Betere screening vereist, spijtoptanten

[Anon20180910]

De resultaten van de VU geloof ik niet zo. De slager die zijn eigen vlees keurt enzo, of Volkswagen die zegt dat zijn diesels volgens de normen van Volkswagen erg schoon zijn. En we weten allemaal hoe dat uitgepakt heeft! Een volkomen onafhankelijk persoon zou het moeten testen met een aantal vragen die to the point zijn en niet te vaag.
En hoeveel transen durven (voor zichzelf) toe te geven dat ze het misschien beter niet hadden gedaan? Ik denk dat dat er maar heel weinig zijn hoor.
Hoogachtend, Evi Dent

[qtr]

Niemand stelde lastige vragen omdat er geen lastige vragen te stellen waren, ik ben vrouw!

Ik geloof graag dat er mensen zijn die binnen het standaardstramien passen, en dat die dan ook weinig problem ondervinden, maar ik vind het raar om te doen alsof dat betekent dat er dus geen poortwachters bestaan en dat er geen probleem is. Ik heb zelf gelukkig niets met poortwachters te maken; ik krijg hier HRT gewoon van een huisarts, zonder oeverloos "traject" of eindeloze "diagnostiek," en zonder dat iemand mij vraagt of ik nou eigenlijk wel "echt" een man of een vrouw ben, of verwacht dat ik doe alsof die woorden überhaupt een eenduidige betekenis hebben, of dat ik gelijk al weet of ik later behoefte ga krijgen aan een operatie.

Ik moet er niet aan denken dat één of ander "team" gaat zitten bepalen of ik nou wel echt transgender genoeg ben, en breek me de bek niet open over "real life experience"—wat moet ik me voorstellen bij een non-binaire real life experience? Elke ochtend rokjes aan en elke middag spijkerbroeken?

Ik denk dat je door verantwoordelijkheid in feite uit handen te geven net de kans vergroot dat je dingen gaat doen waar je niet echt achter staat. Uiteindelijk moeten dit soort beslissingen van jezelf komen. De juiste rol van de zorgverlener is om zorg te verlenen. Steun te geven. Te zorgen dat je weet waar je aan begint. Een situatie te creëren waar je jezelf kunt zijn, en tot jezelf kunt komen, en in staat bent om zelf beslissingen te maken zonder afhankelijk te zijn van professors met vragenlijsten.

[stella]

Tuurlijk zijn er zaken waarop moet worden gelet voor een operatie. Trauma's uit het verleden of een depressie kunnen inderdaad ervoor zorgen dat je foute keuzes maakt. Maar het blijft een moeilijke situatie. Ik heb bijvoorbeeld bij mijn psycholoog bij het VU gemeld te willen wachten met de SRS tot mijn PTSS gerelateerde problemen zijn verholpen, maar ondertussen komen er ook meer herhinneringen van vroeger terug en wordt de dysforie erger en erger. Daarbij zijn de wachtlijsten voor psychologische hulp gigantisch en begin ik toch steeds meer te twijfelen of ik de operatie er wel voor kan uitstellen.

Ja vrouw zijn is soms niet gemakkelijk. Laat ik eens wat dingetjes opsommen:

- vrouwen kunnen niet staand plassen (kan erg handig zijn!)
- kappers voor vrouwen zijn veel duurder dan voor mannen
- vrouwen zijn zwakker
- rokken en jurken zijn onpraktisch
- panties zijn heeeeeel erg onpraktisch
- veel vrouwenbroeken en rokken hebben geen zakken (laat staan jurken)
- jassen van vrouwen hebben geen binnenzakken
- kleding voor vrouwen is vaak erg onpraktisch (hoeft niet maar dan lijkt het vaak op mannenkleding)
- lang haar is onpraktisch
- lange nagels zijn onpraktisch
- op hoge hakken is niet te doen (en ook niet wenselijk als je erg groot bent)
- borsten zijn soms erg onpraktisch (vooral met hardlopen)
- make-up is erg onpraktisch

Alles wat ik heb laten staan hierboven is subjectief of klopt gewoon niet. Tuurlijk er zijn verschillen tussen vrouwen en mannen, maar iedereen zijn lijstje van voor en nadelen is anders en voor mannen zijn zeker zoveel ongemakkelijke dingen te koppelen.

En hoeveel transen durven (voor zichzelf) toe te geven dat ze het misschien beter niet hadden gedaan? Ik denk dat dat er maar heel weinig zijn hoor.

De stap om uit de kast de komen als transgender is toch nog best altijd een grote. Ik denk dat het grootste deel dat dan ook gewoon zou durften toe te geven.

