De Reis Is Begonnen (Op Weg Naar Een Nieuw Leven)
Geplaatst: 28 sep 2016, 11:47
Hey lieve iedereen,
Eindelijk was het dan zover vandaag. De intake!
Ik had er zo ongelooflijk naar toe geleefd en de dagen afgeteld waarbij mijn dubbele wachttijd toch wel extra zwaar woog voor me. Maar ik heb van de gehele wachttijd een hele mooie periode weten maken en deze gebruikt om op het punt te komen waarop ik me nu bevind. Het punt waarop ik (overmorgen dan) alweer vijf maanden compleet als mezelf leef.
In de voorafgaande tijd had ik op de chat een aantal mensen beloofd dat ik meteen zou komen vertellen hoe het is gegaan vandaag. Dat ben ik ook zeker van plan, maar voor de mensen die niet op de chat aanwezig zijn dan toch dit verslagje. Misschien heeft iemand er nog iets aan.
Eigenlijk zoals elke morgen ben ik vandaag om half vier wakker geworden, alleen vandaag in de wetenschap dat ik me nog een keertje om kon draaien als ik dat wilde. Dit heb ik dan ook even gedaan en toen ik daarna op de wekker keek, gaf deze aan dat het half vijf was en dus toch tijd om eruit te komen. Eventjes het bad vol laten lopen en wat stoppels weggewerkt, niet dat ik bang was dat ik me moest uitkleden maar gewoon voor mijn gevoel. Tegen zes uur waren Isla en ik klaar voor het vertrek richting Amsterdam.
Vooraf hadden we rekening gehouden met een mogelijk drukke ochtendspits, maar het tegendeel was waar. Waar iedereen deze morgen was is me een raadsel, maar ze waren in ieder geval niet op het snelwegtraject tussen het Brabantse land en Amsterdam. Zodoende stonden we dus al om 7.35 in de parkeergarage van de VU. Maar ja, beter twee uurtjes te vroeg dan twee minuutjes te laat. Het gaf me nog wel eventjes de gelegenheid om een reperatielaagje lak op mijn nagels te zetten.
De weg naar binnen hadden we snel gevonden, die stond vanaf de parkeergarage met een bordje duidelijk aangegeven. En binnen no-time stonden we binnen. Het was even onduidelijk of je de patientenpas bij Receptie K moest laten maken of bij de centrale balie. Om hier achter te komen zijn we helemaal via de tot januari ingestelde omleiding (staat overigens goed aangegeven) naar Receptie K gelopen. Daar aangekomen bleek toch echt dat de pas bij de centrale balie gemaakt diende te worden. De vriendelijke dame bij Receptie K vertelde er tevens bij dat ik me voor mijn afspraak op W4 moest aanmelden. Gevolg, we konden het hele ziekenhuis weer door. Gelukkig was het niet druk op het moment dat we daar aankwamen, ik had volgnummer 40 en de teller stond op dat moment op 37. Alles bij elkaar denk ik een wachttijd van nog geen 10 minuutjes.
Na een aantal kleine vragen kreeg ik mijn patiëntenpas / bewijs van inschrijving overhandigd en werd me verteld naar receptie M te gaan want alles zou zogezegd naar die poli zijn overgeheveld. Dus wij naar Balie M. Daar aangekomen werden we verwelkomd door een nogal onvriendelijke dame die keek of ze water zag branden en on weer terug wilde sturen naar beneden. Gelukkig kwam iemand anders tussenbeide die kon bevestigen dat we inderdaad gewoon volgens de informatie van K naar W4 moesten. We hadden nog tijd te over dus een heel groot probleem was dit ook weer niet.
Met nog anderhalf uur voor mijn afspraak kwamen we tenslotte, via een lift die erg leuk is voor mensen met hoogtevrees, aan op de juiste plaats.
Ik had vandaag schijnbaar geluk. De afspraak voor mij was niet doorgegaan en daarom werd ik al gewoon om 9 uur binnengeroepen. De zenuwen gierden op dat moment door mijn lijf. Ik ben wel twee keer op de wc gaan kijken of ik er goed genoeg uit zag en uiteindelijk heb ik me daar toch van weten overtuigen. Voordat ik binnengeroepen werd, ben ik ook nog eventjes door een vriendin gebeld om me geluk te wensen
De intake heb ik ervaren als een heel erg prettig gesprek, er wordt een klein beetje informatie gegeven die je met een beetje goed zoeken of het bijwonen van een info-avond ook al hebt gehad. Mijn medische geschiedenis werd even kort besproken, meer tijd kon er ook niet aan besteed worden omdat er gewoonweg niets te melden viel. Als zelfs mijn apotheker al geen lijst kan uitdraaien waar meer op staat dan een enkele keer antibiotica in 10 jaar tijd is er weinig aan de hand
Het enige moment waarop ik even blokkeerde was de verwoording van waarom ik het graag wilde. Die vraag heb ik denk ik gewoon ook teveel over nagedacht. Ik heb daar wat dingen uit mijn jeugd aangehaald, aangehaald dat ik me erg ongelukkig voel als ik mijn lichaam zonder kleren zie omdat het gewoonweg niet klopt en nog een paar dingen.
