Vera's SRS in Thailand (Dr Chettawut)
Geplaatst: 28 nov 2018, 12:45
Bijna Vliegen! (dag -7)
Druk bezig met de laatste dingen in mijn koffer te doen en alles netjes in huis achter te laten voor ik naar Thailand vertrek.
Morgen vlieg ik in de middag naar Bangkok om daar volgende week donderdag (6 dec) mijn SRS en ademappelreductie uit te laten voeren door Dr Chettawut en zijn team.
Ik zal hier proberen om net als mijn voorgangsters Tess, Jill en Irene een verslag te doen van mijn dag tot dag belevingen en ervaringen. Ik heb zelf veel aan de reisverslagen gehad bij het maken van deze keuze en hoop het zelfde te kunnen doen voor de dames die hier nog een knoop over door moeten hakken.
De aanloop tot vandaag (afgelopen jaar)
Januari 2018 ben ik begonnen met me te oriënteren voor mijn SRS. Ik heb info opgevraagd bij diverse dames op het forum die de ingreep al reeds achter de rug hadden. Zowel dames die in NL geopereerd zijn en in Thailand bij verschillende chirurgen.
Ook info opgezocht bij de instanties zelf op de websites en hier en daar wat vragen per mail gesteld. Graag wilde ik dit toen der tijd met mijn psych van het VU bespreken, maar die had geen tijd en gaf aan dat ik maar nog ff rustig 3,5 maand op mijn handjes moest zitten tot onze volgende afspraak. Dit schoot mij in het verkeerde keelgat en ik heb toen narrig besloten dat ik het dan wel allemaal op eigen kracht zou doen... Domme ik
Ik ben op mijn gevoel afgegaan en trok het meest toe naar Dr Chettawut. Hier dan ook in februari een operatiedatum aangevraagd. Hierbij had ik aangegeven dat ik toch graag de 12maanden HRT vol wilde maken die er hier in NL voor stonden ipv de 6 maanden minimum die hij zelf hanteert.
Ik gaf aan op 5dec 2017 begonnen te zijn met mijn HRT, waarna hij mijn wens van 12 maanden ter harte nam en mijn operatie datum werd 5dec 2018.
Aanbetaling gedaan begin maart en daarmee mijn SRS op 5dec vastgelegd. Ook al een paar weken later mijn vlucht geboekt voor mij en mijn beste vriendin. Ik had haar gevraagd om mee te gaan omdat ik me bij haar super veilig en op mijn gemak voel, en gelukkig had ze ja gezegd.
Alles leek dus op rolletjes te lopen tot we aankwamen bij het volgende essentiele deel van de SRS planning in thailand... Twee SRS verklaringen van twee psychs
Dit zou bijna mijn struikelblok gaan worden. Ik was zo lekker aan het voorbereiden dat ik even vergeten was dat ik hiermee wel eens mijn psych tegen het verkeerde been kon stoten. Dat ik uiteindelijk half april bij haar op consult kwam sloeg al snel de stemming om dan vrolijk in behoorlijk bedompt. Zij was het totaal niet eens met de weg die ik in was geslagen, voelde zich gepasseerd en liet duidelijk even weten dat zij toch nog echt de touwtjes in handen had door te laten weten dat ik die verklaring pas echt ging krijgen NA 12 maanden HRT. Dit zou voor mij te laat zijn, omdat je die voortijdig naar Chett moet sturen voor controle. Wat volgde was een heftige discussie die voor mij erg emotioneel werd. Aan het einde van het consult kwam ze me gelukkig dan toch tegemoet en gaf aan dat als mijn bloedwaardes okay waren in september, ik mijn verklaring zou krijgen. Echter een tweede verklaring van het VU uit kon ik op mijn bolle buik schrijven volgens haar omdat ik me niet aan hun traject en protocollen had gehouden.
Dus... Vera had een nieuwe Missie gekregen: het zoeken van een psych die bereid was om verklaring nummer twee te tekenen.
Na lang zoeken en vaak "NEE" te horen hebben gekregen of helemaal geen respons... kreeg ik een mailtje terug van De Vaart in Assen.
De administratieve dame verontschuldigde zich voor de late reactie van hun kant en wilde graag even met me bellen om alle onduidelijkheden aan het verhaal op te helderen. Na gebeld te hebben en alles te hebben uitgelegd is zij naar de genderpsych gegaan die daar de scepter zwaait en ik kreeg te horen dat ik van haar een verklaring zou krijgen op de volgende voorwaardes: ik had mijn verklaring nodig van het VU, ik moest met haar een gesprek voeren om haar een inzicht te geven van hoe ik in elkaar zat.
