Alexandra schreef:metafoor met de zonnebloem. Ik hou erg van zonnebloemen
Al had ik het misschien leuker gevonden als je gezegd zou hebben dat je van metaforen houdt, die zijn wintervast en kunnen het hele jaar bloeien
Als je wilt, ik heb er nog een, niet over zon, maar over regen en eigenlijk een herinnering, maar wel een die ik voor jou kan planten als metafoor.
Ik kom uit Noord Holland uit de polder; De Schermer, dat laat zich omschrijven als: Plat, kaal, sloot, wei met hier een daar een niet al te inspirerend wit-zwart gevlekt decoratief element, dat overigens ook het lokale dialect verklaart: Boeeehh, Mhoeeeh.
Het landschap is zo simpel, dat als je er al jaren doorheen fietst, de herinnering is van toen ik 17 was, je het eigenlijk niet meer ziet. Je kan met je ogen dicht fietsen en nog droog van school thuiskomen (langs elke weg lopen aan twee kanten sloten, dus da's niet helemaal evident). Als dit verhaal al wat langdradig en saai begint aan te voelen. That's the point. Polder == diepe, diepe zucht.
Ik kwam op een herfst middag terug op de fiets uit Wormerveer, als ik mij goed herinner. Om in de Schermer te komen moet je dan over een brug
over het Noord-hollands kanaal. De brug ligt hoog op de dijk (in het hoekje van het meer van Akersloot) en dan ben je zo hoog dat je over bijna de hele (saaie) polder kan uitkijken, bijna over de stolp boerderijen heen. Het was geen mooi weer, het waaide best hard en de lucht was potdicht en grijs.
Maar wat voor een grijs... Normaal zou ik zonder op- of omkijken over het stuur gebogen doorgefietst zijn, maar dit keer, toevallig, ik hield in en keek naar de lucht. Het was niet één grijs, er waren wel tien, honderd! tinten. En dan de vormen; Het waaide echt hard, grote donkere wolken stormden door de hemel. Hun tinten al mengend met de lichtere wolken, misschien geen kleur, maar zoveel variatie en dynamiek. En ook, dit alles in beweging; Een continue veranderend luchtschap boven een volkomen stilstaand landschap. Ik stopte en stapte af en kéék. Ik woonde hier al 17 jaar, maar eigenlijk had ik nog nooit ècht gezien waar ik leefde. En net op dat moment schoven de wolken net wat uit elkaar en een paar waaiers van zonlicht streelden over het landschap, alsof dat met licht en schaduw, heldere en donkere kleuren ook in beweging was. Mooi, zo on-ge-lofe-lijk mooi die goede oude "saaie" polder.
Toen begon het natuurlijk meteen te regenen, maar ach, gek genoeg is dat helemaal niet zo storend als je buiten de stad ben, in de stad is regen irritant, buiten, je wordt wat nat, nou èn, droogt wel weer op. En ik fietste verder.
Dit is niet helemaal off-topic, voor zelf-acceptatie heb je wat awareness nodig en soms net anders tegen dingen aankijken die je denkt te kennen, je moet 't some willen / durven zien en wat regen voor lief nemen. Als ik binnen was gebleven, of een bus of auto had genomen had, zou ik deze herinnering niet gehad hebben. En dit is verreweg mijn mooiste herinnering aan de polder (dus dank je voor jouw berichtje die 'm triggerde)
Janine
Alexandra schreef:Je ziet het vaak met muzikanten, velen zijn introvert. Maar op het podium kunnen ze ineens een hele groep mensen amuseren.
Hier is een heel mooi voorbeeld: Rory Gallagher, koude rillingen muziek
https://www.youtube.com/watch?v=9Z_drl3luuE
https://www.youtube.com/watch?v=EO49qNiqyGE