T-Nederland

Hoe doen jullie dat... omgaan met je verleden, en dat verwerken?

Ik merk dat ik daar steeds grotere problemen mee heb. Af en toe kan ik het niet verkroppen dat ik vroeger nooit eerder heb gezegd dat ik me niet prettig voelde in een jongenslichaam. Ik heb niet als een meisje kunnen opgroeien, en heb min of meer tot aan mijn 33e alles gemist wat er te missen valt: eerste vriendje, relatie, trouwen, kinderen, huisje boompje, beestje. Naja, misschien wel dat beestje...

Nu ik bijna klaar ben met alles: SRS, ontharen, FFS, zou je zeggen: de wereld ligt voor je open... en toch voel ik dat niet zo. Ik ben vanuit een volwassen mannenlichaam, verhuisd naar een volwassen vrouwenlichaam. Ik ben min of meer wakker geworden in een volwassen vrouwenlichaam. Geen handleiding te vinden... En dat lichaam wordt ook een dagje ouder... de transitie heeft me 7 jaar gekost, waarvan 2.5 jaar vertraging door het VU.

Nu mag ik me verheugen op de 40, enzovoorts... iets waar ik niet echt vrolijk van word... heb continue het gevoel dat ik continue achter de feiten blijf aanlopen.

Maar over dat verleden, hoe krijg je daar vrede mee... tips, ideeën?

Loslaten.. je kan het toch niet meer veranderen

Mindfulness/meditatie, leren in het nu te leven en leuke dingen doen; leren wat je daar voor nodig heb. Net als wat Ender zegt, het verleden kun je toch niet meer veranderen. Je toekomst wel.

Alexandra schreef:Hoe doen jullie dat... omgaan met je verleden, en dat verwerken?

Ik merk dat ik daar steeds grotere problemen mee heb. Af en toe kan ik het niet verkroppen dat ik vroeger nooit eerder heb gezegd dat ik me niet prettig voelde in een jongenslichaam. Ik heb niet als een meisje kunnen opgroeien, en heb min of meer tot aan mijn 33e alles gemist wat er te missen valt: eerste vriendje, relatie, trouwen, kinderen, huisje boompje, beestje. Naja, misschien wel dat beestje...

Nu ik bijna klaar ben met alles: SRS, ontharen, FFS, zou je zeggen: de wereld ligt voor je open... en toch voel ik dat niet zo. Ik ben vanuit een volwassen mannenlichaam, verhuisd naar een volwassen vrouwenlichaam. Ik ben min of meer wakker geworden in een volwassen vrouwenlichaam. Geen handleiding te vinden... En dat lichaam wordt ook een dagje ouder... de transitie heeft me 7 jaar gekost, waarvan 2.5 jaar vertraging door het VU.

Nu mag ik me verheugen op de 40, enzovoorts... iets waar ik niet echt vrolijk van word... heb continue het gevoel dat ik continue achter de feiten blijf aanlopen.

Maar over dat verleden, hoe krijg je daar vrede mee... tips, ideeën?

Ik ben 60 als ik klaar ben, denk ik. Ik beslis om nu al te genieten, naast alle verdriet. En ook dat verdriet, en de pijn mogen er helemaal zijn van me. Het betekent dat ik voller leef. Alles gaat sneller, vanaf de 50, maar gelukkig voor mij gaat alles nu ook intenser. Meer leven in een minuut, dan ik ooit geleefd heb. (Nou ja, bij vlagen dan)

Verstuurd vanaf mijn HUAWEI MT7-L09 met Tapatalk

Voor mij is het een soort rouwverwerking om de jeugd die ik nooit gehad heb. Dat proces is gestart na m'n transitie. Ken je de vijf fasen van rouw van Kübler-Ross? Voor mij voelt het echt alsof ik die fasen doorga. Gewoon loslaten en proberen in het nu te leven lukt ( iig mij) niet zomaar, het is een groot verlies en dat moet verwerkt worden.

zoals hierboven gezegt.

leef vandaag, denk aan morgen.

als het kon was ik zelf ook 20 jaar terug gesprongen en alles anders gedaan waarvan ik nu weet dat ik het anders had moeten doen.
maar als je zo denkt, dan word je alleen maar depressief en verdrietig.

