Hoe wisten jullie het?

[Sabrina]

Mijn eerste genderdysfore ervaring was in groep 1 van de basisschool, toen ik geconfronteerd werd met het verschil tussen jongens en meisjes. Zoals La-Clau aan het begin schrijft mochten zij dingen aan als rokjes, jurkjes en maillots. Maar ook de manier waarop meisjes speelden vond ik leuk, dan heb ik het vooral over dingen als 'vadertje-moedertje'. Ik herinner me de gedachte "Ik wil een meisje zijn", maar ook hoe vreemd ik dat vond. Jongens deden "jongens-dingen" en meisjes deden "meisjes-dingen", ik was een jongen en deed met de jongens mee. Ik wou nog steeds een meisje zijn, maar heb het nooit erg gevonden om met auto's te spelen. Toen ik klein was ging ik vaak met mijn opa wandelen en die had mij er van alles over geleerd. Daarnaast ben ik naast het spoor opgegroeid en heb ik door m'n vader iets met vliegtuigen. Poppen vond ik stom. Dit gold niet alleen voor Barbie, maar ook voor Action Man, waar veel jongens toen mee speelden. Wel had ik een verzameling knuffels, waarvan er bij mijn vader thuis sommige kleertjes aanhadden waar ik dan mee in de weer was. Iets dat mijn vader afkeurde.

Toen ik van school veranderde ben ik eigenlijk altijd gemengd met jongens en meisjes omgegaan en lagen onze interesses vooral bij rages en niet specifiek iets dat bij een bepaalde gender hoorden. Wel identificeerde ik me daarin met vrouwelijke personages en wou ik later stewardess worden. Tijdens de wandelingen met mijn opa vertelde hij me toen ik klein was dat als je een Paardenbloem in één keer uitblies je een wens mocht doen. Mijn wens was dan om een meisje te zijn.

Op latere leeftijd kwam ik er wel achter dat "mensen die zich in het verkeerde lichaam geboren voelden, omgebouwd konden worden". Nu voelde ik me niet per see in een verkeerd lichaam geboren en had ook niet specifiek een hekel aan mijn geslachtskenmerken, maar hierdoor realiseerde ik me dat ik niet de enige was die deze wens had en er wat aan gedaan kon worden. Dus wou ik later als ik groot was ook een vrouw worden. Vooral de reacties van mijn vader op dit gebied zorgden ervoor dat ik deze wens nog altijd niet uitsprak. Naïef als ik als kind was dacht ik er niet aan hoe ik dingen dan later aan zou gaan pakken.

Rond mijn tiende begon ik stiekem de kleren van mijn moeder te dragen en kon dit niet meer toen ik bij mijn vader ging wonen. In de puberteit begon ik me pas echt aan mijn lichaam te ergeren, ik wou niet langer alleen mooi lang haar hebben maar ook wel weten hoe het was om andere lichaamsdelen te hebben. Op het internet kwam ik langs een YouTube kanaal van een Hawaïaans meisje die rond mijn leeftijd was en in transitie was. Voor het eerst kreeg ik hierdoor een goed beeld wat het nu precies inhield en wist dat ik dit ook wou doen. Diezelfde avond ging ik echter uit met de jongens en ik zette al snel een knop om dat mijn lichaam er al te veel voor verpest was en het maar als jongen moest doen. Als jongen, maar was ik dat wel? Ik voelde me een meisje... ...in een jongenslichaam... Uiteindelijk heb ik het uit m'n hoofd gezet.

