Hey,
Ik heb het steeds vaker op werk dat wel meer dan 80% van de klanten mij aanspreekt als meneer enz. Helemaal niks op tegen maar heb soms van die momenten dat mijn werkgever naast mij staat en dan wordt aangesproken als meneer of hij zo genant vaak weet ik dan ook niet hoe ik mij dan moet gedragen.
Soms als dat gebeurt uh nee u bedoelt... Oh sorry hoor je dan, waarom heb ik eigenlijk zo'n reactie komt het omdat ik ermee opgegroeid ben om anders te leven?
Iemand ideeen hoe je ermee omgaat?
Als je je hele leven door iedereen als meisje wordt gezien is het niet raar dat je ook zodanig reageert als iemand iets tegen je zegt. Gaat snel weg als je eenmaal uit de kast bent!
Ja inderdaad, herkenbaar. Bij mij zeggen ze meestal niks (ze weten het wss niet ofzo) of "jongedame/mevrouw" :/ helaas. Maar ik reageer daar wel eerder op, omdat ik al mn hele leven zo aangesproken ben. Ook denk ik heel snel te horen dat mensen me vrouwelijk aanspreken, ook als dat niet zo is. Een tijd terug was ik bij mn vriendin-die-nog-geen-vriendin is (we both like each other, but haven't taken "the" step yet. Had een hoop last van dysforie ed. en wou het daarom wat rustiger aan doen) en toen zei ze "Niet in slaap vallen op mn bureau" en ik hoorde "niet in slaap vallen mevrouw". Ik dacht echt "WHAT!? Mevrouw!? JIJ OOK AL!?" maar toen ze direct daarna zei "dat is niet comfortabel" had ik wel door dat ze iets anders bedoelde, hahaha
Ook awkward is wanneer je met je ouders ergens heen gaat, andere mensen je aanspreken als "meneer" of "jongeman", etc. en je moeder dan lekker de boel gaat 'verbeteren'. Of wanneer ze als eerste zegt "Dit is mn dochter" wanneer je mensen ontmoet (ja, echt dat doet ze. Kan ze niet gewoon zeggen "Dit is mn kind"? ofzo?? :/)
Of wanneer je je niet veilig voelt in de herenwc, maar ook niet in de dameswc. WHERE THE CRAP CAN I PEE PEACEFULLY!?! :c Ik ben echt een voorstander van unisex wc's. Zou een hoop stress verminderen voor veel transgenders denk ik.
Of wanneer je eerst aangesproken wordt met "meneer/jongeman" en direct als je je mond open doet diegene "Oh sorry mevrouw" zegt. *facepalm* >_<
Ja, dat klopt. Maar op dit moment gaat het wss nog 1,5 jaar tot 2,5 jaar duren totdat ik testo heb. Afhankelijk van hoe snel ik door de diagnostiek heen ga... (1 jaar wachttijd, + heb gehoord dat de 'minimum' tijd een half jaar is, en omdat ik vroeger nog wat emotionele/psychische problemen heb gehad ben ik bang dat dat het proces misschien kan vertragen)
Op dit moment lijkt dat gewoon nog zo ver weg...
Maarja, ik denk idd wel dat FtM het wat gemakkelijker hebben dan MtF, zeker diegene die er na hun pubertijd pas achter komen/voor uit komen (anders zorgen puberteitsblokkers er wel voor dat je geen lage stem ed. krijgt)
Laatst gewijzigd door Erik_Ezrin op 27 jun 2014, 12:12, 1 keer totaal gewijzigd.
Thanks voor de reactie's !
Erik zo herkenbaar wat je allemaal verteld met benaderingen van mensen zo gaat het ook bij mij..
Ook baal ik er erg van dat mn ouders enz mij nog bij mijn geboorte naam roepen -.-
Net trouwens gesprek gehad met mijn moeder over mijn dysforie omdat ik vandaag een tefelfonische consult heb gepland ben bamelijk gebeld
Maar mijn moeder zo nee ik denk niet dat je dit hebt en je was gewoon een jongens meisje en stoer en had wel wat meiden dingen zulke dingen zij ze en dat ze niet denkt dat ik later gelukkig ben als man.. Zo irritant als ze dit zegt ze wil het miss nog niet helemaal geloven zei ze ook wel erbij..