Zo geschiede, alleen niet pas in september... maar al in juni kreeg ik van mijn psych een envelop mee met daarin... jaja, een getekende verklaring voor mijn SRS. Ik kon wel janken die dag van blijdschap. Ik heb ook direct die zelfde dag nog een scan van de verklaring naar Assen gestuurd met het verzoek voor het inplannen van een afspraak. Ik ging er vanuit dat dit ook wel net als bij het VU maanden zou duren voor ze tijd hadden. Echter kon ik twee weken later al bij ze terecht voor het gesprekje.
Het gesprekje zelf was een fijn gesprek. Dame waar ik zelf niet echt een super klik mee had, maar wel eentje die goed begreep hoe alles in elkaar stak zowel in mijn psyche als al het reilen en zijlen van het transitietraject. Een half uur later stond ik buiten met verklaring nummer twee in mijn handjes. Ik kon nu voor mijn gevoel de hele wereld aan.
De strijd was echter nog niet gestreden.
In augustus liet een goede vriendin, waar ik ook nog eens smoorverliefd op was, me kei hard vallen na een akkefietje tussen ons. Met het wegvallen van dat contact had ik het gigantisch zwaar. Ik raakt in rap tempo diep in de put en kreeg weer last van zelfmoordgedachtes (zoals ik in mijn jeugd ook had gehad). Niemand wist echter van die episodes in mijn verleden. Dit keer kon ik het echter niet langer verbergen en had ik in een soort paniek aanval mijn beste vriendin aan de telefoon, die gelijk langskwam. Wat volgende was een periode van onrust tussen mij en haar waarin we beide zoekende waren naar onze plek en rol binnen onze verstandhouding. Ik had na die dag ook gelijk bij de huisarts aangeklopt om het probleem aan te laten pakken, want zelf kwam ik er niet meer uit.
Via de huisarts op de wachtlijst van de GGZ... de verschrikkelijk lange wachtlijst van de GGZ. Ik zou pas een eerste gesprek hebben half november volgens de planning terwijl ik half augustus aan de bel trok...
Na meerdere dieptepunten meegemaakt te hebben in de tijd dat ik aan het wachten was, gaf mijn beste vriendin aan dat ze het toch niet zo zag zitten om met mij naar Thailand te gaan als ik er zo bij liep (en terecht).
Dit was echter nog een tegenslag die ik niet kon gebruiken en hierdoor raakte ik nog dieper in de put. Ik liep op dat moment al bij de praktijkondersteuner van de Huisarts om de tijd van het wachten wat te verzachten. Dat ik de volgende dag bij haar op consult kwam, schrok zij zo onwijs van mijn gemoedstoestand dat ze direct de huisarts erbij heeft gehaald en samen hebben we een kort gesprek gehad waarin er vooral sprake was van een crisisteam wat bij mij langs zou komen die middag. De huisarts zag echter gelukkig in mijn ogen wat dit met me deed. Ik ging in paniekmodus. Ik zag dat crisisteam helemaal niet zitten. Ze vroeg wat ik als alternatief zou willen en ik gaf aan dat ik die afspraak bij het GGZ graag eerder wilde hebben. Zo geschiede, de huisarts had met een belletje de afspraak meerdere weken naar voren weten te halen en na het weekend op de maandag kon ik bij het GGZ terecht. Dit gaf me rust en zekerheid. Hierop kwam ik het weekend wel door.
Maandag naar het GGZ. Toch wel goed gespannen daar naar binnen gestapt, geen idee wat ik kon verwachten. Na een tijdje opgehaald door mijn psychiater die me zou gaan helpen... of toch niet
We kwamen aan in het behandelkamertje en daar zat nog een dame op een stoel te wachten. Het gesprek begon met de psychiater die kort samenvatte waarvoor ik had aangeklopt en wat de huisarts in de verwijsbrief had gezet. Ik was transgender en onder behandeling bij het VU, ik zat met depressies en zelfmoordgedachtes. Het transgenderdeel was echter voor de psychiater gelijk aanleiding om alles over die boeg te gooien en hij vond eigenlijk dat ik me hiervoor bij het VU moest melden. Ik had daar tenslotte al een psych en moest het maar aan haar voorleggen.
