Sara schreef: ↑16 feb 2018, 08:36
Wat maakt jou er dan van overtuigd dat je vrouw bent/als vrouw moet presenteren/als vrouw gezien wil worden o.i.d.?
Dat ik vrouw ben : Gender dysforie (vooral lichaam) . Als ik de twijfel van toen meereken : het feit dat de effecten van hormonen enzovoort me zoveel rust gaven
Het als vrouw gezien worden/ presenteren is weer heel lastig. Ik denk een gevoel van bij horen (normativiteit) en een gevoel van mezelf mooi vinden (bepaalde culturele context van mooi zijn die speelt)
Er zijn natuurlijk travestieten die genot halen uit het presenteren als vrouw (vrouwelijk presenteren) maar zich nog wel man voelen. Ook presenteren niet alle mannen en vrouwen zich typisch naar verwachting van man/vrouw.
Als we heel filosofisch gaan denk ik dat het weten dat je vrouw bent een lastige opgave is om te ontleden. Kan je door ongemak over je mannelijke lichaam zeggen dat je eigenlijk vrouw bent ? Tis een best rare sprong. Men kan er tussenin zijn, niets of er kan iets anders zijn ? Uiteindelijk is het uitleggen in termen van man en vrouw over je lichaam zoiezo vaag, uiteindelijk zijn we mensen die complexe differentiatie in het lichaam proberen te beschrijven.
Het pure onbetwiste is natuurlijk of je je door bepaalde hormonen beter gaat voelen of niet bij GD. De categorie voor een persoon met een bepaalde hormoonhuishouding en bijbehorende uiterlijke kenmerken die ontwikkelen is doorgaans vrouw (de categorisering vrouw in zowel gender als geslacht kunnen we eindeloos discussie over hebben welke deze categorie maakt tot wat het is though). Hoewel ik zelf te twijfelachtig was zo snel iets vast te pakken als 'vrouw' zonder de hormonen te ervaren, is de wil voor verandering en de ervaring van GD vaak een trigger voor dat iemand zich als vrouw of man of non binair identificeerd.
Ik neem de term vrouw aan omdat deze past in de context van hoe ik gezien wordt en wil worden in de maatschappij. Ik had mezelf echter ook non binary kunnen noemen omdat ik denk dat iedereen uiteindelijk zonder culturele context non binair is. Ik voel me geen man of vrouw(wat mannen en vrouwen voelen is vrij divers dus een categorie voelen is vrij raar in mijn idee. We zijn mensen met een lichaam.
Identificatie is keus, wat je voelt over je lichaam en wat er van je verwacht wordt niet . De vraag blijft natuurlijk of er een soort onderhuids gevoel is(spiegel neuronen maybe) dat zegt dat het lichaam van een vrouw dat je ziet juist is en dus ook culturele aspecten rond het lichaam eigen maakt in die context, maar dit lijkt te verschillen bij verschillende personen en een far fetch.
Al met al is onze taal wereld gemaakt. Wat een vrouw is verschillen mensen nog steeds over in de context van intersex en transgenders. Voor GD lijkt er binnen de neurologie een goede verklaring te zijn met een raamwerk waar ik wel in geloof. Voor intersex is er ook een goed raamwerk waar ik in geloof. Beiden fenomenen laten mij iedergeval nadenken over hoe eigenlijk dingen zoals gender en sex meer categorien zijn dan daadwerkelijke feiten. Chromosonen zijn niet alles, hormonen niet alles, geslachtdelen en organen niet alles, wat je denkt niet alles. We benoemen dingen, maar of onze benoeming alles omvat is maar de vraag.
Als mensen zeggen te zoeken naar een identiteit, vraag ik me altijd af waar men naar zoekt. Een gevoel van behoren ?, Een gevoel van gemak ?, Een categorie ? , of misschien een simpel antwoord op een complexe vraag waarvan ze zelf(zoals ik) denken dat het als je heel diep nadenkt bij hen zelf niet echt bestaat ? Pak je het vast bestaat het, maar wat je dan precies vastpakt blijft vaag.
Een socioloog zij ooit iets als: If men define situations as real, they are real in their consequences.
Een quote die mij altijd bij blijft.
Ik heb gewoon geaccepteerd dat ik, ik ben. Het culturele spel dat we spelen ga ik in mee op de manier wat me lekker lijkt, maar neem het altijd half serieus. Ik zeg dat ik vrouw ben. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik weet dat ik vrouw ben. Het maakt zolang ik de maatschappelijke orde niks aan doe, niet uit. Weten anderen dat het niet zo is ? Ik denk het niet, ze weten alleen misschien dat hun idee bij wat ik zeg afwijkt van hun eigen idee over wat ik zeg.
Mijn doel is dat mensen gelukkig zijn, men mag alles doen om dit te bereiken(zonder te veel schade aan andere aub) De gevoelens van mensen zijn echt, maar geen weerspiegeling van objectieve nominale realiteit, eerder onze sociale gedeelde fenomenale realiteit.
Binnen deze sociale realiteit is er ruimte voor iedereen, het doet me pijn dat mensen het lastig wordt gemaakt gelukkig te zijn door vage claims van objectiviteit (zeker op gebied van identiteit en expressie). Ik ben blij dat er nu onderzoekers lekker veel kritiek hebben op geslacht als categorie zodat we dat heilige huisje ook lekker kunnen afbreken naast binaire genders. Tot die tijd : Iedereen mag lekker zijn wij ze willen, zonder verwachting een hokje te passen of een idee te hebben dat ze uberhaupt een hokje moeten passen.