Getrouwd en kinderen, hoe verder?

[Janneke]

Stel je bent al in de 50, je bent getrouwd en je hebt kinderen maar je besluit dat het allemaal anders moet...je gaat als vrouw leven. Is dat dan niet een heel erg egoistische beslissing tov van je partner en kinderen? Hoe ga je daar mee om?

[Veerle Mertens]

Hoi Janneke,

Het is altijd moeilijk om er voor uit te komen, n soort coming out. Eerlijkheid is vooral belangrijk! Geef je partner ook de tijd om het te verwerken. Het belangrijkste is dat jezelf
gelukkig bent/wordt. Doorgaan alsof er niets aan de hand is zou ook niet fair zijn tegenover jezelf.

[Janneke]

Hahaha, ik zocht geen advies. Ik ben geinteresseerd in de verhalen van anderen omdat ik zelf moeite heb te begrijpen hoe zo iets in z'n werk gaat.

[Anon20180730]

dat hoef jij ook helemaal niet te begrijpen, toch.. of ben je bijna boven de 50 en heb je jonge kids + partner?

[Janneke]

Nee, want ik zit niet in die situatie maar ik denk er over na. Ik probeer te begrijpen hoe het is om als 'man' kinderen te maken en dan uiteindelijk toch de wens te hebben om als vrouw verder door het leven te gaan. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om zo iets tegen je partner en/of kinderen te moeten vertellen als je jaren lang de rol als man hebt gespeeld.

[Anon20180730]

misplaatste nieuwsgierigheid dan, die ik je in elk geval niet ga vertellen. Wellicht zijn er anderen

[Janneke]

Wat ik onlangs hoorde is dat er iemand was die gewoon nog aan Vaderdag deed? Ik begrijp dat dus echt niet.

[Janneke]

Oh, wat is er misplaatst aan?

[Anon20180730]

omdat het je m.i. eigenlijk geen fuck aangaat om proberen te begrijpen in welke chit anderen veelal zitten. Blijf beter bij je eigen sores

[Janna]

Ik kan er iets van vertellen, want wat je beschrijft is mijn huidige situatie. Ik ben alleen begin veertig. Telt dat ook?

Mijn vrouw weet nu ongeveer acht maanden van mijn gevoelens. Dat was een hele schok! Mijn kinderen weten het nog niet, want we wilden eerst samen op een lijn zitten hoe we verder zouden willen gaan. In welke richting. Daar hebben we wel hulp bij. Het is nu zoeken naar wat we allebei willen en of dat bij elkaar past. Dat is heel moeilijk want er is nog zoveel onduidelijk. Wil ik wel all the way? Zo ja, op welke termijn? Zo nee, wat heb ik dan wel nodig om een beetje gelukkig te zijn? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Voor haar geldt hetzelfde. Wil ze wel met mij verder? Kan ze het verdragen dat ik ben zoals ik ben? Zo ja, hoe ver kan ze meegaan? En hoe verandert dat in de loop der tijd? Ook veel onduidelijkheid dus.

De vraag on ik niet egoistisch ben heb ik ook bij de helpverlener neergelegd. Hij wees me erop dat ik nu niet eerlijk naar ze ben en dat ik het hun onmogelijk maak om kennis te maken met wie ik werkelijk ben. Misschien klinkt het makkelijk maar het is wel (ergens) waar. Nu leef ik met een masker op, eigenlijk met een leugen. Natuurlijk gaat de onthulling ze pijn doen. Hoe ze gaan reageren is niet te voorspellen, al hoorde ik dat het meestal mee valt, zolang de ouders er geen vechtpartij van maken, want dan is het meteen besmet.

Al met al heel veel keuzes en heel weinig om mee te werken. Het liefst zou ik stapje voor stapje verder gaan, maar ik denk niet dat mijn vrouw het zolang wil 'rekken'.

Dat is mijn verhaal. Anderen kunnen vast veel meer vertellen.