Vrouw naar man wanneer?

[Bas123]

Momenteel sta ik op de wachtlijst voor diagnostisch gesprekken.

Gezien de wachttijd minimaal half jaar tot het eerste gesprek, wat zou kunnen oplopen van 4 tot zo'n 13 gesprekken = 13 maanden verder...

Dan nog groenlicht krijgen,
ben je 19 a 20 maanden verder.

Dan nog eens 1 maand of 2 wachten voordat ze Testosteron voorschrijven.
is 22 maanden.



Dat is in het langste geval bijna 2 jaar later.

Wie van jullie kleed zich nu al in het wensgeslacht?

Wanneer zijn jullie gaan leven als man/vrouw?

Was dit voor de diagnostische gesprekken of tijdens of na de diagnostische gesprekken.
Voor hormonen of tijdens hormonen RLE?

Wanneer vertelden jullie de omgeving in welke fase van het traject?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties,

Ik twijfel zelf wanneer...

Bedankt alvast, fijn weekend allemaal.

[diederique]

Daan,
Hoezo "wens"geslacht. Ik ben vrouw en leef al bijna 5 jaar als zodanig (buitenland, Nederland sinds ruim twee jaar). Dit was 3,5 jaar voor de diagnostische gesprekken, op het moment dat ik hormonen ben gaan nemen (buitenlands voorschrift/ psycholoog) en bijna vier jaar voor ik in Nederland mijn hormonen kreeg.
Mijn Lief heb ik meer dan 35 jaar geleden al in vertrouwen genomen, mijn dochters en omgeving ruim twee jaar geleden rond de tijd van mijn aanmelding bij de VU.

[Bas123]

Aan de ene kant denk ik ''waarom zal ik wachten tot ik groenlicht krijg''?
Ik heb namelijk voor mijn gevoel, lang genoeg mijn eigen ware ik weg gestopt.

Aan de andere kant denk ik op het moment dat ik naar de kapper ga voor een mannenkapsel en
mijn nu sekse neutrale kleding vernieuw naar een mannenkleding gaderobe, ben ik voor anderen een vrouw in mannenkleding.
(voor mijzelf blijf ik man, maar dan in mannenkleding).

Ik weet niet of ik nou liever gezien wordt door mijn omgeving als:
A). Een vrouw in mannenkleding
of
B). Een vrouw in transitie tot man in mannenkleding (RLE met hormonen).


Voordeel van A = dat mensen rustig aan kunnen wennen en ''meegroeien''.
Nadeel is dat er misschien verwarring gaat ontstaan voor omgeving.
Is het nou een zij of een hij?

Voordeel van B is dat als de hormonen langzaam aan zijn werk doet, dit door kleding en door mannelijk kapsel sneller duidelijk wordt
wat de sekse is. Door hormonen kan je langzaam aan mannelijker worden (of vrouwelijker) uiteraard , kleding en kapsel geeft je meteen een extra boost de richting in wie je echt bent. In mijn geval een man.
Nadeel vind ik persoonlijk dat ik dan nog weer een aantal jaar toneel moet gaan spelen, van de andere kant krijgt mijn omgeving dan minder tijd om te 'wennen'.

Moeilijke lastige dilemma's .

Ik wil graag rekening houden met mijn omgeving.

[MarloesIsWeg]

Hoi Daan,

Iedereen zal een eigen verhaal hebben, ik ook. Ik had al wel een voorgeschiedenis van uit de kast komen, en daarmee naar de psychiater gaan, maar werd toen afgedaan als schizofreen. Dat was voor mij een heel nare ervaring, waardoor ik weer voor jaren in de kast ging, en ook oprecht probeerde om "man te worden", me daar goed bij te voelen, en in godsnaam te stoppen met die irritante omkleedneigingen.. Die gaven me angst en ellende vond ik.
Maar dat is een lang en ingewikkeld verhaal. Toen ik in 2011 besloot om hoe dan ook aan de hormonen te willen gaan, ook al zou ik als man blijven doorleven, heb ik me aangemeld bij het umcg en wat later ook bij het vu. Ik had de verwachting afgewezen te worden, gezien mijn eerdere ervaringen en omdat ik gewoon een 'wat minder stabiel persoontje ben'... Ik wilde niet weer de regie uit handen laten glippen, daarom ging ik hormonen via internet kopen. Dat bleek zo fijn, dat ik er al heel snel van overtuigd raakte dat het toch klopte.

Op 20 augustus 2012 ben ik pas omgegaan, me als vrouw gaan kleden. Na ruim een half jaar hormonen gebruikt te hebben dus. Eerst gewinkeld, toen naar een kapper en gevraagd om een vrouwelijk kapsel, voor zover mogelijk. Daarna heb ik nooit meer een mannen kledingstuk gedragen. Dus dat was vrij abrupt.
Vervolgens werd ik heel ongeduldig, daarvan depressief, en gefrustreerd. Belde het umcg iedere week, en er bouwde een enorme lading bij me op over het feit dat ik daar tegen een wachtlijst opliep van al met al 2 jaar voor de diagnostische fase. Ook het feit dat me me een bloedtest weigerde en mijn huisarts tegen me probeerden op te stoken, allemaal in 'mijn belang', werkte natuurlijk niet mee.

