Hoe....beetje zo
Geplaatst: 09 mar 2017, 15:36
Van 0-12jaar en trans :
Mijn poppen bleven eenzaam in de kast, tussen de legoblokjes en de speelautootjes was ik steeds te vinden ( kende gelukkig broers). Rokjes en kleedjes waren niet echt comfortabel, voor een kleine spruit zoals ik. In bomen klimmen, voetbal spelen, kampen bouwen en gaan vissen met een zelfgemaakte hengel waren vooral mijn buiten activiteiten.
Staande plassen zoals mijn broers en vriendjes kon ik jammer genoeg niet, dat gaf me pijnlijk en duidelijk te kennen, je bent geen jongen.
12-25jaar en trans :
Mijn lichaam kende stilaan zijn veranderingen. Borstengroei, die ik zolang mogelijk probeerde te verbergen. Terwijl meisjes van mijn leeftijd eerder trots waren en hun eerste BH nog wat bijvulde met watte propjes. Wat Ik dus totaal niet snapte. En of dat ook nog niet genoeg was, kort daarop mijn maandstonden, in de volksmond nu ben je groot.
Als dat groot zijn is, dan was ik toch liever klein gebleven. Terwijl de meisjes naar de jongens keken en giechelden, stelde ik me constant de vraag ? Waarom pas ik niet in het plaatje, waarom ben ik geen jongen.
Internet bestond ( jaren 80) jammer genoeg nog niet, ik was gewoon een mislukte jongen en liep er ook bij als een halve jongen (neutrale kledij, meisjes kledij boeide me ook totaal niet, integendeel). Mijn "vriendinnetjes" haakten stilaan één voor één af, ik hoorde er gewoon niet meer bij, ik was anders.
Om er toch een beetje, bij te horen speelde ik cinema en probeerde zoveel mogelijk mijn vriendinnetjes te volgen ( Tevergeefs) . Mijn leven was gewoon een leugen, vol zelfbedrog, zelfbeklag en 1001 vragen zonder een echt antwoord. Ik zat gevangen in mijn GD, mijn GD bepaalde mijn leven. Maar niemand kende mijn GD. Zelfs ik nog niet.
Grtz Nick
Mijn poppen bleven eenzaam in de kast, tussen de legoblokjes en de speelautootjes was ik steeds te vinden ( kende gelukkig broers). Rokjes en kleedjes waren niet echt comfortabel, voor een kleine spruit zoals ik. In bomen klimmen, voetbal spelen, kampen bouwen en gaan vissen met een zelfgemaakte hengel waren vooral mijn buiten activiteiten.
Staande plassen zoals mijn broers en vriendjes kon ik jammer genoeg niet, dat gaf me pijnlijk en duidelijk te kennen, je bent geen jongen.
12-25jaar en trans :
Mijn lichaam kende stilaan zijn veranderingen. Borstengroei, die ik zolang mogelijk probeerde te verbergen. Terwijl meisjes van mijn leeftijd eerder trots waren en hun eerste BH nog wat bijvulde met watte propjes. Wat Ik dus totaal niet snapte. En of dat ook nog niet genoeg was, kort daarop mijn maandstonden, in de volksmond nu ben je groot.
Als dat groot zijn is, dan was ik toch liever klein gebleven. Terwijl de meisjes naar de jongens keken en giechelden, stelde ik me constant de vraag ? Waarom pas ik niet in het plaatje, waarom ben ik geen jongen.
Internet bestond ( jaren 80) jammer genoeg nog niet, ik was gewoon een mislukte jongen en liep er ook bij als een halve jongen (neutrale kledij, meisjes kledij boeide me ook totaal niet, integendeel). Mijn "vriendinnetjes" haakten stilaan één voor één af, ik hoorde er gewoon niet meer bij, ik was anders.
Om er toch een beetje, bij te horen speelde ik cinema en probeerde zoveel mogelijk mijn vriendinnetjes te volgen ( Tevergeefs) . Mijn leven was gewoon een leugen, vol zelfbedrog, zelfbeklag en 1001 vragen zonder een echt antwoord. Ik zat gevangen in mijn GD, mijn GD bepaalde mijn leven. Maar niemand kende mijn GD. Zelfs ik nog niet.
Grtz Nick