Hoe verder?
Geplaatst: 03 sep 2017, 16:06
Onderstaande schreef ik bij mijn persoonlijke introductie. Ik vroeg me af of er transmannen zijn die dit herkennen.
Ik ben nooit een meisje-meisje geweest. Ik moest huilen toen ik voor het eerst ongesteld werd en mijn ouders zeiden: 'Gefeliciteerd, je bent nu een vrouw.' Dat wilde ik helemaal niet.. Ik snapte niet waarom ik BH's moest gaan dragen. Cupmaat? Weet ik veel, het zit wel toch?
In mijn studententijd heb ik wel heel hard geprobeerd het rollenpatroon van succesvolle studente te volgen. Om geaccepteerd te worden, gezien te worden, erbij te horen. Ik keek heel veel programma's over hoe je kleding moest combineren en hoe je make-up perfect zat. Maar hoe ik ook probeerde de regels toe te passen, op mij werkte het allemaal nét niet. Als ik foto's terugkijk, herken ik mezelf helemaal niet. Ja, ik hoorde erbij, was opeens soort van populair. Mooie vrouw (zag ik toen niet), maar het is iemand anders.
Afgelopen jaar ben ik gaan winkelen op de mannenafdeling. Wat bleek: daar was alles te vinden wat ik al die jaren heb gezocht. Het paste direct en stond perfect, zonder moeite. Eindelijk had ik eens niet het gevoel dat er iets mis was met mijn figuur, omdat de kleding gewoon eens een keer goed zat. Ik ben gaan doen wat ík leuk vond om te doen, ipv wat zou moeten voor een vrouw. Ik hou van met hout en machines werken, techniek, met mijn poten in de klei staan. Ik ga liever een avondje poolen of muziek maken dan dat ik met een vriendin thee drink. Het was een enorme opluchting: ik voel me weer mezelf.
Ik weet alleen niet wat nu de volgende stap is voor mij. Door mijn beperking voel ik me op veel vlakken zwak. Ik raak snel in paniek wat (voor anderen) tot grappige/schattige situaties leidt. Ik kan niet lang sporten, word onhandig als ik moe ben. Op sommige momenten klink ik als een meisje, maar ik voel me momenteel heel ongemakkelijk bij vrouwen. Ik weet niet meer waar ik met hen over moet praten. En ik wil niet alleen maar de steunpilaar voor hen zijn, zoals tot nu toe altijd is geweest. Zelf heb ik ook steun nodig. En daar zit ik vast: steun vind ik bij jongens, maar op wat voor manier dan?
Ik ben nooit een meisje-meisje geweest. Ik moest huilen toen ik voor het eerst ongesteld werd en mijn ouders zeiden: 'Gefeliciteerd, je bent nu een vrouw.' Dat wilde ik helemaal niet.. Ik snapte niet waarom ik BH's moest gaan dragen. Cupmaat? Weet ik veel, het zit wel toch?
In mijn studententijd heb ik wel heel hard geprobeerd het rollenpatroon van succesvolle studente te volgen. Om geaccepteerd te worden, gezien te worden, erbij te horen. Ik keek heel veel programma's over hoe je kleding moest combineren en hoe je make-up perfect zat. Maar hoe ik ook probeerde de regels toe te passen, op mij werkte het allemaal nét niet. Als ik foto's terugkijk, herken ik mezelf helemaal niet. Ja, ik hoorde erbij, was opeens soort van populair. Mooie vrouw (zag ik toen niet), maar het is iemand anders.
Afgelopen jaar ben ik gaan winkelen op de mannenafdeling. Wat bleek: daar was alles te vinden wat ik al die jaren heb gezocht. Het paste direct en stond perfect, zonder moeite. Eindelijk had ik eens niet het gevoel dat er iets mis was met mijn figuur, omdat de kleding gewoon eens een keer goed zat. Ik ben gaan doen wat ík leuk vond om te doen, ipv wat zou moeten voor een vrouw. Ik hou van met hout en machines werken, techniek, met mijn poten in de klei staan. Ik ga liever een avondje poolen of muziek maken dan dat ik met een vriendin thee drink. Het was een enorme opluchting: ik voel me weer mezelf.
Ik weet alleen niet wat nu de volgende stap is voor mij. Door mijn beperking voel ik me op veel vlakken zwak. Ik raak snel in paniek wat (voor anderen) tot grappige/schattige situaties leidt. Ik kan niet lang sporten, word onhandig als ik moe ben. Op sommige momenten klink ik als een meisje, maar ik voel me momenteel heel ongemakkelijk bij vrouwen. Ik weet niet meer waar ik met hen over moet praten. En ik wil niet alleen maar de steunpilaar voor hen zijn, zoals tot nu toe altijd is geweest. Zelf heb ik ook steun nodig. En daar zit ik vast: steun vind ik bij jongens, maar op wat voor manier dan?