Au dela des ombres (de schaduwen voorbij)
Geplaatst: 12 dec 2017, 09:34
Ik heb gisteren mijn "tweede" transitie gedaan, de eerste was 31 juli toen ik bij mijn gezin weg ben gegaan, dat huis heb moeten verlaten en als mijzelf ben gaan leven. Vanaf dat moment, met vrije keuze, ben ik op weg gegaan naar mijn tweede transitie gisteren.
De tweede is soort van "de grote oversteek", maar dat is ook de titel van een verhaal van Asterix en Obelix en ... ... hmmm, dat klopt niet helemaal. "Au dela des ombres" is ook een titel van een verhaal, namelijk van Thorgal. De Nederlandse titel: "De schaduwen voorbij" is wel een letterlijke correcte vertaling, maar toch niet hetzelfde, want de klank, het timbre, is anders en dat draagt het gevoel.
Mijn tweede transitie is het begin van de tweede fase van mijn hormoon therapie: Vrouwelijke hormonen; Vervrouwelijken. Alle stappen hiervoor waren voorbereiding: Mannelijke hormoon onderdrukkers; ontmannelijken, maar eigenlijk nog meer papierwerk. Attesten, verwijzingen, al het noodzakelijke om mijn recht op zelfbeschikking terug te krijgen, ongehinderd door artsen, bureaucratieen, wachtlijsten, dat ik, net als mijn eerste transitie ook deze kan doen in volledig vrije keuze, inclusief mijn ingeschrijving op de wachtlijst voor mijn vaginoplastie. Da's pas voor over een jaar, da's OK, het belangrijkste (voor mij) is dat er geen belemmeringen zijn.
Dat in Belgie de hormoon therapie twee fasen heeft, ben ik eigenlijk erg blij mee. Ik heb de veranderingen van het verdwijnen van testosteron kunnen ervaren en nu dus helemaal los daarvan de eerste ervaring van het verschijnen van oestrogeen. Waar in Nederland naar ik begrepen heb, oestrogeen wordt toegedient met pleisters of gel, wordt dat door mijn endocrinoloog gezien als de "onderhouds fase", nadat in een "aanvangs fase" het hormoon met een redelijke hoge dosis van 2x2mg/dag met een pil wordt genomen om, dus later, in "onderhoud" naar een lagere dosis te gaan.
Gisteren dus die eerste pil genomen. Hoewel het een bijzonder moment was, was het dat ook weer niet. Ik woon tenslotte alleen en kan je zo'n moment eigenlijk wel met anderen delen ?
Het duurde tot iets na middernacht dat ik het effect gewaar werd. Nu wordt het moeilijk voor mij, want ik kan eigenlijk geen woorden vinden om dat gevoel te beschrijven, maar dat gaat mij niet weerhouden het toch te proberen
- Als een "roze" bom die in mij ontplofte: <poef> eentje die verandert, niets stukmaakt, maar juist heel maakt
- Als je favoriete wintertrui, te vaak gewassen in te hard water, maar nu eindelijk een keer met wasverzachter, terug naar totale knuffelbaarheid
- Als op je rug drijvend in het water in een warme lagune. Tropisch, maar zonder de felheid en scherpte van de tropische zon
- Als een kaars naast de open haard, door de extra warmte zacht geworden, wat gesmolten en uitgelopen
- Als een geest drijvend boven mijn lichaam, toch verbonden door een tinteling in al mijn zenuw uiteinden
- Als terug van een lange schaatstocht in de kou, met een grote kop warme choco, spieren ontspannend en loom, heerlijk loom en lui.
Het was niet erg dat ik alleen was, het kan eigenlijk niet anders, want als ik dreef op het water in de lagune, de stroom nam mij mee, de zee op.
Ik zie mijn naasten op het strand, ik voel ze, we zijn verbonden, maar de draad is zo dun, oh zo dun. Als ik niet zou opletten en mijn ogen zou sluiten zou ik kunnen wegdrijven en zou de draad kunnen breken, dus beter mijn loomheid overwinnen en moeite doen om terug te peddelen,
ze zijn het waard, al begrijpen ze mij niet en verwijten ze mij mijn verandering. Hoe kan ik uitleggen dat er geen andere weg, geen andere manier is ?
