Twijfels maken me gek!
Geplaatst: 19 sep 2018, 17:52
Hoi allemaal,
Ik zal het proberen kort te houden...
Ik ben enorm aan het twijfelen over een transitie, niet zozeer of ik transgender ben want dat is voor mij heel duidelijk. Ik werk over de hele wereld, 4 maanden werk en dan 2 á 3 maanden thuis. Op het werk ben ik zo druk dat ik weinig tijd heb om na te denken over mijn leven en de toekomst. Werkweken van minimaal 70 en maximaal 98 uur. Buiten het werk om is er een soort van verplichte sociale tijd die je met elkaar doorbrengt. Aangezien het een mannenwereld is voel ik me daar niet erg gemakkelijk bij. Hoe ik in die wereld terecht ben gekomen is een heel ander verhaal, kortgezegd ontkennning van transgender zijn en je mannelijkheid laten zien is wat daar o.a. toe geleid heeft.
Ondanks ontkenning en overcompensatie neemt het niet weg dat ik bijna dagelijks denk hoe het was geweest als ik als meisje was geboren. Ik heb de laatste weken wel geleerd om te luisteren naar jezelf in plaats van jezelf bezig houden met onzinnige dingen om het te proberen te vergeten/verdrukken . Inmiddels mijn ouders en een aantal directe familieleden verteld over mijn gevoelens (wat fijn om eindelijk niet eens alles voor jezelf te houden), en daarmee ook geaccepteerd dat ik transgender ben.
Maar nu even naar het onderwerp, twijfel. Ik ben 26 jaar en heb het dus al zo lang volgehouden als jongen. Heel erg moeilijk was het meestal niet, ongemakkelijk vaak wel. De toekomst als jongen verder gaan kan, maar of ik dan spijt zou hebben dat ik niet in transitie ben gegaan zal ik zeker hebben. Ik heb nu al spijt dat ik niet eerder heb toegegeven aan mijn gevoelens en actie ondernomen heb. Redenen van twijfel zijn o.a. dat ik bang ben niet een rustig leven zonder angst en afkeur te kunnen leiden. Dat ik niet passabel zal zijn en daardoor altijd en overal wordt aangekeken (en veroordeeld). Ik ben niet bang deze baan te verliezen maar wel werk in het algemeen. Kortgezegd wordt mijn leven geleid door mijn eigen angst, angst voor het onbekende.
Dan is het ook nog zo dat ik erg het idee heb je niet voor jezelf mag kiezen om in transitie te gaan, maar dat door psychologen wordt gedaan. Sommige transgenders zeggen een enorme afkeur van het eigen lichaam te hebben. Een enorme afkeur van mijn lichaam heb ik niet, maar alles wat er mannelijk aan (geworden) is daar ben ik niet erg blij mee. Of ik gelukkiger wordt van een transitie kan ik niet zeggen, dat kun je immers pas achteraf. Dat ik ongelukkiger wordt door zo door te gaan is mij wel zeker. Ik moet wel zeggen dat het leven niet ondraaglijk is, wel heel vervelend en beperkt. En dan komt daar weer die angst om de hoek kijken, wat als ik niet trans genoeg ben om in transitie te kunnen. Wat als psychologen een transitie afraden?
Los van het feit dat ik twijfel en angst heb ben ik heel onzeker over mezelf. Ik overcompenseer mijzelf als jongen om toch het idee ergens bij te kunnen horen, diep in mijn hart wil ik dat helemaal niet. Ik wordt heel onzeker bij de gedachte dat ik als vrouw verkleed over straat ga (RLE), want op dit moment voelt dat eerder zo dan als mezelf over straat gaan. Thuis heb ik daar gelukkig geen problemen mee.
Ik ben op dit moment in een positie dat ik niet goed weet hoe ik verder moet. Hebben jullie hier ervaring mee en hoe gingen jullie daar mee om? Wat was de doorslag dat jullie dachten dat een transitie het juiste was om te doen? Heeft een transitie je leven gelukkiger gemaakt en zo ja/nee, waarom?
