... Vrouw zijn, hoe voelt dat nou ? ...
Geplaatst: 25 jan 2018, 11:54
Geinspireerd door LiliFee haar vreugde, ik ben nog niet zover als zij, maar met mijn tweede transitie heb ik ook het voorvoegsel "trans" vaarwel gezegd. Het doet er niet zoveel toe hoe ik er uit zie, al -moet- mijn transformatie verder gaan, maar dat is enkel om -meer- mogelijkheden voor mij te creeren, het veranderd niet fundamenteel wie ik ben en hoe ik mij zelf beleef. Mijn vrouwelijke beleving: Het spirituele, is belangrijker dan de vrouwelijke vorm: Het fysieke.
En natuurlijk hoort het zo zijn denk ik, want hoe kan je anders gelukkig zijn als die "vervloekte" passabiliteit in de weg staat of meer voor (trans, sorry voor dit voorvoegsel !)mannen, als ik met "beleving" iets meer de nadruk op het seksuele zou leggen. Alles wat niet-kan-zijn-zoals-het-hoort vereist bij veel mannen al viagra en weet-niet-wat. Weg spontaniteit en het explosieve moment van ik-wil-nu.
Gisteren was ik moe, echt moe. Niet fysiek, maar in mijn hoofd, mentale uitputting. Zou er dan toch een limiet zijn aan wat ik kan ? Nooit gedacht al lieg ik nu een klein beetje, want als de rationele kant van mijn hoofd overbelast raakt dan gaat mijn hoofd in shutdown: Een migraine, is niet fijn, maar het is ook een zelf bescherming, want het enige om aan de pijn te ontsnappen is: Niet denken en dat is natuurlijk precies wat dan nodig is. Maar dit keer is alles emotioneel. Voornamelijk mijn zorg om mijn kinderen, het gaat nu niet zo heel goed en dat weegt loodzwaar, maar ik moet voort, er is geen stilstaan of teruggaan, alle oplossingen liggen voor mij, maar al het noodzakelijk doen is dus zeker zeer vermoeiend.
Ik had dus eigenlijk ook geen fut in mijn dansles, ik zou mij eigenlijk het liefst opgerold hebben op de sofa, maar omdat ik nog geen sofa heb ben ik toch gaan dansen.
Maar toen ik de dansschool binnen stapte, muziek, beweging, blije en vriendelijke mensen en de vermoeidheid begon op te trekken als de mist voor de ochtend zon. Kijk dat is omdat ik extravert ben. Extravert betekend niet veel praten (al praat ik veel) het betekend dat ik mijn energie krijg uit contact met anderen en dan kan je ook begrijpen waarom het mij zo zwaar valt niet bij mijn kinderen te zijn.
Mijn vaste dansles partner "S" was er weer, hij had een voetblessure en ik had dus de vorige les met iemand anders en op een zaterdag i.p.v. de vaste woensdag gedanst. En oh, ik had hem gemist. Toen ik hem zag zitten, wachtend op mij gloeide ik helemaal op. Zou ik stiekum wat verliefd zijn ? Nee dat is het niet, al vind ik hem zeker lief en eigenlijk ook wel aantrekkelijk, niet dat ik kan zeggen dat hij echt "knap" is op een of andere manier (sorry "S", hoe kan ik je zo positief beschrijven op de manier die je zeker verdient en toch heel eerlijk zijn ? Dit is maar een verwoording). Enfin, ik zie hem gewoon heel graag en hij mij. Hij vindt het denk ik gewoon echt leuk om met mij te dansen en vindt zelfs mijn (flauwe) humor leuk (ook on-be-grij-pe-lijk, maar het kan dus toch !)
Maar ook, ik zie hem als een man die een vrouw voor zich ziet en hij ziet mij als vrouw en met "zien" bedoel ik niet zien met ogen, maar echt "zien" met het gevoel. Zien wie de persoon voor je -echt- is. "S" is misschien toch wel veel knapper dan ik hem net toeschreef, want om zo te zijn en dit te kunnen, iemand te kunnen- en willen- zien, langs of door de misleidende buitenkant heen, daar heb je innerlijke schoonheid voor nodig. OK, dat pleit is dus wel beslist, hij is dus wel knap en de kans om een "S" voor mijzelf te vinden is klein, want ze zijn allemaal al lang ingepikt door andere verstandige vrouwen.