Op een gegeven moment werd de drang om meisjes/vrouwenkleren te hebben toch wel zo groot dat ik ze online begon te bestellen. Op mijn 18e verjaardag kreeg ik ruzie met mijn vader en ben ik midden in de nacht op een bankje gaan zitten nadenken over mijn leven en dat het nu eenmaal zo is dat ik liever een meisje wou zijn en daar niets verkeerds mee was. Tijdens de reis die we die zomer hebben gemaakt ben ik een aantal geweldige mensen tegengekomen die me hebben geholpen mezelf volledig te accepteren. Ik begon complete outfits te kopen en dragen en dat voelde beter dan wat dan ook in de wereld. Ik dacht na over de transitie en vroeg mezelf of als er een pil was waardoor ik een vrouwenlichaam kreeg ik deze zou nemen. Zonder twijfel. Als er een pil was die het gevoel vrouw te zijn weg zou nemen, zou ik hem dan nemen? Nee, want dan zou ik niet meer mezelf zijn. Vanaf mijn vierde wist ik al dat ik liever een meisje zou zijn, op mijn zestiende zou je kunnen zeggen dat ik wist dat ik een meisje was, maar pas op mijn achttiende heb ik het ook daadwerkelijk geaccepteerd.

[Chieftac]

Ik weet eigenlijk niet meer precies waarom ik aan het begin van mijn puberteit (14 jaar) nou precies met travestie/crossdressing begon. Het had in ieder geval iets te maken met dat ik mezelf lelijk vond en dat ik ook zo knap wou zijn als sommige meiden. En het voelde natuurlijk ook gewoon prettig om de ruwe mannelijke vormen te kunnen verbergen en er fijne zachte vrouwelijke vormen voor terug te krijgen. Het begon dus (zoals de meeste crossdressers denk ik) met het stiekem gebruiken van de beha's van mijn moeder. De tuck maakte ik met mijn eigen strakke onder/zwembroeken. Ik schaamde me hier natuurlijk wel voor en heb het dan ook 10 jaar lang proberen te verbergen door dat ondergoed op allemaal verschillende plekken te verstoppen. Natuurlijk had mijn moeder het wel een aantal keer terug gevonden en daar boos om geworden tot de dag dat ik twee beha's van haar mocht houden als ik alleen maar op mijn kamer bleef doen (Dit was de eerste acceptatie). Maar na die 10 jaar worstelen (nu 24 jaar) met het verbergen van ondergoed en deze gevoelens had ik de knoop doorgehakt en mijn ouders dus verteld dat ik travestiet/crossdresser ben.

[Ilse]

hoi sabrina,

heel herkenbaar van wat jij schrijft, maar dat zal waarschijnlijk voor meer forumleden gelden.
vond jou onderstaande gedachten ook heel opmerkelijk, omdat ik ook best wel over exact hetzelfde heb nagedacht.

Ik dacht na over de transitie en vroeg mezelf of als er een pil was waardoor ik een vrouwenlichaam kreeg ik deze zou nemen. Zonder twijfel. Als er een pil was die het gevoel vrouw te zijn weg zou nemen, zou ik hem dan nemen? Nee, want dan zou ik niet meer mezelf zijn.

als die pil er was zou ik hem ook heel graag willen nemen, maar ook heb ik vaak gedacht dat als er een pil was die het gevoel zou weg nemen dat je vrouw bent, dat ik die ook zou nemen, omdat ik dacht dat dit het beste voor mijn gezin zou zijn. ook dacht ik toen dat ik dan niet meer mezelf zou wezen, maar dat had ik er toen wel voor over.
inmiddels zijn we wat verder en nu weet zeker dat ik die eerste pil zou nemen

groetjes mieke

[Sabrina40]

hoi sabrina,

heel herkenbaar van wat jij schrijft, maar dat zal waarschijnlijk voor meer forumleden gelden.
vond jou onderstaande gedachten ook heel opmerkelijk, omdat ik ook best wel over exact hetzelfde heb nagedacht.