Uiteindelijk heb ik alles zelf gedaan, dwz. diagnose via internet 'gekocht', srs zelf betaald bij dr. Suporn, een jaar later, op 22 augustus 2013, en daarna nog borstvergroting in Nederland, in augsustus 2014... Telkens in augustus zie ik...

Mijn transitie is erg snel gegaan. Dat heeft voordelen en nadelen. Iedereen maakt zijn/haar eigen afwegingen denk ik. Dus dat zal je zelf ook moeten doen lijkt me. Maar dat het tijd kost is zeker, probeer dat te accepteren, want als ik iets moeilijk vond aan mijn transitie, dan was het niet dat mensen me nakeken, of dat ik mn werk kwijtraakte, of dat er vriendschappen ophielden. Het was het wachten wat me sloopte. Ik denk dat het goed is om de regie te houden, maar zoals ik het gedaan heb, als je het anders kunt, doe het dan anders, want het is niet fijn om zo in strijd te gaan met de 'autoriteiten' (het vu/umcg) Toen ik terugkwam heb ik nog lang last gehad van de adrenaline en de spanningen die dat met zich mee bracht.
Ook hebben mensen die tijdens het wachten 'omgaan', het makkelijker om de psych te overtuigen van de serieusheid van hun wensen, dus als je het durft, doe het dan. Het is volgens mij niet verplicht, maar het zal je sterker maken. Niet ikzelf, maar een vriendin van me, is omgegaan, zonder hormonen, zonder begeleiding. Ik merk aan haar dat ze echt veel zelfvertrouwen heeft gekregen en nog steeds ontwikkeld omdat ze het helemaal zelf doet, dus ook zonder hormonen. En natuurlijk kun je het wel zien of merken als je met haar praat, maar dat kun je bij mij ook nog wel denk ik, toen ik omging iig. wel, toen trok ik veel verwarde blikken op straat. Wees daar niet bang voor. Heel veel succes in ieder geval, en laat je niet van de wijs brengen. Het is en blijft jouw leven, en jouw recht om het te leven zoals je wilt binnen de mogelijkheden die er zijn.

[Bas123]

Mensen zullen me waarschijnlijk toch wel ''blijven'' zien als een vrouw in mannenkleding,
Of een vrouw met lichaamsbeharing of baard...(bijvoorbeeld).
Of een vrouw die graag man wil zijn of zo.


Hebben jullie ook met zulke vraagstukken gezeten,
of misschien zitten jullie hier ook over na te denken?

Alle reacties van harte welkom!

[Anthony]

Tja ik zou zeggen wanneer jij er klaar voor bent.

Ik heb zelf altijd jongensachtige kleding gedragen en "pas" zins 2 en een half jaar echt als man. (en nu bijna 3 maand aan de testo)

In wat voor opzicht wil jij rekening houden met "de omgeving"? qua familie of buren, etc?
Want voor de laatste groep hoef je het niet te doen (tenzij je close bent met ze bent), die zien meestal toch wel wat ze willen zien..Als ze er naar vragen gewoon eerlijk zijn (kan lastig zijn maar toch)

En als de familie je support in wat jij wil wennen ze er wel aan (kan wel even duren maar toch).
want jij wilt tenslotte gelukkig worden.

[Bas123]

Dank voor jullie reacties, kan ik denk ik wel wat mee.

[Misha]

Ik zit hier momenteel ook wel mee. Ik ben inderdaad nog een vrouw in mannenkleding, voor mijn omgeving. Ik draag genderneutrale kleren, of mannenkleren, maar helaas zitten sommige mannenkleren gewoon niet goed omdat die niet op mijn vrouwenlichaam berekend zijn. Voor 'ons' is het misschien ook wel makkelijker... ik denk dat een vrouw in mannenkleren minder reacties krijgt dan andersom.

Ik denk dat je gewoon moet doen wat voor jouzelf goed voelt. Misschien komt er binnenkort een moment dat je echt geen vrouwenkleding meer wil, of dat je je haar wil laten knippen, en dan moet je dat doen.

[Emma]

Ik heb ook lange tijd gedacht dat je het als FtM een stuk makkelijker zou hebben. Maar ik geloof dat dat bepaald niet waar is. Je krijgt misschien minder reacties in het openbaar maar op een heleboel andere vlakken zit je met problemen die volgens mij soms flink groter zijn dan voor een MtF.

[Bas123]

Misha:

Wat zijn de eventuele reacties van jou omgeving?
Hoe, op welke manier wordt er gereageerd op het feit dat jij (voor omgeving als zijnde vrouw) in mannenkleding loopt?

Vind dit eigenlijk wel erg knap van je, aan de andere kant kleed jij je naar wie je bent, man.