Ik ging in 1990, met mijn huidige vriendin, 6 weken op een soort huwelijksreis naar de V.S. en Hawaï. Voor het allereerst 6 weken permanent als vrouw de wijde Wereld in ! De heenreis tot en met het ophalen van de eerste huurauto in L.A. , heb ik toen als man gedaan, omdat ik absoluut niet het risico wilde lopen, dat deze fantastische reis al gelijk al bij een strenge douane controle de mist in zou gaan. Daarna echter uitsluitend tot en met de thuiskomst alleen nog maar “heerlijk” als vrouw geleefd. Het meest enge van die reis was de door mij al maanden van tevoren geboekte overnachting voor twee vrouwen in een vrouwenslaapzaal op de bodem van de Grand Canyon. Als daar een knokploeg van puriteinse mannen mij even uit dat vrouwenverblijf zouden komen rammen, dan kun je daar langs doe Colorado rivier helemaal geen kant meer op. Maar na gezellig met een groepje vrouwen nog wat nagebabbeld te hebben over die fantastisch mooie afdaling, zijn wij toen gewoon rustig gaan slapen. Op het vliegveld van L.A. kreeg mijn vriendin vlot haar instapkaart, maar ik dus niet. Reden was, dat op mijn ticket, dat via een airmiles programma gratis was verkregen, de aanhef Mr. stond en die kist tot op de allerlaatste plaats was volgeboekt. Die grondstewardess wilde niet het risico lopen om mij een instapkaart te geven en die later aan een “echte” Mr. met dezelfde naam te moeten weigeren. Nu had ik meegewerkt aan een boek over transgenders door de toenmalige VUmc psycholoog Dr. Anton Verschoor en dus had ik toch de beschikking over zo’n verlooppas met twee pasfoto’s plus diverse stempels en handtekeningen van het VUmc. Die legde ik toen met mijn toen nog mannelijke paspoort voor haar neer. Zij heeft zeker twee minuten beurtelings naar die documenten en naar mij gekeken en schreeuwde toen ineens : “WOW” door die stampvolle vertrekhal en kreeg ik mijn instapkaart. Op Hawaï liet ik mijn vriendin de door mij bestelde huurauto ophalen. Maar als wij die allebei wilden berijden, dan moest ook mijn rijbewijs geregistreerd worden. Dus moest ook ik naar dat kantoortje komen en mijn toen nog mannelijke rijbewijs plus die VUmc verlooppas op de balie leggen. Dat was voor dat baliemeisje echt even te moeilijk, dus riep zij haar chef er bij. Maar die wist ook niet wat hij hier nu mee aanmoest en dus werd de baas van het spul opgetrommeld. Die gaf uiteindelijk toestemming en konden wij met de sleutel naar onze huurauto. Buiten keken wij alleen nog even om en zagen toen voor een smal zijraam van dat kantoortje drie koppen stijf tegen mekaar ons nakijken ! Zoiets schitterends vergeet je je leven nooit meer, maar helaas kun je er geen foto van maken, want dan zijn die koppen natuurlijk subiet verdwenen, dus hebben wij alleen nog maar even gezwaaid. In 1984 hebben wij nog zo’n 8 weekse reis naar Indonesië gemaakt maar daar en bij vele autovakanties zijn nooit meer spectaculaire dingen gebeurd.
In 2007 wilden wij naar kennissen in Senegal en op safari naar Kenia en Tanzania. Al met al zo’n twaalf grensovergangen. Maar in 1998 heb ik mijn voornaam officieel in Sabrina laten veranderen en heb ik natuurlijk een paspoort en rijbewijs op die naam en met pure vrouwelijke pasfoto’s. Op mijn paspoort staat alleen nog wel die rotletter “M”. Ook al zou ik dat willen kan ik natuurlijk niet meer als man reizen. En mijn pols weigert doodgewoon om een kruisje in het keuzevakje “ Male” van die debarcation en embarcation kaarten te zetten. Slechts één douanier merkte die discrepantie met die letter “M” in mijn paspoort op en nam toen het hele lange visumnummer uit mijn paspoort op zo’n embarcation kaart over. En die halve minuut was die hele reis gelukkig de enige vertraging, die ik door die rotletter “M” heb ondervonden.
De V.S. zullen er na het WTC drama van 9/11 niet makkelijker op geworden zijn. Maar onlangs las ik dat met name ook Canada heel erg moeilijk op dit thema is geworden. Ik dacht, dat dit laatste een bericht op
http://www.transman.nl" target="_blank of
http://transgendernetwerk.org/" target="_blank was, maar ik heb het daar helaas niet terug kunnen vinden.
, RTL2 had een kostelijke editie van vrouwenruilen (moeder van 11 kinderen met nog 5 thuis en een zeer stugge echtgenoot tegen een hoerenmadam die een gezin vormt met haar beste vriend, een homo (medeeigenaar van het bordeel) en een kind waarvan ik niet begrepen heb van wie het was. Maar vermakelijk was het wel... Dat verlicht de stemming dan weer een beetje 