Ik dacht na over de transitie en vroeg mezelf of als er een pil was waardoor ik een vrouwenlichaam kreeg ik deze zou nemen. Zonder twijfel. Als er een pil was die het gevoel vrouw te zijn weg zou nemen, zou ik hem dan nemen? Nee, want dan zou ik niet meer mezelf zijn.

als die pil er was zou ik hem ook heel graag willen nemen, maar ook heb ik vaak gedacht dat als er een pil was die het gevoel zou weg nemen dat je vrouw bent, dat ik die ook zou nemen, omdat ik dacht dat dit het beste voor mijn gezin zou zijn. ook dacht ik toen dat ik dan niet meer mezelf zou wezen, maar dat had ik er toen wel voor over.
inmiddels zijn we wat verder en nu weet zeker dat ik die eerste pil zou nemen

groetjes mieke

Als er voor mijn puberteit, dus rond 1952, zo'n eerste pil zou hebben bestaan, dan zou ik die zeker fel hebben geambieerd. Maar toen bestonden er zelfs nog geen puberteitsremmers en ook het woord "transseksueel" stond toen nog niet eens in het woordenboek. En als een man zich in vrouwenkleren op straat vertoonde, liep hij grote kans om in drenkelingenpak in een politiecel te worden gesmeten. Ondanks dat ik dus het eerste deel van mijn leven noodgedwongen als man heb moeten doorbrengen, heb ik ook over die periode nog veel positieve herinneringen. Het klinkt ongelofelijk, maar als iets echt volslagen onmogelijk is, dan blijk je je daar toch bij neer te kunnen leggen. Maar als je na het erkennen van een mislukt huwelijk en opkomende veranderingen in het maatschappelijk denken die vrouwelijke gevoelens voorzichtig ruimte gaat geven, dan barst heel langzaam maar uiterst zeker de hel los. Daar is dan geen houwen meer aan en heb ik mijn leven, met een geweldige nieuwe partner, een volledig nieuwe privé omgeving en een totaal nieuw soort werk vanaf 1990 volledig op zijn kop gezet.

Ik voel mijzelf nu al weer zo'n 20 jaar een zeer gelukkig levende vrouw in deze maatschappij, wordt door mijn hele sociale en werk omgeving ook als de vrouw Sabrina geaccepteerd en krijg binnenkort ook nog officieel die begeerde letter "V" in mijn GBA vermelding en op mijn paspoort. Stel dat er nu ineens zo'n pil beschikbaar zou komen, dan zou ik daar onder de huidige omstandigheden nota bene eerst nog eens goed over moeten nadenken, of daar ook echt geen nadelen aan zouden kunnen kleven !

[Ilse]

Ondanks dat ik dus het eerste deel van mijn leven noodgedwongen als man heb moeten doorbrengen, heb ik ook over die periode nog veel positieve herinneringen. Het klinkt ongelofelijk, maar als iets echt volslagen onmogelijk is, dan blijk je je daar toch bij neer te kunnen leggen. Maar als je na het erkennen van een mislukt huwelijk en opkomende veranderingen in het maatschappelijk denken die vrouwelijke gevoelens voorzichtig ruimte gaat geven, dan barst heel langzaam maar uiterst zeker de hel los. Daar is dan geen houwen meer aan .................

hoi sabrina,

ook dit is heel herkenbaar en ook ik heb altijd gedacht dat ik er maar mee moest leren leven en dan doe je maar zoveel en zo goed mogelijk wat er van je verwacht wordt, maar ook dan is het onbehagen elke dag aanwezig.
misschien dat ik nu een jaar of 5 voorsprong op jou mag nemen, maar ik hoop zeker dat ik hetzelfde als jou kan en mag zeggen als ik over 20 jaar aan deze periode terug kan denken.

groetjes mieke

[Venka]

