Toch een klein vervolg aan dit verhaal(lijn)tje. Ik ben inmiddels al aan mijn tweede doosje pilletjes begonnen, dus ... zijn er al zes of zeven weken voorbij, het lijken wel maanden.
Het begon best explosief met dat ene pilletje en het daaropvolgende openen van mijn gevoel met mijn innerlijke zelf. De veranderingen zijn niet meer zo heftig, maar toch is er verandering die vooral door mensen om mij heen opgemerkt te worden
Mijn metafoor van de wasverzachter in mijn eerste berichtje was klaarblijkelijk spot on. Ik krijg best wel regelmatig te horen: "Janine, wat zie je er goed uit, je lijkt wel zachter". Dit kan natuurlijjk ook zijn omdat ik van mijn eet complex af ben. Voordat ik aan mijn hormoon therapie begon was ik toch wel op weg om anorexische trekjes te gaan vertonen en nu eet ik weer stevig om wat vet op de goede plekken te krijgen en de minder goede plekken, ach dat maakt mij eigenlijk niet uit. En eerlijk gezegd, ik was veels te mager, vel over been, dus nu zie ik er gewoon weer gezond uit dan.
Maar toch, ik voel mij zachter en eigenlijk ook een beetje weer als een kind. Ik heb genoeg ellende en daar moet ik wel eens om huilen, maar als dat voorbij is, net als een kind dat verder speelt alsof er niets gebeurd is, zo ga ik ook verder, want van binnen ben ik gewoon een blij mens. Ik ben mijzelf, veel meer heb je toch niet nodig, toch ?!
Janine
P.S. en oh ja, de erwtjes zijn (kleine) spruitjes geworden, snel terug naar het frietkot, dat helpt vast