Emma schreef:Weet dat Dr Who niet je punt was. Maar het 'laat' weten en dat er mensen zijn die het naar eigen zeggen al wel vroeg wisten en een beetje neerkijken op hen die er pas laat mee komen, dat was wel een punt dat je wilde maken toch? Ik ben een 'laatbloeier' maar kom er wel achter dat er veel meer hints zijn geweest die ik genegeerd heb dan me lief is. Maakt me niet minder een laatbloeier
Oh nee, dat was niet mijn punt! Het is makkelijk om van het topic af te dwalen als de kost zo zwaar wordt, dus ik zal me daar een beetje in verloren hebben. Sorry!
Wat ik oorspronkelijk wilde zeggen is niet dat men neerkijkt op laatbloeiers, maar dat als iemand die net diens genderdysforie heeft erkent steun of informatie zoekt in de queer community, die persoon er bedacht op moet zijn dat er zelfs daar vele mensen zijn die een minder dan schone motivatie hebben wanneer ze "advies" dispenseren.
Ik heb dat vaak gezien en persoonlijk ondervonden. Wat ik dus eigenlijk wilde zeggen is dat, ook al stuit je op een groep mensen die jouw specifieke problemen kennen, het niet automatisch betekend dat ieder lid ervan zich als een beter mens gedraagt dan degenen die je erheen hebben gejaagd. Voor mensen voor wie dit allemaal nieuw is kan dat heel schadelijk zijn.
En ja, ik heb ongeveer dezelfde ervaringen die je beschrijft. Ik denk dat ik ook een laatbloeier ben maar, achteraf gezien, is het eerder eerlijk zijn tegen mezelf dan het besef wie ik ben dat later is gekomen. Jonger of ouder hoort niet uit te mogen maken.
Lise schreef:Wat een super-goede analyse, Sunny, vooral deze alinea! Mooi verwoord. De angst voor het onbekende en het anders zijn zal ook wel gewoon evolutionair zijn, ooit had dat natuurlijk ook nut.
De oplossing is voor mij trouwens wel wat ingewikkelder dan tegen mezelf proberen zeggen dat ik fantastisch ben, maar dat is een ander verhaal.
Dank je
Als "jezelf fantastisch vinden" een oplossing of zelfs maar een optie was, dan zou de wereld er heel anders uitzien - maar het kan geen kwaad het gezegd te hebben ;P
Instinctieve afkeer voor wat "anders" is, is inderdaad een evolutionair iets; in het prille begin competeerde wij met een gros andere mensensoorten, en toen we eenmaal rijken begonnen te bouwen leek het de heersende elite een goed idee om die praktijk verder door te zetten.
Het is tevens de standaard reactie van mensen die zich aan hun vingernagels vasthouden aan wat ze kennen, en dus vaak heel ver gaan om in elk geval te denken dat ze de wereld zo houden zoals zij het zien - alles dat daar niet in past is een schending van "hoe het hoort te zijn." Het gevaar is dat als zo een persoon ontdekt dat hij of zij afwijkt van de "norm", dat soms ook deel uit gaat maken van die persoon hun realiteit - maar alleen zoals hun het ervaren hebben en, wederom, iedereen wiens ervaring daar niet in past, is een schending.
Jeste schreef:Dat je moet kunnen zijn wie je bent mis ik bij steeds meer mensen. Ook op het gebied van hele andere dingen dan genderzaken. Mensen zijn steeds meer op elkaar gaan lijken. Ze spiegelen zich steeds meer aan anderen, die zich ook weer aan anderen spiegelen. We houden elkaar voor de gek.
Maar laat ik niet te veel afdwalen van het onderwerp.
Vanaf eind jaren 90 begon ik het vrouwelijke in mij te zien. Tegelijkertijd was er de tegenstrijdigheid dat ik van een heleboel dingen die als vrouwlijk gezien worden helemaal niet hield en nog steeds niet houd. Die onduidelijkheid hield me tegen om stappen te zetten. Pas begin 2012 is dat gebeurd en wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Ook al heb niets met de typische vrouwelijkheid, zoals dat door een groot deel van de maatschappij wordt verwacht; ik kan het me niet meer voorstellen om als man door het leven te gaan.
Het is heel goed dat je precies weet wat wel en niet bij jouw past, en toch door bent gegaan!
Ik wil hier echt niet elke sociale opvatting deconstrueren, ook al lijkt dat inmiddels misschien zo, maar een van de dingen waar transgendermensen tegenaan kunnen lopen zijn genderrollen. Zoals de gedachte dat je óf man óf vrouw moet zijn, is ook dat mannen geen jurken mogen dragen en vrouwen niet op straat mogen roken een kunstmatige constructie.
Tot ongeveer hun tiende jaar huilen jongetjes evenveel als meisjes, maar jongens krijgen vanaf die leeftijd te horen dat ze dat niet meer mogen. Van speelgoed tot aan kleuren worden de twee genders van jongs af aan al gescheiden - roze is voor meisjes, blauw voor jongens. Meisjes krijgen barbies en huishoudspeelgoed, en jongetjes krijgen transformers en lego.
Als een man in een verhitte discussie begint te schreeuwen is dat normaal; als een vrouw dat doet is ze "hysterisch," "emotioneel" en "onredelijk." Als een vrouw verkracht is, is de meest gestelde vraag en de allereerste reactie van het publiek: "hoe was ze gekleed?" In fictie is het altijd de vrouw die "gered" moet worden, hoezeer het plot ons ook probeert te zeggen dat ze "sterk" is.
Mannen lijden daar ook onder, maar dat is een ander verhaal (en geen fictie
). Ik het begin probeerde ik mezelf ook te kwantificeren in conservatieve termen; van "zijn mijn gebaren wel vrouwelijk genoeg" tot aan "ik moet echt heel vaak naar de WC, dat is vrouwelijk, toch?" ... We hebben allemaal zo onze neuroses. ... Wat? Kijk me niet zo aan
Maar wat ik bedoel is dat feminisme niet alleen belangrijk is voor vrouwen. Het brengt tevens het besef dat "je vrouw voelen" iets veel diepers is dan maniertjes, karaktereigenschappen en gedweeheid in een maatschappij die jou ten onrechte dicteert wat jij wel en niet met je leven mag doen. Je bent een vrouw, en je hoort niet in de keuken. Je hoeft geen roze te dragen, beleefd te zijn en als een of andere patser naar je fluit dan verdient hij een oor vol en JIJ bent degene die hem dat moet geven. Zeg die prins dat hij zichzelf mag redden, als hij dan toch niks beters te doen heeft. Je hebt evenveel te zeggen als welke man of vrouw dan ook.
En als je er qua gender ergens buiten of tussenin valt, dan verplicht je dat eveneens tot helemaal niks; niet voor jezelf, en zeker niet voor anderen.