Voor mij is ook veel herkenbaar,uiteraard ben ik niet geboren in de 50,s en kan ik mij niet voorstellen dat je in de bak word gegooid.Ik heb er zelf ook veel over nagedacht hoe het allemaal komt en werkt.Ik denk dat elk decennium zo haar problemen heeft v.w.b. het T gevoel.De generatie die nu op groeit word opgevoed met alle info die er beschikbaar is.Ik ben net opgegroeid vlak voordat er internet was.Ik ben in de 70,s geboren en zat begin 90,s in de pubertijd.Toen waren er wel computers maar internet was nog niet voor het grote publiek en de info die er nu staat ,stond er toen nog niet er op.Dus in mijn pubertijd was ik aangewezen op de bibliotheek en ik heb daar menig uur gespendeerd om te zoeken naar antwoorden.Het enige dat ik vond ging over homoseksualiteit,lesbiennes,biseksuelen,travestieten en dragqueens maar niks over transseksualiteit,genderdysforie en aanverwanten.Voor mij is het balletje pas begonnen te rollen met Kelly in big brother en toen heb ik pas voor het eerst gehoord over transseksualiteit en ook voor het eerst herkenning van mijn problemen.

Mijn psych bij het VU vroeg ook al aan mij waarom ben je zo laat als je al vanaf jongs af aan al weet dat je een meisje bent.Ik heb hem ook uitgelegd dat ik in mijn pubertijd naar info zocht maar die niet kon vinden,er was geen internet en de lokale bieb had ook geen info en hoe moet ik dan aan info komen en wie moet mij dan helpen,een psychiater en mijn familie verklaard mij voor gek.Nee de mensen die nu opgroeien hebben alle info die ze maar willen hebben en hun ouders zijn ook veel opener dan die van mij.

[Dinges12]

Ben er inmiddels al uit, van binnen man, van buiten nog vrouw, sta al ook op de wachtlijst bij het vumc.
Heel gek ik zou mijzelf nu gewoon een antwoord kunnen geven. 'Hoe wist je het?' het is een gevoel en je rolt er uiteindelijk vanzelf in en je komt er uiteindelijk vanzelf wel achter... En wat ook hielp was ophouden met te veel en te diep na te gaan denken, en gewoon het gevoel er laten zijn en mijzelf accepteren voor wie ik ben... 'T klinkt nu zo simpel... Ben er nog steeds niet helemaal, maar wel dichter bij dan ooit, op naar de volgende stap .

Wat mij te binnen schiet over spelletjes die je speelt als kind, bij spelletjes als vadertje en moedertje. Wilde ik idd een jongetje spelen of meer een man, ik speelde nog liever een henst of een reu dan een meisje... Het is alleen zo oud en er is in die tijd zoveel om mij heen gebeurt dat ik het was vergeten, net zoals vele andere dingen. Ik was weg van black beauty, omdat het een hengst was, stoer, sterk, lief maar toch krachtig. En als mijn zus en ik met barbies speelden moest er altijd één mannelijke pop voor mij bij zijn. Waarom, geen idee moest gewoon. Helaas had je vroeger geen tot weinig mannelijke my little ponies en spike vond ik niet veel aan, eerder een zeik draakje. Als ik buiten speelde, tegen mijn 9e jaar liep ik vooral te sjouwen met stoeptegels en bakstenen. Ik was toen ook behoorlijk sterk voor een klein meisje en groot. Wat ik juist leuk vond en niet vervelend.

Ik dacht altijd dat transseksuelen, mannen waren die graag vrouw wilden zijn. Dat het andersom ook bestond was mij een raadsel, dus ik dacht ik ben gewoon een meisje die van jongens dingen houd. Maar gaande weg denk ik ook het heeft mij ook veel moeite en energie gekost om mij voor te doen als vrouw. Mijn enkels zijn verneukt (sorry voor mijn taal gebruik) door het dragen van hakken. Heb ze zovaak verzwikt dat als ik nu te lang loop het gewoon pijn gaat doen.

Uiteindelijk draait het allemaal om gelukkig te zijn met wie jij bent. Of je daar een transitie voor nodig hebt of niet.

[Venka]

Ben er inmiddels al uit, van binnen man, van buiten nog vrouw, sta al ook op de wachtlijst bij het vumc.

Fijn gevoel is dat dat je eindelijk weet wie en wat je bent,gaf mij heel veel rust in mijn hoofd.

tegen mijn 9e jaar liep ik vooral te sjouwen met stoeptegels en bakstenen. Ik was toen ook behoorlijk sterk voor een klein meisje en groot. Wat ik juist leuk vond en niet vervelend.