De paar korte medische vragen die je gesteld krijgt stellen echt niet heel veel voor. Ik had me van tevoren ingesteld op dat er van allerhande vragenlijsten zouden kunnen komen, maar die zijn niet aan me voorgelegd. Ik vermoed allemaal dat ik dat tijdens de diagnostiek wel ga krijgen.
Op het eind van het gesprek vertelde de arts me dat zij geen enkele reden zag om me niet naar de diagnostiek door te laten gaan en ze zou me op de wachtlijst zetten voor de eerste afspraak met een psych. Ze vroeg me overigens nog wel of ik al ooit onder behandeling heb gestaan van een psych en daarop was mijn antwoord een eerlijk nee, hopelijk gaan ze me daar nu wel serieus in nemen omdat ik geen levenslange geschiedenis met psychenbezoek heb (ja toch weer een stukje onzekerheid wat er nu in begint te sluipen). Wederom hoor je daar veel spookverhalen over.
Om 9.45 stonden we alweer buiten bij de parkeermeter en konden we onze rit huiswaarts beginnen. Die rit begon lekker rustig, maar toen we ter hoogte van Breukelen reden kwamen er ineens emoties los bij me in de vorm van een paar tranen. Die overvielen me nogal een beetje. Gelukkig waren het er niet veel en kon ik gewoon wel mijn ogen op de weg houden, maar we (isla en ik) hebben allebei het vermoeden dat het een ontlading van positieve spanning is.
BLIJ BLIJ BLIJ – ik mag door naar de diagnostiek. Ik heb met sinds 21 maart niet zo goed gevoeld als nu. Het voelt nu echt als een heel nieuw begin van een avontuur dat ik zo onwijs graag aan ga en wat ik ook met jullie zal blijven delen.
Jullie vriendin,
Lotte
Eindelijk was het dan zover vandaag. De intake!
Ik had er zo ongelooflijk naar toe geleefd en de dagen afgeteld waarbij mijn dubbele wachttijd toch wel extra zwaar woog voor me. Maar ik heb van de gehele wachttijd een hele mooie periode weten maken en deze gebruikt om op het punt te komen waarop ik me nu bevind. Het punt waarop ik (overmorgen dan) alweer vijf maanden compleet als mezelf leef.
In de voorafgaande tijd had ik op de chat een aantal mensen beloofd dat ik meteen zou komen vertellen hoe het is gegaan vandaag. Dat ben ik ook zeker van plan, maar voor de mensen die niet op de chat aanwezig zijn dan toch dit verslagje. Misschien heeft iemand er nog iets aan.
Eigenlijk zoals elke morgen ben ik vandaag om half vier wakker geworden, alleen vandaag in de wetenschap dat ik me nog een keertje om kon draaien als ik dat wilde. Dit heb ik dan ook even gedaan en toen ik daarna op de wekker keek, gaf deze aan dat het half vijf was en dus toch tijd om eruit te komen. Eventjes het bad vol laten lopen en wat stoppels weggewerkt, niet dat ik bang was dat ik me moest uitkleden maar gewoon voor mijn gevoel. Tegen zes uur waren Isla en ik klaar voor het vertrek richting Amsterdam.
Vooraf hadden we rekening gehouden met een mogelijk drukke ochtendspits, maar het tegendeel was waar. Waar iedereen deze morgen was is me een raadsel, maar ze waren in ieder geval niet op het snelwegtraject tussen het Brabantse land en Amsterdam. Zodoende stonden we dus al om 7.35 in de parkeergarage van de VU. Maar ja, beter twee uurtjes te vroeg dan twee minuutjes te laat. Het gaf me nog wel eventjes de gelegenheid om een reperatielaagje lak op mijn nagels te zetten.
De weg naar binnen hadden we snel gevonden, die stond vanaf de parkeergarage met een bordje duidelijk aangegeven. En binnen no-time stonden we binnen. Het was even onduidelijk of je de patientenpas bij Receptie K moest laten maken of bij de centrale balie. Om hier achter te komen zijn we helemaal via de tot januari ingestelde omleiding (staat overigens goed aangegeven) naar Receptie K gelopen. Daar aangekomen bleek toch echt dat de pas bij de centrale balie gemaakt diende te worden. De vriendelijke dame bij Receptie K vertelde er tevens bij dat ik me voor mijn afspraak op W4 moest aanmelden. Gevolg, we konden het hele ziekenhuis weer door. Gelukkig was het niet druk op het moment dat we daar aankwamen, ik had volgnummer 40 en de teller stond op dat moment op 37. Alles bij elkaar denk ik een wachttijd van nog geen 10 minuutjes.