Ik gaf aan dat ik haar niet vertrouwde en dat ze in mijn ogen teveel macht had over mijn hele traject. Ik was bang voor de gevolgen van open en eerlijk zijn bij haar. Hij vond dat ik me hier maar overheen moest zetten en toch bij het VU moest aankloppen en daarmee was voor hun de kous af.
Ik op mijn beurt dus teleurgesteld naar huis en het VU gebeld. Daar kreeg ik te horen dat ik mijn psych maar moest mailen.
Mail gestuurd en gek genoeg dit keer al dezelfde dag antwoord (ipv weken later). Ze kon me niet helpen, want ze behandelen bij het VU niet, ze controleren alleen maar. Dus ik moest maar weer terug naar het GGZ...
Zo in de steek gelaten heb ik me nog maar zelden gevoeld. Ik wilde dan ook niet meer terug naar het GGZ. Ik ben zelf opzoek gegaan naar een zelfstandige psychologie praktijk en vond die bij mij in het dorp. Hier kon ik al op korte termijn terecht en loop ik nu nog steeds.
Het kwaad was echter wel al geschied en mijn beste vriendin ging dus niet meer mee naar Thailand. Dus... wat nu. Ik heb mij tot mijn ouders gewend en het probleem aan ze voorgelegd. Mijn moeder bood direct aan om mee te gaan. Mijn pa blijft achter om het fort te bewaken en alles te regelen voor onze terugkomst. Dus, nieuwe tickets geboekt (omboeken was helaas niet mogelijk) en de reiswijzigingen doorgegeven aan Dr Chettawut.
Hierna ben ik alle reisvoorbereidingen samen met mijn ouders gaan regelen. Daar waar ik er in het verleden alleen voor stond (mijn beste vriendin vond het allemaal niet zo nodig om dingen op tijd te regelen, die reist zo vaak, het kwam volgens haar toch altijd wel goed).
Dus een visum aangevraagd voor mij en mijn moeder (ik blijf 1 dagje langer dan kan op het standaard 30dagen visum).
Bloed geprikt en een longfoto laten maken, de laatste lootjes en dan was het klaar.
De longfoto zou geleverd worden met een Engelse verklaring van de radiologe. Hij kwam echter zonder verklaring... dus ik bellen met het ziekenhuis: "nee mevrouw (na eerst tich keer gemeneerd te zijn) die sturen we nooit op, die gaat naar de huisarts die de foto heeft aangevraagd".
Huisarts gebeld: "ja die heb ik hier, maar die is wel in het Nederlands".
Ziekenhuis dus weer bellen en daar te horen te krijgen dat die alleen in het Nederlands geleverd wordt.
Giftig was ik, maar mijn huisarts was gelukkig bereid de tijd te nemen om hem voor mij te vertalen.
Bloeduitslagen moest ik dan wel zelf vertalen, dit viel gelukkig mee doordat ik dit over kon nemen van een vriendin van me die een paar maanden geleden ook bij Chett de SRS heeft gehad.
Nu aangekomen bij vandaag, waarop bijna alle voorbereidingen gedaan zijn en ik me nu bijna kan overgeven aan het programma van Chett, zit er een hoop rust in mijn lijf. Ik heb mijn strijd gestreden en bereikt wat ik wilde bereiken. Nu is het tijd om me mee te laten voeren in de planning van de kundige Dr Chettawut.
Morgen geen update. Hoop vrijdag in Thailand weer kort een stukje te schrijven.
Liefs Vera
Druk bezig met de laatste dingen in mijn koffer te doen en alles netjes in huis achter te laten voor ik naar Thailand vertrek.
Morgen vlieg ik in de middag naar Bangkok om daar volgende week donderdag (6 dec) mijn SRS en ademappelreductie uit te laten voeren door Dr Chettawut en zijn team.
Ik zal hier proberen om net als mijn voorgangsters Tess, Jill en Irene een verslag te doen van mijn dag tot dag belevingen en ervaringen. Ik heb zelf veel aan de reisverslagen gehad bij het maken van deze keuze en hoop het zelfde te kunnen doen voor de dames die hier nog een knoop over door moeten hakken.
De aanloop tot vandaag (afgelopen jaar)
Januari 2018 ben ik begonnen met me te oriënteren voor mijn SRS. Ik heb info opgevraagd bij diverse dames op het forum die de ingreep al reeds achter de rug hadden. Zowel dames die in NL geopereerd zijn en in Thailand bij verschillende chirurgen.