Laat mij raden,je bent nu stratenmaker van beroep nee ik denk dat wij allemaal zulke herinneringen hebben die je pas plaatst als je zelf weet wat er aan de hand is.

[Dinges12]

Hey Aafke,

Ja ergens wel, maar merk dat de man in mij er beter mee dealt dan mijn vrouwelijke kant. Maar dat is met alles zo en heel normaal, in mijn geval. Voelt net als een slecht functionerend huwelijk . Waar in de vrouw overspannen is en de man reageert: "Het komt wel goed, schatje", waar de vrouw vervolgens weer op reageert van: "GOED?! Hoezo GOED?!". Gelukkig kan de man in mij er hartelijk om lachen .

Oh en nee ben geen stratenmaker, hoewel ik dat liever zou doen dan iemands nagels laken ofzo... Doe nu vmbo techniek dus wie weet .

[Simão]

Ik ben van 1961 Ik zat in de kinderstoel al met autootjes te spelen. Op de kleuterschool hadden ze een poppenhoek en een blokkenhoek. Ik zat nooit in de poppenhoek. Kreeg voor sinterklaas van de kleuterschool een brandweerwagem terwijl alle meisjes een pop kregen. Ik bedoel maar. Ik klom in bomen en maakte hutten. Ik wilde nooit een bovenstukje van een bikini aan. Mijn moeder vond het allemaal prima trouwens. Mijn neef, waar ik heel close mee was, behandelde me ook gewoon als jongen en mijn nicht gaf me zelfs een jongens naam. Nieuwe mensen vroegen altijd of ik een jongen of een meisje was, en als het op de kampeerplaats was, waar ik ze dus maar korte tijd zou zien, zei ik gewoon dat ik een jongen was.
Ik weet nog dat het een grote frustratie was dat ik niet staande kon plassen, ik vroeg me af waar mijn piemel was. Ik heb mijn borstgroei helemaal niet meegemaakt. Plots had ik cup B (ik was toen 16)en zei mijn zus dat ik wel eens een BH mocht kopen... en een rok... In die tijd heb ik het wel met vriendinnen er over gehad dat ik me graag zou willen laten opereren. Maar ja, jaren zeventig, ik wist niet waar ik terecht kon, en achteraf, nu ze zoveel verder zijn, wel blij dat het niet gebeurd is toen, denk ik.
Ben nog eens uit de damestoilet gerukt door een wacht op het centraal station. Ik ben gewoon altijd jongen geweest. Dus ja, wanneer wist ik het? Vanaf mijn geboorte? Het was eerder een soort van uitvinden dat ik van buiten een meisje was. Wat ik uiteindelijk ook ten volle heb uitgebuit met exentrieke uitgaanskleren (achteraf gewoon dragqueen gedrag) toen ik in de twintig was. Seks waar ik best laat aan begonnen ben en niet eens omdat ik daar zin in had, heeft nooit gedeugd. Geef er niks om. Heb gewoon zero libido.
Ik ben gewoon wie ik ben, dat lichaam neem ik voor lief, ben er aan gewend geraakt, heb geen psychische problemen omdat ik dit uiterlijk heb.
Ik was trouwens voor het eerst ongesteld toen ik 16 was en de tweede keer was ik 17.. lange tijd twee keer in het jaar geweest, toen langzaam naar 3 keer en later 4 keer gegaan. Ik heb PCOS dus manlijke beharing (oa "treasure trail", haartjes op mijn borst). Nooit een probleem gevonden.
Met 36 jaar is tot mijn grote opluchting mijn baarmoeder eruit gegaan. Vrouwenarts was zeer verbaasd dat ik meteen na de operatie zei dat ik daar zo blij mee was... Had ze nooit eerder gehoord. Normaal is het natuurlijk een drama voor een vrouw, vooral als je nog geen kinderen hebt.