T-Nederland

Ja daar heb ik mee geworsteld eerst en vooral dat je er zelf uit bent en dan tegen je partner vertellen dat je eigelijk liever vrouw wilt zijn erg moeilijk en ik den dat vele van ons dit hebben meegemaakt .
Dus je zet je schrap van nou komen de woorden ok dan is het over.
En dan zegt de wederpartij ok ik wist dat er iets aan de hand was hoe gaan we hier mee handelen.
Ja je houdt met veel scenario`s rekening maar niet met deze.
En het is zeker niet makkelijk em zelf wil je veel sneller gaan als je partner en dat is moeilijk in balans te houden

Hoi Josephine,

Ook hier is geen recept voor. Mijn ervaring is dat als je niets zegt je een belangrijk deel van jezelf verloochend. Geheimhouden tot de partner er ooit zelf een keer achter komt.......en dat gebeurt......betekent dat de partner zich heel erg belazerd voelt (ook mijn ervaring). Vertellen, hoe lastig wellicht ook, geeft vrijheid. Vrijheid voor jezelf en vrijheid van de ander om te overwegen wat hier mee te doen (vragen stellen, verdiepen, negeren, weggaan). Ik heb onlangs mijn nieuwe vriendin verteld van de vrouw in mij, na een paar maanden vroeg ze of ze mijn foto's kon zien die ik van mijzelf had gemaakt (en dat was op een moment dat het voor haar veilig voelde), nu komt wel het moment dat ze me ook live wilt zien. Ik laat het open, ik dring niet aan, ik ga wel door met mijn eigen ontwikkeling, en geef duidelijk aan dat ik altijd bereid ben er over te praten en mijzelf durf te laten zien. Dit was slechts mijn ervaring......en zo zullen er velen zijn.
Persoonlijk vind ik het heel belangrijk je niet te verschuilen achter de angst. Wees jezelf, daar geloof ik in.

Ben er eerst mee naar een (smaakvolle) travestieshow geweest met bijgaand goed diner. Daarna gepolst wat ze ervan dacht. En dan gezegd dat ik mij ook gelijkaardig voelde

Zelf heb ik een brief geschreven waar ik alles voor mezelf op een rijtje heb gezet en ook in chronologische volgorde. Dus mijn vanaf vroegste herinneringen tot en met de meest recente worstelingen. Ik heb mijn vrouw de brief van 6 kantjes laten voorlezen zodat ik wist waar ze in mijn verhaal was.
Dat deed ik op een parkeerplaats in Duitsland op de terugweg van een kerstmarkt.
Hierdoor hadden we ruim de tijd om er over te praten zonder dat vluchten mogelijk was. Bij ons werkte dit.

Mijn "transgender" zijn aan mijn echtgenote vertellen was eigenlijk het gemakkelijkste.
OK ik was bang, ik twijfelde; "Hoe echt is het". Ik had in mijn hoofd de consequenties
geaccepteerd; De boedelscheiding al opgemaakt, dat er geen gevecht zou zijn. Maar na
het gezegd te hebben realiseerde ik me dat het voor mijn echtgenote het moeilijkste was
Haar leven valt pas echt om, de persoon die ze dacht te kennen is er eigenlijk niet, zij is
niet transgender, dus kan het fundamenteel/emotioneel nooit helemaal begrijpen en dus
ook niet -echt- met haar hart accepteren. Ze heeft het, groothartig als ze is, wel met haar
verstand geaccepteerd. Vrouwen zijn duidelijk het sterke geslacht. Maar zij heeft ook het
recht om gelukkig te zijn. Ik wil niet dat zij zich opoffert voor mijn vrijheid. Je kan dit
volgens mij ook niet oplossen met afspraken. Je voelt je gelukkig of niet. Voor mij om de
balans te vinden dat zij ook gelukkig zal zijn is moeilijker dan het de eerste keer vertellen.
Maar het mooiste van dat ik mijzelf gevonden heb. Met al die onzekerheden en onbegrepen
gevoelens in mijn hoofd opgeklaard kan ik voor het eerst sinds tijden zeggen: "Schat ik hou
van je"

Ik wil ook graag even reageren. Ik ben een van de partners die het verteld is. Ik ben getrouwd in 2009 met een man nadat wij al 8 jaar samen waren. Er werden weleens badpakken van mij gedragen maar ik had toen nog niet in de gaten dat mijn wederhelft dit meer dan prettig vond. Voor mij was dit meer gewoon een grapje en plagerij in begin. In 2011 volgde er een ontwikkeling waarbij mijn wederhelft zich openbaarde voor mij als tv-dame (travestie) Dat gebeurde alleen binnen muren en ik had er geen enkel probleem mee ik bedoel ieder zijn ding en ik ben open minded dus lekker doen.