Ook info opgezocht bij de instanties zelf op de websites en hier en daar wat vragen per mail gesteld. Graag wilde ik dit toen der tijd met mijn psych van het VU bespreken, maar die had geen tijd en gaf aan dat ik maar nog ff rustig 3,5 maand op mijn handjes moest zitten tot onze volgende afspraak. Dit schoot mij in het verkeerde keelgat en ik heb toen narrig besloten dat ik het dan wel allemaal op eigen kracht zou doen... Domme ik
Ik ben op mijn gevoel afgegaan en trok het meest toe naar Dr Chettawut. Hier dan ook in februari een operatiedatum aangevraagd. Hierbij had ik aangegeven dat ik toch graag de 12maanden HRT vol wilde maken die er hier in NL voor stonden ipv de 6 maanden minimum die hij zelf hanteert.
Ik gaf aan op 5dec 2017 begonnen te zijn met mijn HRT, waarna hij mijn wens van 12 maanden ter harte nam en mijn operatie datum werd 5dec 2018.
Aanbetaling gedaan begin maart en daarmee mijn SRS op 5dec vastgelegd. Ook al een paar weken later mijn vlucht geboekt voor mij en mijn beste vriendin. Ik had haar gevraagd om mee te gaan omdat ik me bij haar super veilig en op mijn gemak voel, en gelukkig had ze ja gezegd.
Alles leek dus op rolletjes te lopen tot we aankwamen bij het volgende essentiele deel van de SRS planning in thailand... Twee SRS verklaringen van twee psychs
Dit zou bijna mijn struikelblok gaan worden. Ik was zo lekker aan het voorbereiden dat ik even vergeten was dat ik hiermee wel eens mijn psych tegen het verkeerde been kon stoten. Dat ik uiteindelijk half april bij haar op consult kwam sloeg al snel de stemming om dan vrolijk in behoorlijk bedompt. Zij was het totaal niet eens met de weg die ik in was geslagen, voelde zich gepasseerd en liet duidelijk even weten dat zij toch nog echt de touwtjes in handen had door te laten weten dat ik die verklaring pas echt ging krijgen NA 12 maanden HRT. Dit zou voor mij te laat zijn, omdat je die voortijdig naar Chett moet sturen voor controle. Wat volgde was een heftige discussie die voor mij erg emotioneel werd. Aan het einde van het consult kwam ze me gelukkig dan toch tegemoet en gaf aan dat als mijn bloedwaardes okay waren in september, ik mijn verklaring zou krijgen. Echter een tweede verklaring van het VU uit kon ik op mijn bolle buik schrijven volgens haar omdat ik me niet aan hun traject en protocollen had gehouden.
Dus... Vera had een nieuwe Missie gekregen: het zoeken van een psych die bereid was om verklaring nummer twee te tekenen.
Na lang zoeken en vaak "NEE" te horen hebben gekregen of helemaal geen respons... kreeg ik een mailtje terug van De Vaart in Assen.
De administratieve dame verontschuldigde zich voor de late reactie van hun kant en wilde graag even met me bellen om alle onduidelijkheden aan het verhaal op te helderen. Na gebeld te hebben en alles te hebben uitgelegd is zij naar de genderpsych gegaan die daar de scepter zwaait en ik kreeg te horen dat ik van haar een verklaring zou krijgen op de volgende voorwaardes: ik had mijn verklaring nodig van het VU, ik moest met haar een gesprek voeren om haar een inzicht te geven van hoe ik in elkaar zat.
Zo geschiede, alleen niet pas in september... maar al in juni kreeg ik van mijn psych een envelop mee met daarin... jaja, een getekende verklaring voor mijn SRS. Ik kon wel janken die dag van blijdschap. Ik heb ook direct die zelfde dag nog een scan van de verklaring naar Assen gestuurd met het verzoek voor het inplannen van een afspraak. Ik ging er vanuit dat dit ook wel net als bij het VU maanden zou duren voor ze tijd hadden. Echter kon ik twee weken later al bij ze terecht voor het gesprekje.
Het gesprekje zelf was een fijn gesprek. Dame waar ik zelf niet echt een super klik mee had, maar wel eentje die goed begreep hoe alles in elkaar stak zowel in mijn psyche als al het reilen en zijlen van het transitietraject. Een half uur later stond ik buiten met verklaring nummer twee in mijn handjes. Ik kon nu voor mijn gevoel de hele wereld aan.
