T-Nederland

Die bijwerkingen hakken er nogal in.

Anderhalf jaar geleden had ik de srs. Ik ben toen gestopt met de androcur (cyproteronacetaat), want dat moet nu eenmaal voor de operatie. Een jaartje erna ben ik ze toch weer gaan -nemen. Voornamelijk vanwege wat haaruitval en omdat ik mijn borsten te klein vond, en vooral kleiner dan ze ooit waren. Dus ik nam de restvoorraad die ik nog had en begon pilletjes in vieren te snijden. Een kwart pilletje, zo'n 12 milligram per dag, in plaats van twee hele pillen (100 milligram) per dag. Eigen initiatief, want volgens de endocrinoloog was mijn T-waarde laag zat.

De afgelopen weken merkte ik echter dat mijn stemming steeds somberder aan het worden was, tot aan het depressieve toe en dat ik met tegenslagen moeilijker om kon gaan. Mijn angsten werden weer getriggerd en het ergste van al mijn stemmetjes (ik heb mijn negatieve gedachten gecategoriseerd en een naam gegeven) het spookje begon weer de poten onder mijn eigenwaarde vandaan te zagen.

Ik ben er dus toch maar weer mee gestopt. Ik had verwacht dat het wel een week of 2-3 zou duren voor ik daar wat van merkten. Goed vergelijken met de vorige keer kon ik niet, toen was ik echt veel te nerveus om iets van de hormonale veranderingen te merken. Maar nu merk ik na anderhalve week al duidelijke verschillen: de last op mijn schouders is lichter en ik heb echt veel meer energie. Ik krijg ineens weer dingen in het huishouden gedaan zonder dat het me echt een enorme berg mezelf ertoe zetten kost. Nee ik doe gewoon eventjes stofzuigen en de was opvouwen en de huiskamer opruimen en het toilet poetsen. Dat na een pittige werkweek, waarvan ik normaliter op de de bank zou ploffen om er alleen maar af te komen om naar bed te gaan.

Ik vind het gewoon bizar hoeveel verschil dit maakt. Bijna eng dat die somberheid er zo is ingeslopen, zonder dat ik het doorhad tot het al min of meer te laat was. Ik ga dat spul dus niet meer nemen. Als ik dan echt met mijn handen in het haar zit, of issues heb met mijn bosje twijgjes ga ik wel met de arts praten over andere opties.

Ik ben bij aanvang HRT begonnen met spironolactone omdat ik begrepen had dat die minder bijwerkingen zou hebben dan de Androcur. Ik had geen zin in depressies en alle andere ongein.

Misschien is dat een optie?

Ylse schreef:Ik ben bij aanvang HRT begonnen met spironolactone omdat ik begrepen had dat die minder bijwerkingen zou hebben dan de Androcur. Ik had geen zin in depressies en alle andere ongein.

Misschien is dat een optie?

Als je heel vaak naar de toilet gaan niet erg vindt is spiro een prima keus.

In principe heeft iedere medicatie zo z'n bijwerkingen, verschilt alleen per persoon hoe erg ze zijn.

Als je T laag genoeg is en je hebt srs gehad, waarom zou je die rotzooi dan nog willen nemen? Het zal niets doen aan borstgroei, en ook haaruitval zul je er niet mee oplossen.

Ik had wel meer gehoord over die bijwerkingen. Dat maakte mij best wel een beetje angstig. Zeker die vermoeidheid, die best wel vaak voor leek te komen.
Van vermoeidheid had ik al heel lang last voor dat ik begon met de hormonen. Uit onderzoek kwam niets, dus ik moest er maar mee zien te leven. Ik had echt wel 10 uur slaap nodig op een dag om me niet moe te voelen. Mijn gedachte was dus dat het nog wel eens erger zou kunnen worden toen ik androcur begon te slikken. Geheel onverwacht gebeurde het tegenovergestelde.

Jessy schreef:Als je T laag genoeg is en je hebt srs gehad, waarom zou je die rotzooi dan nog willen nemen? Het zal niets doen aan borstgroei, en ook haaruitval zul je er niet mee oplossen.

Ik heb de progestagene werking wel gemerkt. Mijn borsten zijn na de operatie beetje ingezakt en werden door de androcur duidelijk weer wat voller. De depressie en vermoeidheid zijn er langzaam ingeslopen. Helaas had ik dat pas door toen het te laat was. De relatie die ik had is erdoor stukgelopen, dat bleek afgelopen weekend.

Danielle schreef:

Jessy schreef:Als je T laag genoeg is en je hebt srs gehad, waarom zou je die rotzooi dan nog willen nemen? Het zal niets doen aan borstgroei, en ook haaruitval zul je er niet mee oplossen.

Ik heb de progestagene werking wel gemerkt. Mijn borsten zijn na de operatie beetje ingezakt en werden door de androcur duidelijk weer wat voller. De depressie en vermoeidheid zijn er langzaam ingeslopen. Helaas had ik dat pas door toen het te laat was. De relatie die ik had is erdoor stukgelopen, dat bleek afgelopen weekend.

Misschien kun je de huisarts vragen of ze je progesteron voor kunnen schrijven? Een tijd terug in een ander topic had iemand het daar ook over en zij had het via de huisarts meen ik. Als je bij het VU over progesteron begint schreeuwen ze direct ketterij en zo dat heb ik zelf ook al ervaren.

Ik begin steeds meer te beseffen wat voor katalysator die androcur was voor mijn depressie. Nu ik er drie weken vanaf ben en nu de scherpe kantjes van mijn liefdesverdriet af beginnen te slijten begin ik steeds meer tot mijzelf te komen. Nu ik voorbij dat verdiet van de afgelopen weken zie ik dat het nog groter en erger was dan ik dacht.

Zo terugkijkend op de afgelopen maanden ben ik heel erg mijzelf kwijt geweest, zonder door te hebben wat er precies gaande was en vooral zonder de ernst van de situatie in te zien. Ik krijg nu het gevoel weer mijzelf te worden. Mijn emoties kan ik weer steeds beter kanaliseren en op een gezonde manier uiten. Mijn energieniveau klimt gestaag omhoog. Maar bovenal voel ik me kalmer en gebalanceerder worden.

Vanmorgen durfde ik voor het eerst sinds een paar weken weer mascara op te doen. Dat was niet zo'n heel goed idee. In mijn lunchpauze kwamen de tranen alsnog. Ditmaal door het beseffen van mijn innerlijke kalmte, dat ik wakker ben geschud en mijzelf weer terug heb gevonden. Het waren tranen van geluk.

Ik ben blij dat het weer de goede kant op gaat met je.

Dat is wel heel fijn om te horen Danielle, het is ook een belangrijke negatieve bijwerking van de androcur. Best wel opmerkelijk dat je er nu wel last van kreeg en de vorige keer toen je het gebruikt heb. Maar heel fijn om te lezen dat het weer goed met je gaat

Sophia