Maar het begon zich steeds verder te ontwikkelen ook binnenshuis. En wij zaten in de zomer op een terrasje te genieten van een wit wijntje en een lunch en we hadden een heel ontspannen gesprek eigenlijk toen dus naar boven kwam dat ze de gevoelens had een vrouw te willen zijn en echt al jaren. Maar ik heb ook aangegeven dat het voor mij even als een wave te snel ging. Er veranderde dat jaar in een keer even te veel.. Dat ze vrouw wil zijn en van binnen van karakter al is vond en vind ik geen enkel probleem. Maar ik had in eerste instantie wel zoiets van een operatie HELL NO dat was echt mijn eerste gedachte.

Ik heb haar de vrijheid gegeven die keuze zelf te maken en ook gezegd toen als dat jou enige manier is om gelukkig te zijn dan moet je dat doen maar dan gaan wij verder als vrienden en niet als geliefde. Ze koos er toen voor om het niet te doen. Ik ben er toen meer over gaan lezen en leerde iemand kennen een man FtM noemen jullie dat geloof ik. En wende aan het samenleven met een vrouw. Ik heb er bijna 2 jaar aan moeten wennen en dit jaar 21 maart 2016 heb ik groen licht gegeven dat ze van mij ook instemming kreeg voor het traject en de daarop volgende operatie. Ze huilde van geluk. Nu inmiddels leeft ze zo, werkt ze zo, iedereen heeft positief geageerd en 28 september is de intake bij VU. Ik ben zelf bi seksueel wat het voor mij ook wat makkelijker maakt man of vrouw maakt mij niet uit.

Maar lang verhaal kort de beste tip die ik je mee kan geven is simpel GEEF JE PARTNER DE TIJD ERAAN TE WENNEN echt ik spreek uit ervaring als mijn lieve vrouw me niet die tijd had gegeven dan waren we wss niet meer samen geweest en nu gaat het beter dan ooit tevoren

Liefs en Respect Isla

Daar hoor je weinig over, Isla, over de partner-zijde van het verhaal... maar ben super blij dat je de vrijheid voelt om hier te komen en je verhaal te doen, "zo kan het dus ook". Respect hoor!

één woord.....GEWELDIG.......Isla

Het moment waarop ik het vertelde, op het terras, was totaal niet van tevoren gepland. Ik denk dat door de ontspannenheid en de invloed van de wijn toch iets van een remming weg viel. Het was er in ieder geval uit voor ik er goed en wel erg in had. Isla's reactie maakte me aan de ene kant blij, ze zou in ieder geval niet meteen wegrennen, maar aan de andere kant was ik er toch door teleurgesteld. Tegelijkertijd begreep ik haar standpunt ook weer goed.

Ik heb er gedurende al die tijd nooit een geheim van gemaakt dat ik direct voor transitie zou gaan als ik single zou worden, maar dat ik het het allerliefste zou doorlopen met Isla aan mijn zijde. Daarom koos ik ervoor om naar haar toe de weg van de minste weerstand te kiezen en haar alle tijd te geven die ze nodig had. Gedurende die hele tijd hebben we de communicatie open gehouden en dat heeft er denk ik ook enorm aan bijgedragen.

Ik heb geloof ik nog nooit zoveel tranen gehuild als in de periode rond die 21e maart, in de periode eraan voorafgaand omdat ik even niet wist waar ik het zoeken moest en in de periode erna vanwege het supergoede nieuws.

Isla , we gaan dit samen tot een heel erg mooi einde en mooi begin van de rest van ons verdere leven maken zodat we over heel veel jaar als twee verschrompelde oude vrouwtjes het bejaardenhuis in kunnen. Ik hou van je