Hoe kan ik het duidelijk maken als ik zo vaak heb gezegd dat ik er zeker van ben en dat ik dit gevoel vanaf de 1e klas heb daarvoor nooit gemerkt .
En zegt ze ja je had emotionele struggels in de 2e klas en je werd gepucht zoekt ze uitgangen ofzo ?
Erger mij er iig aan..
Hoe lang terug ben je uit de kast gekomen tegenover je ouders? Mijn moeder gaf aan tot het laatste moment ergens te hopen dat ik er mee zou stoppen, dat het niet nodig zou zijn. (Note: ze heeft me er nooit uit willen praten) Tot ik bericht stuurde dat ik groen licht had, heeft ze altijd gedacht van, misschien hoeft het niet.
Mijn vader gaf in het begin vaak aan dat hij vooral bezorgt was over mijn toekomst (en die van mijn partner, ook ftm). Het was daar in duidelijk dat hij dacht dat ik een stempel 'TRANSGENDER' op mijn hoofd zou krijgen waardoor ik overal buiten de boot zou vallen en een freak zou zijn.
Wat ik wil zeggen, het heeft tijd nodig. Voor sommige veel langer dan anderen. Soms pas nadat de eerste veranderingen van hormonen gaande zijn. Ontkenningsfases, rouw verschijnselen. Het kan allemaal. Laat je niet te veel opwinden (m'n moeder zegt nog elke keer als ik haar zie mijn oude naam (afgekort iig) want dat heeft ze 24 jaar gedaan, soms verbetert ze zichzelf, meestal niet. Daar maak ik me ook niet druk om), adem in adem uit. Geef het tijd.
Matthew, die reactie is echt heel erg herkenbaar...
Ik ben vroeger nogal erg gepest, ed. en heb heel veel problemen op school gehad, altijd "buiten de groep" gevallen, etc. long story, blablabla, long story short: het was zwaar klote.
Mijn vader begon laatst al mijn transgender gevoelens daarop terug te brengen, zo van "Ja, toen en toen is er iets gebeurd en ben je van een meisjesachtig meisje in... dit... veranderd" (eigenlijk ontkent ie niet alleen mn trans gevoel maar zegt ie ook dat mijn mannelijkheid "niet echt mij" is, terwijl ik dat juist als een essentieel onderdeel van mij als persoon ervaar) Hij claimt dat ik van jurkjes hield en sprak over "kinderen krijgen" (welk kind van onder de 4 denkt daar uberhaupt aan?! Hallooo?).
Hij haalt allerlei voorbeelden aan van hoe "vrouwelijk" ik wel niet ben en was, en veegt alle mannelijke kenmerken onder tafel als "dat kwam door die 'traumas' *dramatic music*". Ik geloof niet dat een 'trauma', ongeacht hoe erg, ervoor kan zorgen dat ik van een fab meisje-meisje in een tomboy/transgender ben veranderd, en daar komt bij dat ik dat ondertussen helemaal niet meer als 'zo erg' zie. Ik heb dat "trauma" al grotendeels verwerkt, en had er inderdaad wat psychische problemen door gekregen, maar niks in de trant van transsexualiteit.
Het was juist precies andersom. Wanneer ik me kut voelde/gepest werd ging ik me weer meer als een meisje gedragen en kleden, "to fit in", en als ik me op mn gemak voelde... hop, haar eraf, roze truitjes in de kliko, en jongenskleren ervoor in de plaats.
Ik weet echt ZEKER dat dit is wat ik wil en wie ik ben, en ik ga me dus ook niet tegen laten houden door mijn ouders (ben sws 19, dus ze kunnen me niet eens tegenhouden). Ik denk dat ze als ik eenmaal in de diagnostiek zit en groen licht gekregen heb enzo ze het wel gaan begrijpen en in zullen zien dat het echt serieus is.
