Een jaar post-op
Geplaatst: 22 mar 2015, 19:46
Het is vandaag een jaar geleden dat ik een middag doorbracht in het OK-complex van het VUmc. Ik kan het me nog herinneren alsof het vorige week was. Toch is er alweer een boel gebeurd sindsdien. Ik ben destijds geopereerd door dr. Özer en afgelopen week was ik bij haar op de poli voor controle. Op mijn blog heb ik een uitgebreide post hierover geschreven Laat ik hier wat meer ingaan de medische dingen. Voor de geïnteresseerden, als je vragen hebt, stel ze gerust.
Eerst maar even de nasleep van de operatie zelf: ik heb veel pijn gehad. Daarom ben ik ook veel langer op de uitslaapkamer gehouden dan normaal, terwijl een vier man (m/v) sterk ontvangstcomite aan geliefden op zaal op me wachtten. Ik weet nog dat ik me op die uitslaapkamer heel erg alleen voelde. Geen persoonlijke bezittingen, geen bril (dus ik zag ook nauwelijks wat), gedesoriënteerd van de narcose en stoned van de pijnstillers. Die eerste nacht heb ik ook nog een extra spuit in mijn been gehad met meer pijnstilling. Die pijn is persoonlijk, een van mijn kamergenoten die dezelfde dag dezelfde operatie onderging was binnen een week en nog voor ze naar huis ging van de pijnstillers af. Ik heb nog zo'n drie maanden dagelijks paracetamol en ibuprofen geslikt.
De verpleging is geobsedeerd met je lichaamsfuncties. Behalve een paar keer per dag je temperatuur en bloeddruk meten vragen ze je ook het hemd van het lijf over hoeveel je plast en poept. Dat eerste kunnen ze de eerste dagen zelf nog bijhouden, aangezien ze de katheterzakken legen in een maatbeker. Over ontlasting vragen ze elke keer als ze bij je komen of het al is gebeurd, zodra je uit bed mag dan. Als het lang duurt komen ze met dingen om je te helpen, behalve de movicolonpoedertjes die je toch al krijgt komen ze dan met koffie en pruimen aan. Buiten die obsessie met je toiletgedrag is het personeel supervriendelijk, zowel de verpleging als ook de voedingsassistenten die het eten komen brengen.
Eenmaal thuis was mijn eerst nacht een hel. 's morgens had ik voor het verwijderen van de katheter en de tampon behalve pijnstillers ook nog oxazepam en diazepam gehad. Die waren eind van de middag, toen ik thuis kwam, uitgewerkt. Ik had heftige buikkrampen en had wat moeite met plassen en was bang dat ik daardoor terug zou moeten naar het ziekenhuis. Toen ik halverwege de nacht genoeg lef had verzameld om te gaan dilateren kwam de verlossing: de spieren in mijn buik ontspanden en ik kon wat slapen. De weken erna ging het met ups and downs. Ik ben blij dat ik een paar weken bij mijn ouders kon verblijven. De eerste paar keer een wandelingetje maken met de hond was erg therapeutisch.
De eerste controle op de poli (twee weken na de operatie) was door een van de andere plastische chirurgen. Die omschreef mijn vagina als "fraai" hij constateerde dat alles goed genas en dat de complicaties die ik had geen reden tot zorgen waren. Ik had last wijkende hechtingen (dat gebeurt bijna standaard) en een klein stuk huid dat aan het afsterven was (leek destijds veel erger dan nu).
Fast forward naar afgelopen week: ik was op controle bij mijn eigen chirurg, op een paar dagen na, precies een jaar na dato. Ze was duidelijk tevreden over haar werk. De wonden zijn uiteindelijk goed genezen en de littekens zijn nauwelijks zichtbaar. Die in mijn liezen moet ik echt zoeken met voldoende licht, anders vind ik ze zelf niet eens. Ondanks dat ik geen behoefte heb aan seks en niet verwacht dat het ooit gaat komen dilateerde ik trouw volgens voorschriften tweemaal daags. Nu kan dat terug naar eenmaal per dag.
Over het over-all resultaat ben ik redelijk tevreden. Er zijn best kleine dingen die ik nog iets anders zou willen. Maar dat zijn slechts kleine dingetjes, en zeker niet onoverkomelijke zaken. Bijvoorbeeld dat ik de aanzet van mijn schaamlippen bij de venusheuvel iets dichter bij elkaar zou willen. Dat is puur esthetisch trouwens, ik heb geen last van een onbeschermde clitoris. Waar ik zeer waarschijnlijk wel wat aan laat corrigeren is het gebied rond mijn plasbuis. Daar is wat weefsel achtergebleven waar ik wat ongemak van heb. Dat kan met een kleine ingreep worden verholpen en volgens de chirurg: "reden genoeg om te opereren, maar het heeft geen haast." Ik denk daar nog over na.
