. Het was alleen nooit goed, en hoe hoger de lat lag, hoe moeilijker het voor mij werd om daar overheen te gaan. Dan werd ik dus boos; soms op anderen (waaronder inderdaad mijn moeder ), maar vaak toch vooral op mezelf. Alleen kwam die lat op een gegeven moment gewoon te hoog te liggen, en ja... wat dan? Opgeven? Ik stond eigenlijk wel op dat punt, totdat ik me gelukkig realiseerde waarvoor ik het eigenlijk allemaal deed: om mezelf te kunnen zijn, en zo ook geaccepteerd te worden. Ik probeer nu dan ook niet meer om expliciet vrouw (of man) te zijn, maar gewoon mezelf: Merle, dus.

Jessy schreef:Sja, ik heb wel veel respect voor haar, maar de laatste maanden/jaren botsen we enorm veel. Moet toch echt eens mezelf dwingen er wat aan te doen...

Dat denk ik ook, Jessy. Zal niet makkelijk zijn. Ik wens je courage, ook bij het kiezen van het juiste ogenblik!