Mischien is het beter uit te leggen in geluid:
Ocean cloud:
https://www.youtube.com/watch?v=Qx5dzaYrcoQ
High hopes:
https://www.youtube.com/watch?v=R4gV-W93-OY
Of voor een keer iets visueels
http://www.thorgal.com/album/au-dela-des-ombres/
Janine
De tweede is soort van "de grote oversteek", maar dat is ook de titel van een verhaal van Asterix en Obelix en ... ... hmmm, dat klopt niet helemaal. "Au dela des ombres" is ook een titel van een verhaal, namelijk van Thorgal. De Nederlandse titel: "De schaduwen voorbij" is wel een letterlijke correcte vertaling, maar toch niet hetzelfde, want de klank, het timbre, is anders en dat draagt het gevoel.
Mijn tweede transitie is het begin van de tweede fase van mijn hormoon therapie: Vrouwelijke hormonen; Vervrouwelijken. Alle stappen hiervoor waren voorbereiding: Mannelijke hormoon onderdrukkers; ontmannelijken, maar eigenlijk nog meer papierwerk. Attesten, verwijzingen, al het noodzakelijke om mijn recht op zelfbeschikking terug te krijgen, ongehinderd door artsen, bureaucratieen, wachtlijsten, dat ik, net als mijn eerste transitie ook deze kan doen in volledig vrije keuze, inclusief mijn ingeschrijving op de wachtlijst voor mijn vaginoplastie. Da's pas voor over een jaar, da's OK, het belangrijkste (voor mij) is dat er geen belemmeringen zijn.
Dat in Belgie de hormoon therapie twee fasen heeft, ben ik eigenlijk erg blij mee. Ik heb de veranderingen van het verdwijnen van testosteron kunnen ervaren en nu dus helemaal los daarvan de eerste ervaring van het verschijnen van oestrogeen. Waar in Nederland naar ik begrepen heb, oestrogeen wordt toegedient met pleisters of gel, wordt dat door mijn endocrinoloog gezien als de "onderhouds fase", nadat in een "aanvangs fase" het hormoon met een redelijke hoge dosis van 2x2mg/dag met een pil wordt genomen om, dus later, in "onderhoud" naar een lagere dosis te gaan.
Gisteren dus die eerste pil genomen. Hoewel het een bijzonder moment was, was het dat ook weer niet. Ik woon tenslotte alleen en kan je zo'n moment eigenlijk wel met anderen delen ?
Het duurde tot iets na middernacht dat ik het effect gewaar werd. Nu wordt het moeilijk voor mij, want ik kan eigenlijk geen woorden vinden om dat gevoel te beschrijven, maar dat gaat mij niet weerhouden het toch te proberen
- Als een "roze" bom die in mij ontplofte: <poef> eentje die verandert, niets stukmaakt, maar juist heel maakt
- Als je favoriete wintertrui, te vaak gewassen in te hard water, maar nu eindelijk een keer met wasverzachter, terug naar totale knuffelbaarheid
- Als op je rug drijvend in het water in een warme lagune. Tropisch, maar zonder de felheid en scherpte van de tropische zon
- Als een kaars naast de open haard, door de extra warmte zacht geworden, wat gesmolten en uitgelopen
- Als een geest drijvend boven mijn lichaam, toch verbonden door een tinteling in al mijn zenuw uiteinden
- Als terug van een lange schaatstocht in de kou, met een grote kop warme choco, spieren ontspannend en loom, heerlijk loom en lui.
Het was niet erg dat ik alleen was, het kan eigenlijk niet anders, want als ik dreef op het water in de lagune, de stroom nam mij mee, de zee op.
Ik zie mijn naasten op het strand, ik voel ze, we zijn verbonden, maar de draad is zo dun, oh zo dun. Als ik niet zou opletten en mijn ogen zou sluiten zou ik kunnen wegdrijven en zou de draad kunnen breken, dus beter mijn loomheid overwinnen en moeite doen om terug te peddelen,
ze zijn het waard, al begrijpen ze mij niet en verwijten ze mij mijn verandering. Hoe kan ik uitleggen dat er geen andere weg, geen andere manier is ?
Mischien is het beter uit te leggen in geluid:
Ocean cloud:
https://www.youtube.com/watch?v=Qx5dzaYrcoQ
High hopes:
https://www.youtube.com/watch?v=R4gV-W93-OY
Of voor een keer iets visueels
http://www.thorgal.com/album/au-dela-des-ombres/
Janine