T-Nederland

Hoi allemaal,

Ik ben (nog) niet heel erg actief op dit forum, maar vroeg me iets af.

Hoe gaan jullie ermee om als mensen die van je gendergevoelens afweten, het volstrekt lijken te negeren? Ik voel me namelijk absoluut niet mannelijk, maar zie er wel mannelijk uit. Mijn vrienden heb ik erover verteld, mijn ouders, de ouders van mijn vriendin, iedereen die het naar mijn idee wat aangaat.

Alleen stuk voor stuk krijg ik van ze allemaal bijna elke keer dat ik ze zie een opmerking op mij af geslingerd zoals "maar jij bent ook een man, dus..." of "je kunt wel zien dat hij een echte vent is", dat soort opmerkingen.

Ik vind dat heel vreemd, aangezien ik bij ze allemaal rustig de tijd heb genomen om uit te leggen hoe ik naar mijn genderidentiteit kijk. Het is haast alsof ze denken dat ik gewoon wat stimulatie nodig heb, dat ik me dan vanzelf wel mannelijk ga voelen ofzo..

Maken jullie dit soort dingen ook mee? Hoe ga je daarmee om? Ik vind het heel lastig om er wat van te zeggen en laat het maar gebeuren met een frons, maar het doet wel altijd pijn.

groetjes, Alex

ja ja en ja en mensen die zoiets na coming out bewust toch uitspreken verdwijnen heel snel uit mijn leven

Fay

Herkenbaar. Vooral bij familieleden. Ik weet niet hoelang ze het al weten, maar ik heb gemerkt dat je ze echt de tijd moet geven. Mijn familie weet het nu sinds augustus, maar bijvoorbeeld bij mn oma, die zegt 20x meisje op een bezoek van 1 uur (ik ben dan FTM) in de hoop dat ik me ineens weer vrouwelijk ga voelen. Mn vader gebruikt nog veel mn deadname en zij/haar. Mn moeder doet haar best, maar vergist zich veel. Vrienden daarentegen waren binnen een dag compleet over. Een flink verschil dus

Er is een verschil tussen per ongeluk hij zeggen of uitspreken dat iemand gewoon een vent is, dan erken je die ander dus niet, dan heb je iig in mijn leven niets meer te zoeken

bescherm jezelf en reageer daar iig wel op\

Fay

Nick1703 schreef: ↑16 jan 2018, 13:55 Herkenbaar. Vooral bij familieleden. Ik weet niet hoelang ze het al weten, maar ik heb gemerkt dat je ze echt de tijd moet geven.

Bij vrienden, collega's en kennissen kan je rekenen op het "zal wel waarom niet" principe. Al mijn collega's noemen mij bij mijn naam en vergissen zich niet ... ... uit beleefdheid. Voor geen seconde droom ik dat ze mij echt zien zoals ik ben. Sommigen dus wel en het verschil is duidelijk merkbaar.

Voor familie enzo werkt dat niet, ze zullen het ergens in hun hart moeten "geloven" en accepteren. Dat hangt dan ook af van hoe je hen benader, dat het menens is als het ware. Mijn vader noemt mij Janine, hij accepteerd mij, al begrijpt hij het niet. Hij denkt dat ik "een bepaalde leefwijze gekozen heb". De respecteerd hij, maar het lijkt natuurlijk nergens op qua begrip. Om hier te komen heb ik met hem op een best wel "stevige" manier moeten spreken. confronterend maar niet onvriendelijk, dat het serieus was, belangrijk voor mij was.

Mijn zus daarentegen. Ze gelooft het gewoon niet, wil het ook niet geloven. Haar hoofd, niet het mijne, daar kan ik ook niks aan doen. Maar toen ze mij bij mijn oude naam bleef noemen, wees ik haar er op dat dat gewoon onbeleefd is en of ze daarmee opwilde houden. Vondt ze ook net leuk, maar er is een grens. Ik mag een ander mij vragen correct te benaderen ongeacht wat ze zelf denken, want dat is hun probleem, niet het mijne.