Voor de les maakte ik mij wel wat zorgen over dat ik nu, mede door de hormoon behandeling, zoveel vergeet. Dit is een des te grotere verandering, want vroeger vergat ik dus echt niets. Mijn gender psychologe zegt dat je als vrouw alleen belangrijke zaken onthoud. Nou dat zijn er dan niet veel want ik onthoud niets en was de les en dus de pasjes van Zaterdag al weer he-le-maal vergeten en gisteren kregen we een grote uitbreiding voor de Jive (of Boogie zoals dat hier genoemd wordt). Maar kijk, verrassing ! Het maakte niet uit, ik was weer tussen vriendelijke mensen, met een ongelofelijk toffe danspartner en was gewoon blij, moeheid vergeten alsof die niet was en ik danste dus moeiteloos, vooral de Jive, ik heb geen seconde gedacht, enkel gedanst, zelf over de nieuwe figuren hoefde ik niet te denken, ik danste ze gewoon. Voor "S" gaf dat wel een verrassing want ik leidde zelf niks meer, vroeger maakte ik die fout wel eens, te anticiperen maar nu, als hij een draai te laat met zijn hand beweging te laat aangaf, ging ik dus gewoon niet. "Kijk,... ik wil weer eens niet" zei ik dan
Hoewel vrijdansen een uitdaging blijft als single vrouw, als ik daar zo blij dans, de andere kursisten zijn dan ook blij en vriendelijk. Alleen maar meer viendelijke gezichten. Maar ook de "hulp heren" die komen voor de singles zoals ik, en die al meer gevorderd zijn. Een van hen was iemand die eerder het echt niet fijn vond om met mij te dansen, kan zo iemand ook niets aan doen, hij -ziet- mij gewoon nog niet en voelt zich niet comfortabel, zo iemand moet je ook zijn gevoel gunnen, al kan dat wat stress en ongemak geven, maar op zo'n moment kijkt ook hij vriendelijk en zegt een "Hallo, hoe gaat het ?" Die stress is dan ook gewoon weg !
Dus ik blij, blij, blij, gewoon mijzelf, gewoon vrouw, want daar denk je dan ook niet meer over na. Je bent zoals je je voelt, daar is geen uitleg voor en een voorvoegsel als trans is dan betekenisloos, want al ben ik nog in medische transitie, ik heb dat eigenlijk al achter mij laten, in het bijzonder als ik dans, want dansen is puur gevoel, niet denken, puur gevoel en ik voel mij vrouw, wat anders ?
Janine
https://www.youtube.com/watch?v=qk_Vu6AcbWg
https://www.youtube.com/watch?v=ikUAAI9QIg8
En natuurlijk hoort het zo zijn denk ik, want hoe kan je anders gelukkig zijn als die "vervloekte" passabiliteit in de weg staat of meer voor (trans, sorry voor dit voorvoegsel !)mannen, als ik met "beleving" iets meer de nadruk op het seksuele zou leggen. Alles wat niet-kan-zijn-zoals-het-hoort vereist bij veel mannen al viagra en weet-niet-wat. Weg spontaniteit en het explosieve moment van ik-wil-nu.
Gisteren was ik moe, echt moe. Niet fysiek, maar in mijn hoofd, mentale uitputting. Zou er dan toch een limiet zijn aan wat ik kan ? Nooit gedacht al lieg ik nu een klein beetje, want als de rationele kant van mijn hoofd overbelast raakt dan gaat mijn hoofd in shutdown: Een migraine, is niet fijn, maar het is ook een zelf bescherming, want het enige om aan de pijn te ontsnappen is: Niet denken en dat is natuurlijk precies wat dan nodig is. Maar dit keer is alles emotioneel. Voornamelijk mijn zorg om mijn kinderen, het gaat nu niet zo heel goed en dat weegt loodzwaar, maar ik moet voort, er is geen stilstaan of teruggaan, alle oplossingen liggen voor mij, maar al het noodzakelijk doen is dus zeker zeer vermoeiend.
Ik had dus eigenlijk ook geen fut in mijn dansles, ik zou mij eigenlijk het liefst opgerold hebben op de sofa, maar omdat ik nog geen sofa heb ben ik toch gaan dansen.
Maar toen ik de dansschool binnen stapte, muziek, beweging, blije en vriendelijke mensen en de vermoeidheid begon op te trekken als de mist voor de ochtend zon. Kijk dat is omdat ik extravert ben. Extravert betekend niet veel praten (al praat ik veel) het betekend dat ik mijn energie krijg uit contact met anderen en dan kan je ook begrijpen waarom het mij zo zwaar valt niet bij mijn kinderen te zijn.
