Ik ben het 100% eens met wat (ik voel dat) je schrijft. Je gebruikt woorden (labels) maar ik lees niet de woorden, ik lees je "verwoording"
je bedoeling, die je noodgedwongen door het medium in woorden moet uitdrukken. Soms heb je daar heel veel woorden voor nodig en dan
heb je de verwoording nog niet. dus je moet je gevoel en vertrouwen in de mens nodig om de bedoeling te (durven) raden.
Ikzelf heb minder moeite / terughoudendheid de woorden te gebruiken. Ik schrijf "vrouwelijke waarden", het gaat er niet om of die zo (zwart wit) bestaan, want natuurlijk is dat niet zo, maar als een poging om mij ergens bij te scharen wat ik gevoelsmatig meen te delen met mensen die ik ben tegengekomen en waar ik een zo'n sterke herkenning in voel dat ik het zo durf te zeggen. Sara's vraag om die waarden dan zo maar even te noemen is dan ook vreemd. Of ze voelt wat ik bedoel, of niet. In het eerste geval is de vraag beantwoord, in het tweede geval waarschijnlijk nooit, te grote kans op een woorden twist (ik ga het natuurlijk wel proberen, ik hou van een uitdaging
Als dit aansluit bij jouw terughoudendheid voor teveel waarde te geven aan de woorden op zich. Dan ben ik blij.
Ik ben een vrouw, ik ben gelijk en toch ben ik anders, ik ben volwassen en toch ben ik ook nog maar een zeer jong meisje, ik ben geen man, maar toch heb ik mannelijke eigenschappen, beheers ik een deel van een mannelijke manier van denken, maar toch ook weer niet want anders zou ik niet zoveel moeite hebben veel van mijn mannelijke collega's te begrijpen. Dat beperkt mij maartegelijkertijd verrijkt dat mij, mijn talent voor verwoording komt daar vandaan, maar andere vrouwen hebben dat natuurlijk ook, net als er mannen zijn die veel van mijn vrouweljike waarden onderschrijven. Ik ben een vrouw, het is maar een woord, het is maar een label, maar ik voel dat dat er een is die ik graag en met trots draag.