Na een aantal kleine vragen kreeg ik mijn patiëntenpas / bewijs van inschrijving overhandigd en werd me verteld naar receptie M te gaan want alles zou zogezegd naar die poli zijn overgeheveld. Dus wij naar Balie M. Daar aangekomen werden we verwelkomd door een nogal onvriendelijke dame die keek of ze water zag branden en on weer terug wilde sturen naar beneden. Gelukkig kwam iemand anders tussenbeide die kon bevestigen dat we inderdaad gewoon volgens de informatie van K naar W4 moesten. We hadden nog tijd te over dus een heel groot probleem was dit ook weer niet.
Met nog anderhalf uur voor mijn afspraak kwamen we tenslotte, via een lift die erg leuk is voor mensen met hoogtevrees, aan op de juiste plaats.
Ik had vandaag schijnbaar geluk. De afspraak voor mij was niet doorgegaan en daarom werd ik al gewoon om 9 uur binnengeroepen. De zenuwen gierden op dat moment door mijn lijf. Ik ben wel twee keer op de wc gaan kijken of ik er goed genoeg uit zag en uiteindelijk heb ik me daar toch van weten overtuigen. Voordat ik binnengeroepen werd, ben ik ook nog eventjes door een vriendin gebeld om me geluk te wensen
De intake heb ik ervaren als een heel erg prettig gesprek, er wordt een klein beetje informatie gegeven die je met een beetje goed zoeken of het bijwonen van een info-avond ook al hebt gehad. Mijn medische geschiedenis werd even kort besproken, meer tijd kon er ook niet aan besteed worden omdat er gewoonweg niets te melden viel. Als zelfs mijn apotheker al geen lijst kan uitdraaien waar meer op staat dan een enkele keer antibiotica in 10 jaar tijd is er weinig aan de hand
Het enige moment waarop ik even blokkeerde was de verwoording van waarom ik het graag wilde. Die vraag heb ik denk ik gewoon ook teveel over nagedacht. Ik heb daar wat dingen uit mijn jeugd aangehaald, aangehaald dat ik me erg ongelukkig voel als ik mijn lichaam zonder kleren zie omdat het gewoonweg niet klopt en nog een paar dingen.
De paar korte medische vragen die je gesteld krijgt stellen echt niet heel veel voor. Ik had me van tevoren ingesteld op dat er van allerhande vragenlijsten zouden kunnen komen, maar die zijn niet aan me voorgelegd. Ik vermoed allemaal dat ik dat tijdens de diagnostiek wel ga krijgen.
Op het eind van het gesprek vertelde de arts me dat zij geen enkele reden zag om me niet naar de diagnostiek door te laten gaan en ze zou me op de wachtlijst zetten voor de eerste afspraak met een psych. Ze vroeg me overigens nog wel of ik al ooit onder behandeling heb gestaan van een psych en daarop was mijn antwoord een eerlijk nee, hopelijk gaan ze me daar nu wel serieus in nemen omdat ik geen levenslange geschiedenis met psychenbezoek heb (ja toch weer een stukje onzekerheid wat er nu in begint te sluipen). Wederom hoor je daar veel spookverhalen over.
Om 9.45 stonden we alweer buiten bij de parkeermeter en konden we onze rit huiswaarts beginnen. Die rit begon lekker rustig, maar toen we ter hoogte van Breukelen reden kwamen er ineens emoties los bij me in de vorm van een paar tranen. Die overvielen me nogal een beetje. Gelukkig waren het er niet veel en kon ik gewoon wel mijn ogen op de weg houden, maar we (isla en ik) hebben allebei het vermoeden dat het een ontlading van positieve spanning is.
BLIJ BLIJ BLIJ – ik mag door naar de diagnostiek. Ik heb met sinds 21 maart niet zo goed gevoeld als nu. Het voelt nu echt als een heel nieuw begin van een avontuur dat ik zo onwijs graag aan ga en wat ik ook met jullie zal blijven delen.
Jullie vriendin,
Lotte
Dank je Nate, echt ik voel me geweldig, dit voelt ECHT als een nieuw begin xxx
En een traantje mag, eindelijk is het lange wachten voorbij en sta je aan het begin van je nieuwe leven, een mooi leven, samen met je lief, geniet ervan... 