Om van een ander te kunnen houden ...
Geplaatst: 01 mar 2017, 11:53
Om van een ander te kunnen houden, het standaard vervolg is: Dan moet je eerst van jezelf houden.
Ik denk dat het anders is: Om van een ander te kunnen houden , dan moet je eerst jezelf -zijn-.
Want ook om een ander te kunnen rouwen, empathie hebben, maar ook boos zijn, op de bres voor anderen willen springen, je druk maken, gewoon -voelen-, alle emoties. Om ueberhaupt toe te staan dat mensen van mij houden, om ze toe te staan te naderen.
De muur die in mijn hoofd heeft gezeten, er kon bijna niks doorheen. Niet van buiten naar binnen en niet van binnen naar buiten, een mens wordt van minder depressief.
Het was mij bijna onmogelijk om een simpel "Ik hou van je" te zeggen, maar ook, toen mijn moeder overleed, om daar echt om te rouwen. Ze is gestorven aan alvleesklier kanker, dat geeft zo veel pijn, dat ze heeft gevraagd om euthanasia, om te kunnen sterven voordat de morphine haar in een plant zou veranderen. Ik was er bij, zo dichtbij als met maar mogelijk is en tegelijkertijd ook zo heel ver weg alsof het in een ander universum was.
Ik weet zeker dat mensen die mij kennen, kenissen, collega's dat in mij zullen herkennen. Ik ben er wel, maar op een niet duidelijk te omschrijven, maar wel een merkbare manier eigenlijk toch ook weer niet; Op afstand. En ik maakte daar gebruik van. Ik werd door niet veel geraakt, dus ik kan & durf meer dingen te doen dan veel anderen, en op die manier toch weer wel dingen te doen voor anderen, maar op een kunstmatige manier, of op een minder sociale manier. En zo blijft de status quo.
Nu de muur afbrokkeld voel ik me meer blootgesteld. Ik ben kwetsbaarder. Niet door mijn situatie als transgender, maar gewoon omdat er veel meer doordringt, zowel leuke als onplezierige dingen. En dat is flink wennen. Dus ook huilbuien, niet door hormonen, want die gebruik ik niet, maar omdat er meer doordringt, of dat ik toesta dat er meer doordringt. Daarom is het ook zo fijn om uit te gaan gewoon om blootgesteld te worden aan mensen om mij heen. Dus niet of ik passabel ben of niet, of ze me correct aanspreken als mevrouw, nee gewoon dat ze me aanspreken en dat de interactive mij iets doet. Kleine, simpele gewone dingen.
Waarom ik dat laatste (weer) benadruk? Ik geloof sterk dat je erg ongelukkig kan zijn als je niet in het goede lijf zit, met de geode presentatie, maar ik geloof voor geen seconde dat je gelukkig wordt als je lijf en presentatie OK zijn. Je moet jezelf durven zijn, uitgaan zonder dat passabiliteit e.d. eigenlijk weer een andere muur in het hoofd is. Zelf de zonnebloem zijn i.p.v. er een planten in de achtertuin om er naar te kijken.
Wat voor mij nog belangrijker is (en hoop geeft) wat zegt dit over mijn naasten, diegenen die zo geraakt worden door mijn verandering. Zij zijn die speciale mensen die zoveel om mij geven dat ze ondanks de muur mij toch geraakt hebben. Ook al is dat soms in de vorm van irritatie en niet alleen liefde. Dat ze door de muur hebben kunnen dringen dat is wat ze bijzonder maakt; Partners, ouders, kinderen.
Janine
Ik denk dat het anders is: Om van een ander te kunnen houden , dan moet je eerst jezelf -zijn-.
Want ook om een ander te kunnen rouwen, empathie hebben, maar ook boos zijn, op de bres voor anderen willen springen, je druk maken, gewoon -voelen-, alle emoties. Om ueberhaupt toe te staan dat mensen van mij houden, om ze toe te staan te naderen.
De muur die in mijn hoofd heeft gezeten, er kon bijna niks doorheen. Niet van buiten naar binnen en niet van binnen naar buiten, een mens wordt van minder depressief.
Het was mij bijna onmogelijk om een simpel "Ik hou van je" te zeggen, maar ook, toen mijn moeder overleed, om daar echt om te rouwen. Ze is gestorven aan alvleesklier kanker, dat geeft zo veel pijn, dat ze heeft gevraagd om euthanasia, om te kunnen sterven voordat de morphine haar in een plant zou veranderen. Ik was er bij, zo dichtbij als met maar mogelijk is en tegelijkertijd ook zo heel ver weg alsof het in een ander universum was.
Ik weet zeker dat mensen die mij kennen, kenissen, collega's dat in mij zullen herkennen. Ik ben er wel, maar op een niet duidelijk te omschrijven, maar wel een merkbare manier eigenlijk toch ook weer niet; Op afstand. En ik maakte daar gebruik van. Ik werd door niet veel geraakt, dus ik kan & durf meer dingen te doen dan veel anderen, en op die manier toch weer wel dingen te doen voor anderen, maar op een kunstmatige manier, of op een minder sociale manier. En zo blijft de status quo.
Nu de muur afbrokkeld voel ik me meer blootgesteld. Ik ben kwetsbaarder. Niet door mijn situatie als transgender, maar gewoon omdat er veel meer doordringt, zowel leuke als onplezierige dingen. En dat is flink wennen. Dus ook huilbuien, niet door hormonen, want die gebruik ik niet, maar omdat er meer doordringt, of dat ik toesta dat er meer doordringt. Daarom is het ook zo fijn om uit te gaan gewoon om blootgesteld te worden aan mensen om mij heen. Dus niet of ik passabel ben of niet, of ze me correct aanspreken als mevrouw, nee gewoon dat ze me aanspreken en dat de interactive mij iets doet. Kleine, simpele gewone dingen.
Waarom ik dat laatste (weer) benadruk? Ik geloof sterk dat je erg ongelukkig kan zijn als je niet in het goede lijf zit, met de geode presentatie, maar ik geloof voor geen seconde dat je gelukkig wordt als je lijf en presentatie OK zijn. Je moet jezelf durven zijn, uitgaan zonder dat passabiliteit e.d. eigenlijk weer een andere muur in het hoofd is. Zelf de zonnebloem zijn i.p.v. er een planten in de achtertuin om er naar te kijken.
Wat voor mij nog belangrijker is (en hoop geeft) wat zegt dit over mijn naasten, diegenen die zo geraakt worden door mijn verandering. Zij zijn die speciale mensen die zoveel om mij geven dat ze ondanks de muur mij toch geraakt hebben. Ook al is dat soms in de vorm van irritatie en niet alleen liefde. Dat ze door de muur hebben kunnen dringen dat is wat ze bijzonder maakt; Partners, ouders, kinderen.
Janine