[Anon20180910]

De VU was indertijd nogal 'snel'. De screening was er in feite niet. Als je zei dat je je vrouw voelde en graag door wilde dan was dat prima.

Ik was al een jaar op hormonen toen ik daar binnen stapte. De psychologe vond dat ik me 'te mannelijk' kleedde en zette daar vraagtekens bij. Ik liep toen in een strakke spijkerbroek, een t-shirtje met beginnende borstjes en op sportschoenen. Ik ben gek op oorbellen dus die had ik ook. Ik was dus veel te mannelijk. Te mannelijk gekleed? "Maar lieve mevrouw de psychologe, ik heb een getraind lichaam met veel te grote spieren en een mannenkop daar bovenop, dus als ik in de spiegel kijk dan zie ik nog steeds een man!". Ik wilde heel geleidelijk 'om' gaan en niet met rokken en jurken gaan lopen. Dat zou alleen maar aandacht trekken en daar zat ik niet op te wachten. Ik wilde niet als een gekkie te boek komen te staan. Ik had geen haast en dat was vreemd voor haar. Alle transen hebben immers haast? Nou, ik dus niet. Toen ik doorkreeg dat zij zo dacht heb ik het over een andere boeg gegooid om groen licht te krijgen. Ik vroeg haar de keer daarop waarom het allemaal zo lang moest duren, vanwaar al deze gesprekken toch altijd maar? Ik wil door!!! En geloof het of niet: ik kreeg onmiddellijk groen licht en de deuren van de VU gingen vanaf dat moment wagenwijd voor me open.

Zo simpel was het dus om de psychologe te overtuigen. Het feit dat ik al hormonen nam, alle mensen om me heen had ingelicht, mijn licht had opgestoken bij diverse andere transen, en al een afspraak gemaakt had met een chirurg voor wat aanpassingen aan mijn gezicht, dat mocht allemaal niet baten. Nee, ik had geen haast en daarom kwam ik niet oprecht over. En dit was dus echt de hele screening? Het feit dat ik haast had? Mag ik even huilen?

Voor mezelf heb ik daarna nog een andere psychologe bezocht, een zekere Tanja van Hengel. Die was vanaf het eerste moment al helemaal overtuigd van mijn vrouwzijn. "Meid, je bent zo vrouwelijk als maar zijn kan, ga ervoor", was haar uitroep de eerste keer. Mijn twijfels werden door haar opzij geschoven want het stond voor haar immers al vast: als ik nog geen vrouw was, wie dan eigenlijk wel? Het door mij betaalde salaris van haar heeft er natuurlijk helemaal niets mee te maken, denk je ook niet?

Afijn, na Tanja van Hengel heb ik dan de echte stap gezet 'op weg naar de grote werken'. De diverse lichamelijke aanpassingen, het 'ombouwen' zoals sommigen het zo mooi verwoorden. Met in mijn achterhoofd dat ik meer aan de kritische woorden van mijn moeder en broer heb gehad dan aan al die dure gesprekken met de psychologen.
Hoogachtend, Evi Dent

[qtr]

Ik wil ook nog even de aandacht erop vestigen dat dat oorspronkelijke artikel nogal tendentieus is. Dat zie je overigens de laatste tijd wel meer in de Engelse pers; ik denk dat het veel te maken heeft met die nieuwe transgenderwet waar Engeland momenteel aan bezig is. Sommige mensen hebben daar blijkbaar problemen mee, en die worden geuit middels dit soort schrijfsels.

Wat spijtoptanten betreft, hier zijn wat stukken waar we allicht meer aan hebben.

• Amber Roberts. Dispelling the Myths About Trans People 'Detransitioning'
• Zinnia Jones. Walt Heyer and “sex change regret”
• Zinnia Jones. Transgender youth fact check: Blaire White is wrong – Part 2: Outcomes
• Julia Serano. stop pitting detransitoners against happily transitioned people
• Julia Serano. Detransition, Desistance, and Disinformation: A Guide for Understanding Transgender Children Debates

[Anon20190122]

Het is en blijft hoe jij je voelt en uiteindelijk is er maar 1 iemand op de hele wereld die bepaalt of jij in transitie moet of niet en dat ben je nog altijd zelf!

Ik ben er erg voor dat een psychiater een screening doet of je 100 punten bent en je daarmee vrijgesteld bent van een psychologisch traject.
Daarmee bedoel ik dus begeleiding voor wie dat nodig heeft en wil en geen geneuzel voor wie dat niet nodig hebben met jezelf als eindverantwoordelijke.

