Dank voor jullie reacties! Ik ben in ieder geval aangenomen en mag donderdag beginnen met halve werkdagen. Mijn eerst echte baan
Wat bedoel je precies met naams-eis Arike? Ik heb in ieder geval niet zwart op wit staan dat ik niet over mijn genderdysforie mag praten. Dat is mij in een mondeling gesprek verteld. Ik zit hier best mee, ik heb al met mijn supervisor (geloof dat het zo heet) een gesprek gehad en ze leek me heel aardig. Ik zal ook wekelijkse gesprekken met haar krijgen en mag haar altijd alles vragen.
Daarom wil ik haar ook vertellen van mijn gedoe. En ook wil ik mijn collega's de reden vertellen als zij mij zeggen "goh, je ziet er uit als een jongen".
Ik bedoelde de eis dat je van de UWV je oude naam moest gebruiken.
Jammer dat het niet op papier staat, kan er ook weinig mee
Maar voor iedereen die met de UWV te maken heeft: wat niet op papier staat, bestaat niet. Komt het UWV dus met rare eisen, dan is mijn advies om het altijd officieel op papier te laten zetten, dus op UWV formulier of briefpapier met handtekening of paraaf + datum
Meestal zwakken ze hun eisen dan zowieso al af
"You try to forget but it's impossible
That song stays in your head and it's unbearable
It says remember who you are remember what you want"
Ik gebruik eigenlijk nog voor alles mijn oude naam en als ik mijn geslacht moet invullen zeg ik vrouwelijk. Eigenlijk omdat ik wil wachten tot ik groen licht heb en dus zekerheid dat ik word geholpen door het VUmc. Ook wil ik verwarring verkomen, staat er op het ene papier mannelijk en het andere vrouwelijk. Ik weet dat mijn combinatie uiterlijk + naam al voor genoeg verwarring zorgt.
Misschien is het dan beter dat ik gewoon tegen mijn collega's en supervisor de waarheid zeg. Anders komt het ook raar over als ik volgend jaar maandelijks naar Amsterdam moet, want: moet ik dan nog steeds liegen?
Gefeliciteerd, en nee, uit ervaring weet ik dat verzwijgen ook stress oplevert.
Alleen zit niet iedere baas te wachten op ziektekosten tgv de gendertoestanden.
Dat is wel iets wat je in het achterhoofd moet houden.
En het lijkt me wel rot ja als je je transgender-zijn moet blijven verzwijgen. Maar nu met het feit dat transgenders de laatste week/weken een aantal keer in het nieuws/op tv waren, misschien dat je dan toch voorzichtig uit de kast kunt komen? Zeker als je zegt dat je een goed gevoel hebt bij je supervisor... Tot nu toe is mijn ervaring als je het luchtig/casual vertelt (iets van 'ja ik zie eruit als een jongen omdat ik mij meer een jongen voel. Ik ben transgender'), anderen het ook snel accepteren. En wie weet heeft je supervisor toevallig een item op tv gezien over transgenders laatst en staat ze er ook gewoon voor open.
Ik heb ooit een vrijwilligersbaantje gehad in de Wereldwinkel en had daar ook van mijn psychische problemen verzwegen, maar dat gaf me zo veel druk dat ik er uiteindelijk onderdoor ben gegaan. Terwijl op het laatst (toen ik het baantje had opgezegd) erachter kwam dat enkele andere collega's ook psychische problemen hadden (varierend van aard) en die waren er wel voor uitgekomen en de baas had daar ook totaal geen problemen mee, die was juist erg begripvol, en toen had ik ook spijt dat ik het niet eerder had verteld.
Hey Mark, Van harte gefeliciteerd met je baan. Top!!
Kan me je dilemma voorstellen. Misschien is het inderdaad een idee om het eerst met je supervisor te bespreken.
Zij kan misschien het beste inschatten hoe je collega's zullen reageren. Aan de andere kant kan je ook op je eigen gevoel afgaan als je kennis maakt met je directe collega's.
Ik begrijp ook je punt dat je liever wilt wachten op groen licht voordat je je presenteert als mannelijke Mark.
Ik sta er momenteel ook zo in op mijn werk, daar kennen ze me al 4 jaar lang als vrouw.
Aan de andere kant: als jij je donderdag voorstelt als Mark is er geen haan die er naar kraait. Je ziet er echt mannelijk uit op je nieuwe foto
Kortom, het enige advies dat ik eigenlijk kan geven is: ga af op je intuïtie/gevoel. En als je er al iets over zegt, sluit ik me aan bij Gabriël, hou het luchtig en 'cool'
Jinny schreef:Gefeliciteerd, en nee, uit ervaring weet ik dat verzwijgen ook stress oplevert.
Alleen zit niet iedere baas te wachten op ziektekosten tgv gendertoestanden.
Dat is wel iets wat je in het achterhoofd moet houden.
Toen ik destijds op mijn werk uit de kast kwam, had ik nog niet eens een vast contract... Gelukkig stond mijn baas positief tegenover mijn gevoelens en mijn uiterlijk
Maar ik snap ook dat niet iedereen dat geluk heeft...
"You try to forget but it's impossible
That song stays in your head and it's unbearable
It says remember who you are remember what you want"
Dank jullie voor de lieve reacties. Ik heb besloten het maar gewoon te zeggen tegen mijn supervisor als ze over mijn uiterlijk begint. Ook tegen andere wil ik het best 'subtiel' vertellen op de manier die Gabriël en Henrico voorstellen.
Ik kan niet erover gaan liegen, zo ben ik niet en ik wil gewoon dat mensen weten wat er aan de hand is. Als ik het nou van te voren had gezegd op een manier wat zelfvertrouwen uitstraalde was er niks aan de hand geweest. Alleen nu moet ik kijken of ik geluk heb zoals Arike had. Die mensen van het UWV weten ook niet waar ze het over hebben.
Dus dan maar morgen opnieuw uit de kast komen, ik hou jullie op de hoogte naar hun reactie. Alleen kan ik niet met zekerheid zeggen dat er aanleiding toe zal zijn om het te vertellen.