Ik zal het proberen kort te houden...
Ik ben enorm aan het twijfelen over een transitie, niet zozeer of ik transgender ben want dat is voor mij heel duidelijk. Ik werk over de hele wereld, 4 maanden werk en dan 2 á 3 maanden thuis. Op het werk ben ik zo druk dat ik weinig tijd heb om na te denken over mijn leven en de toekomst. Werkweken van minimaal 70 en maximaal 98 uur. Buiten het werk om is er een soort van verplichte sociale tijd die je met elkaar doorbrengt. Aangezien het een mannenwereld is voel ik me daar niet erg gemakkelijk bij. Hoe ik in die wereld terecht ben gekomen is een heel ander verhaal, kortgezegd ontkennning van transgender zijn en je mannelijkheid laten zien is wat daar o.a. toe geleid heeft.
Ondanks ontkenning en overcompensatie neemt het niet weg dat ik bijna dagelijks denk hoe het was geweest als ik als meisje was geboren. Ik heb de laatste weken wel geleerd om te luisteren naar jezelf in plaats van jezelf bezig houden met onzinnige dingen om het te proberen te vergeten/verdrukken . Inmiddels mijn ouders en een aantal directe familieleden verteld over mijn gevoelens (wat fijn om eindelijk niet eens alles voor jezelf te houden), en daarmee ook geaccepteerd dat ik transgender ben.
Maar nu even naar het onderwerp, twijfel. Ik ben 26 jaar en heb het dus al zo lang volgehouden als jongen. Heel erg moeilijk was het meestal niet, ongemakkelijk vaak wel. De toekomst als jongen verder gaan kan, maar of ik dan spijt zou hebben dat ik niet in transitie ben gegaan zal ik zeker hebben. Ik heb nu al spijt dat ik niet eerder heb toegegeven aan mijn gevoelens en actie ondernomen heb. Redenen van twijfel zijn o.a. dat ik bang ben niet een rustig leven zonder angst en afkeur te kunnen leiden. Dat ik niet passabel zal zijn en daardoor altijd en overal wordt aangekeken (en veroordeeld). Ik ben niet bang deze baan te verliezen maar wel werk in het algemeen. Kortgezegd wordt mijn leven geleid door mijn eigen angst, angst voor het onbekende.
Dan is het ook nog zo dat ik erg het idee heb je niet voor jezelf mag kiezen om in transitie te gaan, maar dat door psychologen wordt gedaan. Sommige transgenders zeggen een enorme afkeur van het eigen lichaam te hebben. Een enorme afkeur van mijn lichaam heb ik niet, maar alles wat er mannelijk aan (geworden) is daar ben ik niet erg blij mee. Of ik gelukkiger wordt van een transitie kan ik niet zeggen, dat kun je immers pas achteraf. Dat ik ongelukkiger wordt door zo door te gaan is mij wel zeker. Ik moet wel zeggen dat het leven niet ondraaglijk is, wel heel vervelend en beperkt. En dan komt daar weer die angst om de hoek kijken, wat als ik niet trans genoeg ben om in transitie te kunnen. Wat als psychologen een transitie afraden?
Los van het feit dat ik twijfel en angst heb ben ik heel onzeker over mezelf. Ik overcompenseer mijzelf als jongen om toch het idee ergens bij te kunnen horen, diep in mijn hart wil ik dat helemaal niet. Ik wordt heel onzeker bij de gedachte dat ik als vrouw verkleed over straat ga (RLE), want op dit moment voelt dat eerder zo dan als mezelf over straat gaan. Thuis heb ik daar gelukkig geen problemen mee.
Ik ben op dit moment in een positie dat ik niet goed weet hoe ik verder moet. Hebben jullie hier ervaring mee en hoe gingen jullie daar mee om? Wat was de doorslag dat jullie dachten dat een transitie het juiste was om te doen? Heeft een transitie je leven gelukkiger gemaakt en zo ja/nee, waarom?