T-Nederland

Word je als trans begrepen? Ja, door andere transen. Dat is zowat het enige dat transen met elkaar delen. Voor het overige zijn er geen twee gelijk.
Verdraaid ja, we zijn nét mensen...

De Danish Girl gezien? De scene waar Lilli poseert in vrouwenkleding voor haar vrouw? Ik herkende daar iets in. Liesbeth en ik waren nét een week getrouwd of zo en we stonden voor haar kast. Zij reikte me kledingstukken aan, die ik aantrok. Ik herinner me nog haar aanwijzingen toen ik een panty aantrok. Dat gevoel! Ik schrok me kapot! Een gevoel dat ik Liesbeth niet kon uitleggen.
Ik heb snel haar kleding uitgetrokken en mijn gevoelens tientallen jaren onderdrukt. Pas zeven jaren geleden was het niet meer tegen te houden.
Elke trans kan minstens één voorbeeld geven dat een niet-trans misschien wel mooi vindt, of erg vindt, maar dat gevoel dat Lilli op een aantal momenten in de film had is vrijwel nooit over te brengen.
Liesbeth had nooit met een man willen trouwen. Daar is ze indertijd glashelder over geweest. Toen mijn transitie in een gevorderd stadium was heeft ze vaak gezegd "Ik ben blij en trots dat ik uiteindelijk tóch met een vrouw getrouwd blijk te zijn".
Het huwelijk met Liesbeth was als een droom. Uniek mooi.

Nu ben ik samen met Emma. Wéér een uniek mooie relatie. Zijn er geen verschillen dan? Jawel.
Met Liesbeth kon ik over álles praten als het over mijn transitie ging. Met Emma heeft dat een andere dimensie. Er waren dingen die Liesbeth aanvaardde, maar in wezen niet kon begrijpen. Niet meevoelen. Dat overkomt me bij Emma niet.

Niet-transen kunnen positief of negatief op ons reageren, in alle denkbare variaties, maar wérkelijk begrijpen wat wij ervaren...?

Weet je, ik begrijp het zelf niet eens.

Begrijpen misschien niet...maar pijn, verdriet, angst, eenzaamheid... het zijn universele emoties. Herkennen, of herkenning... resonantie, ja, dat wel.

Eva schreef: ↑05 mar 2017, 08:19-nty aantrok. Dat gevoel! Ik schrok me kapot! Een gevoel dat ik Liesbeth niet kon uitleggen.
Ik heb snel haar kleding uitgetrokken en mijn gevoelens tientallen jaren onderdrukt. Pas zeven jaren geleden was het niet meer tegen te houden.

Ik kan mij werkelijk niet meer herinneren waarom ik in de kast van mijn moeder (helaas geen zussen) een zacht gele jurk pakte deze aantrok, maar het gevoel dat het me gaf kan ik me zo weer voor de geest halen en het was er niet een van sexuele opwinding.
Lange tijd in verwarring hierover gezeten en blij dat ik ging trouwen en een reden had om het weg te stoppen.