Eerst maar even de nasleep van de operatie zelf: ik heb veel pijn gehad. Daarom ben ik ook veel langer op de uitslaapkamer gehouden dan normaal, terwijl een vier man (m/v) sterk ontvangstcomite aan geliefden op zaal op me wachtten. Ik weet nog dat ik me op die uitslaapkamer heel erg alleen voelde. Geen persoonlijke bezittingen, geen bril (dus ik zag ook nauwelijks wat), gedesoriënteerd van de narcose en stoned van de pijnstillers. Die eerste nacht heb ik ook nog een extra spuit in mijn been gehad met meer pijnstilling. Die pijn is persoonlijk, een van mijn kamergenoten die dezelfde dag dezelfde operatie onderging was binnen een week en nog voor ze naar huis ging van de pijnstillers af. Ik heb nog zo'n drie maanden dagelijks paracetamol en ibuprofen geslikt.
De verpleging is geobsedeerd met je lichaamsfuncties. Behalve een paar keer per dag je temperatuur en bloeddruk meten vragen ze je ook het hemd van het lijf over hoeveel je plast en poept. Dat eerste kunnen ze de eerste dagen zelf nog bijhouden, aangezien ze de katheterzakken legen in een maatbeker. Over ontlasting vragen ze elke keer als ze bij je komen of het al is gebeurd, zodra je uit bed mag dan. Als het lang duurt komen ze met dingen om je te helpen, behalve de movicolonpoedertjes die je toch al krijgt komen ze dan met koffie en pruimen aan. Buiten die obsessie met je toiletgedrag is het personeel supervriendelijk, zowel de verpleging als ook de voedingsassistenten die het eten komen brengen.
Eenmaal thuis was mijn eerst nacht een hel. 's morgens had ik voor het verwijderen van de katheter en de tampon behalve pijnstillers ook nog oxazepam en diazepam gehad. Die waren eind van de middag, toen ik thuis kwam, uitgewerkt. Ik had heftige buikkrampen en had wat moeite met plassen en was bang dat ik daardoor terug zou moeten naar het ziekenhuis. Toen ik halverwege de nacht genoeg lef had verzameld om te gaan dilateren kwam de verlossing: de spieren in mijn buik ontspanden en ik kon wat slapen. De weken erna ging het met ups and downs. Ik ben blij dat ik een paar weken bij mijn ouders kon verblijven. De eerste paar keer een wandelingetje maken met de hond was erg therapeutisch.
De eerste controle op de poli (twee weken na de operatie) was door een van de andere plastische chirurgen. Die omschreef mijn vagina als "fraai" hij constateerde dat alles goed genas en dat de complicaties die ik had geen reden tot zorgen waren. Ik had last wijkende hechtingen (dat gebeurt bijna standaard) en een klein stuk huid dat aan het afsterven was (leek destijds veel erger dan nu).
Fast forward naar afgelopen week: ik was op controle bij mijn eigen chirurg, op een paar dagen na, precies een jaar na dato. Ze was duidelijk tevreden over haar werk. De wonden zijn uiteindelijk goed genezen en de littekens zijn nauwelijks zichtbaar. Die in mijn liezen moet ik echt zoeken met voldoende licht, anders vind ik ze zelf niet eens. Ondanks dat ik geen behoefte heb aan seks en niet verwacht dat het ooit gaat komen dilateerde ik trouw volgens voorschriften tweemaal daags. Nu kan dat terug naar eenmaal per dag.
Over het over-all resultaat ben ik redelijk tevreden. Er zijn best kleine dingen die ik nog iets anders zou willen. Maar dat zijn slechts kleine dingetjes, en zeker niet onoverkomelijke zaken. Bijvoorbeeld dat ik de aanzet van mijn schaamlippen bij de venusheuvel iets dichter bij elkaar zou willen. Dat is puur esthetisch trouwens, ik heb geen last van een onbeschermde clitoris. Waar ik zeer waarschijnlijk wel wat aan laat corrigeren is het gebied rond mijn plasbuis. Daar is wat weefsel achtergebleven waar ik wat ongemak van heb. Dat kan met een kleine ingreep worden verholpen en volgens de chirurg: "reden genoeg om te opereren, maar het heeft geen haast." Ik denk daar nog over na.