T-Nederland

owwwwww wat liiiieeeeeeeeeeeffffff!!!!!!!!

Echt super!

Hoi iedereen,

Ik vertelde het haar gewoon oprecht en eerlijk ( nieuwe prille relatie). Verder verberg ik, niets, geen enkele behoefte meer aan trouwens. Ook niet langer i.v.m. het actief zijnde op dit/het Forum.

Grtz Nick

Ooh Nick, hoe is dat gegaan!!!

Hoi Nate,

Ze is hier nog hé ( weekend), ze rust wat uit op de bank momenteel ( lange rit, Alkmaar).

Verder prima , ik voelde nog nooit zoveel respect t.o.v. mijn man zijnde als bij haar . Als je, je echt man voelt/bent, dan is een hetro vrouwtje ( bio/trans) toch iets totaal anders dan een lesbische vrouwtje/transvrouwtje.

Voor mij is dit een enorme verrijking der mijn hetro man zijnde ( na mijn transitie) en zelfvertrouwen ( je snapt het wel, denk ik.).

Grtz Nick

Hee wat fijn, gefeliciteerd Nick

Josephine schreef: Dus je zet je schrap van nou komen de woorden ok dan is het over.

En dan zegt de wederpartij ok ik wist dat er iets aan de hand was hoe gaan we hier mee handelen.

Het is nu 9 maanden nadat ik het mijn partner verteld heb, en dat was 2-1/2 maand nadat ik zelf was beginnen te begrijpen dat er iets mis was en 1 maand nadat ik dacht te weten dat het met genderdysforie te maken had. En dus bijna een jaar dat ik heb leren te begrijpen is wat ik moet doen en ook dat ik begrijp wat voor pijn ik bij mijn partner veroorzaak.

Ze is, of het schijnt mij dat ze in ontkenning is. Het is bijna niet te vatten, aan de ene kant doet ze zoveel moeite voor mij, maar aan de andere kant, als het gaat om zaken die echt het hart van de situatie raken, dan is het of lijkt het eigenlijk niet bespreekbaar. Of we spreken wel, maar we horen niet. Het is geen constructieve dans. Zij doet grote toegevingen, zo voelt zij dat dan ook, en en dat valt haar zwaar, maar dat gaat over de uiterlijkheden, de bijzaken, voor mij. Van mijn kant, zoals ik het (misschien onterecht) voel, is dat ze eigenlijk het liefst zou willen dat het gaat van: "OK, je ben transgender, fijn voor je dat je het weet, doe nu maar weer gewoon en laten we het image / de façade van het huishouden niet verstoren". Circule, circule ! il n'y a rien a voir.

En ik kan haar niks kwalijk nemen, al die woede die ze nu in zich heeft is terecht. Al heb ik haar eigenlijk niets te geven en kan ik ook niet degene zijn die haar echt kan helpen, ik kan nu zonder frustratie terug praten. Maar wat doet het pijn dat ze mij niet wil kennen.

Josephine schreef: En het is zeker niet makkelijk em zelf wil je veel sneller gaan als je partner en dat is moeilijk in balans te houden

Ik heb, denk ik, elke perceptie van snelheid verloren, rationeel -weet- ik dat ik veel te snel ga, maar gevoelsmatig, er is echt -niets- dat mij tegen houdt. Misschien komt dat juist ook wel omdat de dingen onbespreekbaar zijn, of omdat de dingen die wel tegen me gezegd worden eigenlijk niet doordringen.

Maar na 46, nu 47 jaar -ein-de-lijk- mezelf leren kennen. In exacte oppositie tot alles wat ik dacht of onbewust pretendeerde te zijn. Is het gek dat de dam met de rivier is weg gespoelt ?

janine2363 schreef:
Ik heb, denk ik, elke perceptie van snelheid verloren, rationeel -weet- ik dat ik veel te snel ga, maar gevoelsmatig, er is echt -niets- dat mij tegen houdt.

Dat vond ik één van de moeilijkere dingen.
Op het moment dat één en ander voor mezelf duidelijk was, wilde ik niets anders dan full steam ahead, en alle verloren tijd zo snel mogelijk inhalen.

Dat lukte dus niet.

Enerzijds was daar de psychodiagnostiek, waar je gewoon doorheen moet en die hoedanook (tenzij je aan zelfmedicatie wil gaan doen, maar dat was voor mij een grote no-no) tot een goed einde moet gebracht worden alvorens je medisch verder kan.

Anderzijds was en is daar de draagkracht van mijn vriendin die, alhoewel ze me steeds gesteund heeft en onze relatie nog steeds super is, sowieso tijd nodig heeft/had om aan alle veranderingen te wennen.

Tenslotte is daar ook mijn eigen vermogen tot verandering, dat ook niet onbeperkt is.

Kortom, mijn devies is na zekere tijd geworden "Zo snel als het kan, maar zo langzaam als het moet". en telkens wanneer ik mezelf dreig voor de voeten te lopen en het ongeduld (dat nog steeds aanwezig is) op de voorgrond treedt, probeer ik dat devies duidelijk in gedachten te nemen én te volgen.

Als een soort mantra, als het ware

Voor mij werkt dit. Niet perfect, maar voldoende om niet tegen muren op te lopen.

Sigrid schreef:Enerzijds was daar de psychodiagnostiek, waar je gewoon doorheen moet en die hoedanook (tenzij je aan zelfmedicatie wil gaan doen, maar dat was voor mij een grote no-no) tot een goed einde moet gebracht worden alvorens je medisch verder kan.

Maar ik heb helemaal geen haast met medische zaken, dat is bijna een don't care, ik wil gewoon bij mijn naam genoemd worden. Ik wil aan mijn kinderen kunnen uitleggen wie ik ben, omdat ik gewoon -blij- ben met wie ik ben. Daar wil ik snel in gaan, want dat is belangrijk, dat mjin leven op een spoor gaat lopen, niet twee sporen.

Sigrid schreef: Anderzijds was en is daar de draagkracht van mijn vriendin die, alhoewel ze me steeds gesteund heeft en onze relatie nog steeds super is, sowieso tijd nodig heeft/had om aan alle veranderingen te wennen.

Heeft jouw vriendin je gewoon bij je naam willen noemen, je gewoon aankijken wetende wie&wat er achter dat gelaat schuilt? Dat er niet in de derde person naar je gerefererd wordt, een indringster in het gezins leven ?

Toen ik eenmaal mijn naam gekozen had, noemde zij mij inderdaad meteen bij mijn naam. We kennen elkaar al 25 jaar, dus af en toe vergist ze zich nog, maar niet uit onwil.

Mijn naam bleef hetzelfde dus dat was geen probleem maar de dans komt mij wel heel erg bekend voor . Op dat moment was er bij mij nog sprake van een evenwicht en leefde ik eigenlijk androgyn . Het huwelijk gaf mij de kracht om dat ook zo te doen.
Het evenwicht bleek achteraf heel erg broos , ze zag uiteindelijk alleen maar' die vrouw , of ' dat wijf ' ........

De laatste uitdrukking geeft al aan welke kant het opging en dat was een onomkeerbaar proces dat niet te stoppen was .

Het als androgyn door het leven gaan was over toen zij aangaf niet meer met mij verder te willen Toen kon ik die energie niet meer opbrengen