[Anon20190122]

@ Evi ik heb wel degelijk een screening gehad in de jaren 90 bij het VU het was een gesprek van 2 uur met een psychiater op te kijken of je wel 100 punten was.

Daarna was er de rle en die was idd bedoeld om te kijken hoe serieus je was als jij je daar anders voor gedaan hebt heb je jezelf voor de gek gehouden!
Ik ben nooit echt een rokjes en jurkjes typetje geweest en daar is ook nooit om gevraagd.

[qtr]

Wat is in hemelsnaam 100 punten?

[qtr]

En wat betekent het om RLE te vereisen maar tegelijkertijd te beweren dat je non-binaire identiteiten erkent? Als je dat laatste serieus neemt, dan moet je dus erkennen dat alle aspecten van gender in principe los van elkaar kunnen staan. Maar als dat zo is, waar moet je dan precies "echte" levenservaring mee opdoen?

[Anon20180311]

De VU was indertijd nogal 'snel'. De screening was er in feite niet. Als je zei dat je je vrouw voelde en graag door wilde dan was dat prima.

Ik was al een jaar op hormonen toen ik daar binnen stapte. De psychologe vond dat ik me 'te mannelijk' kleedde en zette daar vraagtekens bij. Ik liep toen in een strakke spijkerbroek, een t-shirtje met beginnende borstjes en op sportschoenen. Ik ben gek op oorbellen dus die had ik ook. Ik was dus veel te mannelijk. Te mannelijk gekleed? "Maar lieve mevrouw de psychologe, ik heb een getraind lichaam met veel te grote spieren en een mannenkop daar bovenop, dus als ik in de spiegel kijk dan zie ik nog steeds een man!". Ik wilde heel geleidelijk 'om' gaan en niet met rokken en jurken gaan lopen. Dat zou alleen maar aandacht trekken en daar zat ik niet op te wachten. Ik wilde niet als een gekkie te boek komen te staan. Ik had geen haast en dat was vreemd voor haar. Alle transen hebben immers haast? Nou, ik dus niet. Toen ik doorkreeg dat zij zo dacht heb ik het over een andere boeg gegooid om groen licht te krijgen. Ik vroeg haar de keer daarop waarom het allemaal zo lang moest duren, vanwaar al deze gesprekken toch altijd maar? Ik wil door!!! En geloof het of niet: ik kreeg onmiddellijk groen licht en de deuren van de VU gingen vanaf dat moment wagenwijd voor me open.

Zo simpel was het dus om de psychologe te overtuigen. Het feit dat ik al hormonen nam, alle mensen om me heen had ingelicht, mijn licht had opgestoken bij diverse andere transen, en al een afspraak gemaakt had met een chirurg voor wat aanpassingen aan mijn gezicht, dat mocht allemaal niet baten. Nee, ik had geen haast en daarom kwam ik niet oprecht over. En dit was dus echt de hele screening? Het feit dat ik haast had? Mag ik even huilen?

Voor mezelf heb ik daarna nog een andere psychologe bezocht, een zekere Tanja van Hengel. Die was vanaf het eerste moment al helemaal overtuigd van mijn vrouwzijn. "Meid, je bent zo vrouwelijk als maar zijn kan, ga ervoor", was haar uitroep de eerste keer. Mijn twijfels werden door haar opzij geschoven want het stond voor haar immers al vast: als ik nog geen vrouw was, wie dan eigenlijk wel? Het door mij betaalde salaris van haar heeft er natuurlijk helemaal niets mee te maken, denk je ook niet?

Afijn, na Tanja van Hengel heb ik dan de echte stap gezet 'op weg naar de grote werken'. De diverse lichamelijke aanpassingen, het 'ombouwen' zoals sommigen het zo mooi verwoorden. Met in mijn achterhoofd dat ik meer aan de kritische woorden van mijn moeder en broer heb gehad dan aan al die dure gesprekken met de psychologen.
Hoogachtend, Evi Dent

In mijn tijd kende men het woordje haast niet. Het was minsten 3J wachten op groen licht en men moest toen eveneens wettelijk gescheiden zijn.

Waren er toen minder spijtoptanten of meer zelfdodingen door het o.a. lange wachten en de onmenswaardige regels en wetten ?

Ik kende persoonlijk, 3 mensen die uit het leven stapten na hun transitie. Waarom ? mss lagen hun verwachtingen veel te hoog of was er toch een totaal andere reden ?.

Maar, persoonlijk ken ik geen enkele trans-man of trans-vrouw die zich minder man of vrouw voelt na zijn of haar gekozen transitie.

Wie en wat zijn dan die spijtoptanten ?

Grtz Nick