Dit alles is geen enkele reden om afstand van ze te nemen. Als ik hen vraag mij te nemen zoals ik ben, dan werkt dat ook in de andere richting. Ik zal hoe ik met andere mensen omga of wat ik verwacht niet van hoe anderen naar mij toe zijn. Anders ben je net als hen, ik kies ervoor naar mijn eigen waarden te leven. Dat wil niet zeggen dat ik de beste vrienden ben, nee dat niet, maar ze afwijzen, dat ook weer niet. Als trans-mens ben je zowiezo voldoende "anders" om alles lastiger te maken, geen noodzaak om het zelf nog moeilijker te maken.

Ik heb wat foto's van mezelf gemaakt (film, dan via VLC player screenshots, daar dan de beste foto's uitgehaald) en die laten zien.
Men kan zich er dan wat meer bij voorstellen.
Ben zondagavond bij mijn broer geweest, heb hem vorige week verteld wat mijn doel is (uitkomen vind ik zo'n naar woord) en hij had er nog wel wat moeite mee, dus ik zondag in vol ornaat naar hem toe. Nu pakt hij wel beter op.
Zondagmiddag had ik een kennis hier laten komen, ook zij moest eraan geloven.
Liet haar de foto's zien, vond ze prachtig. Toen maar even omgekleed, vond ze helemaal geweldig!

Zo heb ik het dus aangepakt, meen dat als ik het kan visualiseren, dat het makkelijker te happen is.

nr_alex schreef: ↑16 jan 2018, 13:51
Maken jullie dit soort dingen ook mee? Hoe ga je daarmee om? Ik vind het heel lastig om er wat van te zeggen en laat het maar gebeuren met een frons, maar het doet wel altijd pijn.

groetjes, Alex

Jazeker maak ik dit ook mee. Wanneer het gaat om mensen die belangrijk zijn of waren voor mij dan ben ik bereid om enkele keren in gesprek te gaan of om te proberen één en ander nog beter uit te leggen.

Wanneer ze volharden in de boosheid dan is het einde verhaal voor mij. Jammer maar uiteindelijk niet zo helaas. Wat moet ik met mensen om me heen die me niet willen kennen als de persoon die ik ben? Dat vreet alleen maar energie.

Met het bovenstaande bedoel ik expliciet niet de foutjes die vooral mensen die me al erg lang kennen soms maken. Dat kan gebeuren en dan is het een kwestie van wennen.

Het klinkt hard, maar geef het een aantal jaren. Zeker in het begin gebeurt het regelmatig, als het goed is sterft het geleidelijk wel uit. Zeker familie die al heel lang met je optrekt en collega's waar je al jaren mee optrekt, zullen nog heel lang in die oude gewoonte blijven hangen. Wellicht doorloopt dat proces bij jongeren wat sneller, maar zeker oudere tg's met een lang verleden zullen hier nog lang -af en toe, gelukkig- last van blijven houden.
En als je mensen daar nog blijven volharden? Vraag je dan af of je met hem/haar nog langer contact wil houden. Is het je oud oma van 93 of is het een collega die doelbewust misgendert?

Ik heb het alleen meegemaakt met mijn ex schoonfamilie en mijn ex zelf. Zij vond het noodzakelijk de hele dag door te benoemen dat ik een vent was. Op mijn werk maakten ze in het begin juist vaak de tegenovergestelde opmerkingen... wat ben je ook een wijf (mannen wereldje). Als ik nu iets niet zo heel erg vrouwelijks doe, dan krijg ik wel eens een: "heel charmant, vera" naar mijn hoofd... maar dat is fijn.

Mijn Ex, is nu niet voor niets mijn ex. en de schoonfamilie is ook exit.

Verder heb ik er totaal geen problemen mee dat mensen zich af en toe vergissen, maar als ze het bewust doen dan zeg ik er wat van.

Hallo
Mijn vrouw doet het ook steeds ze noemt mij nog steeds bij oude naam en zegt nog steeds mijn man. We zijn er mee bezig ex te worden maar dat houd ze steeds weer tegen
Groetjes Annet