T-Nederland

Ik denk ook dit onderwerp vroeger of eerder niet bestond/ niet ter sprake kwam of taboe was. Nog geen 5 jaar geleden wist ik niet eens dat er een behandeling voor bestond en, al kleedde ik me liefst vrouwelijk en soms make up, kende ik het hele woord 'transgender' niet. Hier kwamen anderen mee. Daar transgenders zo oud als de weg naar Rome zijn, geld voor velen denk ik de leefomgeving die het of wel of niet toelaten of daar afkeurend om doen en in sommige gevallen het zelfs verbieden om zo te zijn. Ik denk dus vooral dat het te maken heeft met de omgeving waarin je leeft: je school, je cultuur, je ouders, leefomgeving.

Ikzelf accepteer dat ene deel van mijzelf, al vind ik sommige dingen hierover wel moeilijk en, zeg maar, klote, maar probeer ik mijn leven zo mooi mogelijk in te brengen en te doen hetgeen mij gelukkig maakt, want ik leef maar een keer.

Lucien Dante schreef toevallig recent op Facebook dit. Hij is dan wel niet transgender, maar het blijft van toepassing.

What is being a man? I didn't know I maybe wasn't until I realized I'm different from what most men are like. Then I thought I was transgender, but I love my body and I don't feel comfortable being referred to as a woman. Then I thought I was gender queer, because I think of myself as a balance between male and female. Maybe I am gender queer and maybe I'm just a man. A different sort of man than most. Why can't a man be me? I am a man and if I have to redefine what a man is for myself, I will do that, only for myself. One of the most scary things I've ever dealt with is thinking I am not a man. It was scary because I am a man and for someone to take that away from me is as if someone is extinguishing my existence. I am a man, my own man, perhaps as different from other men as women are from swans. I am Lucien, and if I want to be a man, I am who a man is. One unique man in the midst of billions. Be who you are and take ownership of whatever title you feel best fits you. No one is to say a man is a man unless a man says he is. I am Lucien, I am man. .

Tanja schreef:Kop op Naomi.
Ik dacht dat het met jou juist helemaal goed zat.
Jammer dat ik je niet persoonlijk ken om je uit de ellende te praten.
Volgens velen ben ik net een psychologe (terwijl ik die zelf nog steeds het hardst nodig heb)

Ik denk dat je mij met Naomi uit Schiedam verwart.

Zelf acceptatie: Dat ik er voor kies om transgender te zijn, het is misschien begonnen als iets waar ik niks aan of tegen kon doen, maar dat ik het omarm, wat ik wil zijn. Dat als er een magische pil zou zijn die me zou kunnen veranderen, dat ik die zou weigeren. Want dit is wie ik ben, het is iets moois en het maakt me gelukkig.

Wist je dat ik voor pak 'm beet 10 jaar geleden niet eens echt wist wat het begrip transgender precies inhield, ik leefde al vanaf mijn 25e jaar min en meer als vrouw, maar had toch het gevoel dat ik iets miste en dat was toch wel de erkenning. Denk dat zelf acceptatie iets is wat je zelf bepaald wanneer het moment daar rijp voor is. Ik heb geruime tijd met enkele travestieten omgegaan en die vonden dat ze met alleen al hun kleding en make-up vonden dat ze hun doel als vrouw bereikt hadden, terwijl ik juist in deze travestiefase het gevoel had dat ik iets miste en het niet kon accepteren dat ik nog een man dan vrouw was en ben. Pas nadat ik het groene licht heb gekregen en aan de hormonen ben heb ik het gevoel gekregen dat ik mijzelf steeds meer als vrouw begin te accepteren en dat buitenstaanders mij ook steeds meer als vrouw zijn. dat voor mij al een eerste erkenning. Ook dat ik nu bij het VUmc als mevrouw Laheye aangemeld ben is voor mij ook een erkenning dat ik eindelijk serieus wordt genomen en mij hierdoor steeds meer als vrouw kan manifesteren.

>> dat ik mijzelf steeds meer als vrouw begin te accepteren en dat buitenstaanders mij ook steeds meer als vrouw zien
Dat is de "magie" Als je jezelf accepteer, dan straal je dat uit en anderen merken dat onbewust. Het is het zelf vertrouwen
van. "Hier ben -ik-" (niet te verwarren met "kijk eens naar mij, hoe leuk ik er uit zie"); "Presence / aanwezigheid"

Het kan zijn dat hormonen helpen (om je zelf beeld te ondersteunen), maar dat hoeft IMHO niet, als je een rotsvast vertrouwen
hebt wie je bent. En dat vertrouwen rust voor een deel op zelfacceptatie. Ik neem geen hormonen en hoop nooit daar te raken
dat ik ze zou nemen.

>> erkenning dat ik eindelijk serieus wordt genomen en mij hierdoor steeds meer als vrouw kan manifesteren
Da's het tegenover gestelde van zelfvertrouwen en zelf acceptatie. Da's bevestiging van buiten. Ook leuk maar anders.
Waarom het van anderen laten afhangen ?

Los van alles maar... Bevestiging van buiten kan ook zelfvertrouwen/zelfacceptatie kweken hè?

Nate_0 schreef:Los van alles maar... Bevestiging van buiten kan ook zelfvertrouwen/zelfacceptatie kweken hè?

Juist, maar de enige manier om dat te bewerkstelligen is jezelf accepteren.

Ik denk dat het meer een soort van vicieuze cirkel is... waar dat dan ook moge beginnen.

>> Juist, maar de enige manier om dat te bewerkstelligen is jezelf accepteren.
Ik ben afgelopen donderdag uitgegaan. Had afgesproken met vriendinnen/zusjes.

Op een gegeven moment sprak ik een van hen aan, die mij klaarblijkelijk niet
had gezien. Dus ik vraag : "Hey, waarom zeg je geen hallo ?"
Zij: "Ooops sorry, had je niet meteen herkend. Ik dacht dat je een vrouw was"

Het duurde even voor ook zij zich realiseerde wat ze had gezegd...

Het was inderdaad een leuke bevestiging, maar dat was het gevolg, niet de oorzaak