Tja herken veel in je verhaal maar zoals al vaker gezegd, niet te lang mee blijven rondlopen en het een plek geven.
Makkelijk???, nee uiteraard niet maar als je er aan toe bent dan komt dit vanzelf wel.

Liefs:Lisa

Hoi Alexandra,

idd. het/ je verleden, dat zal je altijd een beetje blijven achtervolgen. Maar zoals mijn moeder me altijd te kennen gaf : " Gedane zaken, kennen gewoon geen keer, geniet van wat je, eruit leerde en van wat je nu kent."

En vreemd genoeg, ze had gelijk. In moeilijke momenten kijk ik, gewoon om mij heen en zie ik : Naar wat ik heb ( niet naar wat ik, niet heb/ zou willen hebben/ mogelijks gemist heb/ beter niet of wel had gedaan/verloren heb). En eigenlijk, mag ik toch niet klagen ( Want ik deed, mijn best).

Met andere woorden: Geniet gewoon van het/je leven, het is trouwens al zo kort. Geloof me, ik ben nu 53J. en stel me vaak, of vreemd genoeg, toch soms de ( onnodige) vraag, waar zijn al die jaren, in Godsnaam naar toe ( sorry, eventueel voor deze uitspraak) ? En wat als ik, dit of dat had gekend/studeerde/ niet had/ net wel had gedaan, enz,...... Wel simpel, die ver-leefde ik gewoon, zo goed als ik, toen kon. Nu sta ik, iedere morgen op met de gedachte, laat de dag maar komen ( want daarom, leef ik). En ja, de ene dag is idd de andere niet. Maar ik leef en ik geniet daar terecht, een beetje/zoveel mogelijk van als ik kan. En dan vooral: Van de kleine dingen, in moeilijke momenten ( De zon, de geur van de lente, een simpel woord/vriendelijk gebaar, zelfs de wind, enz,....). Gewoon idd loslaten.

Grtz Nick

Ik bekijk mijn verleden iets anders (ik ben nl. iemand anders).

Tijdens mijn ‘man’ periode was ik toch wel gelukkig. Ik kon dingen doen, werk verrichten die je als vrouw moeilijk, bijna niet mogelijk zou kunnen zijn.
Ik kijk nu iets anders tegen het leven aan als vrouw. Voor mij heeft nu dit leven ook een prettige zijde (als vis in het water).

En ja, je verleden neem je altijd mee. Je mag zelf uitmaken hoe je er mee omgaat.

Ik ben helaas nog lang niet zo ver. Ben de 40 al ruimschoots gepasseerd en de 50 nadert zelfs.
Laat ik het zo zeggen dat ik me al 40 jaar niet mezelf voel. Deze molensteen hangt dus al 40 jaar om mijn nek en kennelijk kom ik er maar niet vanaf.
Daar kunnen jullie, in mijn bijdrages, alles over lezen .
Ik heb als jongen/man ook alles gedaan maar heb dat wel altijd in een rol gedaan. Nooit had ik de overtuiging dat ik dit deed omdat ik het zelf geweldig vond (op de auto's na dan) maar meer om anderen te bewijzen dat ik een echte vent was pfff.
Door deze levensstijl KAN ik momenteel niet zijn wie ik ben en dat gaat zijn tol eisen.
Loop dus al enige tijd bij een psychologe omdat het gewoonweg niet meer gaat.
Teveel opgekropt, teveel verdrongen en teveel toegegeven aan het geslacht wat mij is gegeven.
God, wat vindt ik dat vreselijk.
Ik spreek elders vaak met jongeren -25 en probeer hun echt te helpen om niet dezelfde fouten te maken die ik heb gemaakt.

En ja, eerste vriendje, eerste keer uitgaan, eerste keer van werkelijk alles wat een meisje/jonge vrouw meemaakt in haar leven heb ik gemist en had dit verschrikkelijk graag willen meemaken.