Mijn vaste dansles partner "S" was er weer, hij had een voetblessure en ik had dus de vorige les met iemand anders en op een zaterdag i.p.v. de vaste woensdag gedanst. En oh, ik had hem gemist. Toen ik hem zag zitten, wachtend op mij gloeide ik helemaal op. Zou ik stiekum wat verliefd zijn ? Nee dat is het niet, al vind ik hem zeker lief en eigenlijk ook wel aantrekkelijk, niet dat ik kan zeggen dat hij echt "knap" is op een of andere manier (sorry "S", hoe kan ik je zo positief beschrijven op de manier die je zeker verdient en toch heel eerlijk zijn ? Dit is maar een verwoording). Enfin, ik zie hem gewoon heel graag en hij mij. Hij vindt het denk ik gewoon echt leuk om met mij te dansen en vindt zelfs mijn (flauwe) humor leuk (ook on-be-grij-pe-lijk, maar het kan dus toch !)
Maar ook, ik zie hem als een man die een vrouw voor zich ziet en hij ziet mij als vrouw en met "zien" bedoel ik niet zien met ogen, maar echt "zien" met het gevoel. Zien wie de persoon voor je -echt- is. "S" is misschien toch wel veel knapper dan ik hem net toeschreef, want om zo te zijn en dit te kunnen, iemand te kunnen- en willen- zien, langs of door de misleidende buitenkant heen, daar heb je innerlijke schoonheid voor nodig. OK, dat pleit is dus wel beslist, hij is dus wel knap en de kans om een "S" voor mijzelf te vinden is klein, want ze zijn allemaal al lang ingepikt door andere verstandige vrouwen.
Voor de les maakte ik mij wel wat zorgen over dat ik nu, mede door de hormoon behandeling, zoveel vergeet. Dit is een des te grotere verandering, want vroeger vergat ik dus echt niets. Mijn gender psychologe zegt dat je als vrouw alleen belangrijke zaken onthoud. Nou dat zijn er dan niet veel want ik onthoud niets en was de les en dus de pasjes van Zaterdag al weer he-le-maal vergeten en gisteren kregen we een grote uitbreiding voor de Jive (of Boogie zoals dat hier genoemd wordt). Maar kijk, verrassing ! Het maakte niet uit, ik was weer tussen vriendelijke mensen, met een ongelofelijk toffe danspartner en was gewoon blij, moeheid vergeten alsof die niet was en ik danste dus moeiteloos, vooral de Jive, ik heb geen seconde gedacht, enkel gedanst, zelf over de nieuwe figuren hoefde ik niet te denken, ik danste ze gewoon. Voor "S" gaf dat wel een verrassing want ik leidde zelf niks meer, vroeger maakte ik die fout wel eens, te anticiperen maar nu, als hij een draai te laat met zijn hand beweging te laat aangaf, ging ik dus gewoon niet. "Kijk,... ik wil weer eens niet" zei ik dan
Hoewel vrijdansen een uitdaging blijft als single vrouw, als ik daar zo blij dans, de andere kursisten zijn dan ook blij en vriendelijk. Alleen maar meer viendelijke gezichten. Maar ook de "hulp heren" die komen voor de singles zoals ik, en die al meer gevorderd zijn. Een van hen was iemand die eerder het echt niet fijn vond om met mij te dansen, kan zo iemand ook niets aan doen, hij -ziet- mij gewoon nog niet en voelt zich niet comfortabel, zo iemand moet je ook zijn gevoel gunnen, al kan dat wat stress en ongemak geven, maar op zo'n moment kijkt ook hij vriendelijk en zegt een "Hallo, hoe gaat het ?" Die stress is dan ook gewoon weg !
Dus ik blij, blij, blij, gewoon mijzelf, gewoon vrouw, want daar denk je dan ook niet meer over na. Je bent zoals je je voelt, daar is geen uitleg voor en een voorvoegsel als trans is dan betekenisloos, want al ben ik nog in medische transitie, ik heb dat eigenlijk al achter mij laten, in het bijzonder als ik dans, want dansen is puur gevoel, niet denken, puur gevoel en ik voel mij vrouw, wat anders ?
Janine
https://www.youtube.com/watch?v=qk_Vu6AcbWg
https://www.youtube.com/watch?v=ikUAAI9QIg8