De strijd was echter nog niet gestreden.
In augustus liet een goede vriendin, waar ik ook nog eens smoorverliefd op was, me kei hard vallen na een akkefietje tussen ons. Met het wegvallen van dat contact had ik het gigantisch zwaar. Ik raakt in rap tempo diep in de put en kreeg weer last van zelfmoordgedachtes (zoals ik in mijn jeugd ook had gehad). Niemand wist echter van die episodes in mijn verleden. Dit keer kon ik het echter niet langer verbergen en had ik in een soort paniek aanval mijn beste vriendin aan de telefoon, die gelijk langskwam. Wat volgende was een periode van onrust tussen mij en haar waarin we beide zoekende waren naar onze plek en rol binnen onze verstandhouding. Ik had na die dag ook gelijk bij de huisarts aangeklopt om het probleem aan te laten pakken, want zelf kwam ik er niet meer uit.
Via de huisarts op de wachtlijst van de GGZ... de verschrikkelijk lange wachtlijst van de GGZ. Ik zou pas een eerste gesprek hebben half november volgens de planning terwijl ik half augustus aan de bel trok...
Na meerdere dieptepunten meegemaakt te hebben in de tijd dat ik aan het wachten was, gaf mijn beste vriendin aan dat ze het toch niet zo zag zitten om met mij naar Thailand te gaan als ik er zo bij liep (en terecht).
Dit was echter nog een tegenslag die ik niet kon gebruiken en hierdoor raakte ik nog dieper in de put. Ik liep op dat moment al bij de praktijkondersteuner van de Huisarts om de tijd van het wachten wat te verzachten. Dat ik de volgende dag bij haar op consult kwam, schrok zij zo onwijs van mijn gemoedstoestand dat ze direct de huisarts erbij heeft gehaald en samen hebben we een kort gesprek gehad waarin er vooral sprake was van een crisisteam wat bij mij langs zou komen die middag. De huisarts zag echter gelukkig in mijn ogen wat dit met me deed. Ik ging in paniekmodus. Ik zag dat crisisteam helemaal niet zitten. Ze vroeg wat ik als alternatief zou willen en ik gaf aan dat ik die afspraak bij het GGZ graag eerder wilde hebben. Zo geschiede, de huisarts had met een belletje de afspraak meerdere weken naar voren weten te halen en na het weekend op de maandag kon ik bij het GGZ terecht. Dit gaf me rust en zekerheid. Hierop kwam ik het weekend wel door.
Maandag naar het GGZ. Toch wel goed gespannen daar naar binnen gestapt, geen idee wat ik kon verwachten. Na een tijdje opgehaald door mijn psychiater die me zou gaan helpen... of toch niet
We kwamen aan in het behandelkamertje en daar zat nog een dame op een stoel te wachten. Het gesprek begon met de psychiater die kort samenvatte waarvoor ik had aangeklopt en wat de huisarts in de verwijsbrief had gezet. Ik was transgender en onder behandeling bij het VU, ik zat met depressies en zelfmoordgedachtes. Het transgenderdeel was echter voor de psychiater gelijk aanleiding om alles over die boeg te gooien en hij vond eigenlijk dat ik me hiervoor bij het VU moest melden. Ik had daar tenslotte al een psych en moest het maar aan haar voorleggen.
Ik gaf aan dat ik haar niet vertrouwde en dat ze in mijn ogen teveel macht had over mijn hele traject. Ik was bang voor de gevolgen van open en eerlijk zijn bij haar. Hij vond dat ik me hier maar overheen moest zetten en toch bij het VU moest aankloppen en daarmee was voor hun de kous af.
Ik op mijn beurt dus teleurgesteld naar huis en het VU gebeld. Daar kreeg ik te horen dat ik mijn psych maar moest mailen.
Mail gestuurd en gek genoeg dit keer al dezelfde dag antwoord (ipv weken later). Ze kon me niet helpen, want ze behandelen bij het VU niet, ze controleren alleen maar. Dus ik moest maar weer terug naar het GGZ...
Zo in de steek gelaten heb ik me nog maar zelden gevoeld. Ik wilde dan ook niet meer terug naar het GGZ. Ik ben zelf opzoek gegaan naar een zelfstandige psychologie praktijk en vond die bij mij in het dorp. Hier kon ik al op korte termijn terecht en loop ik nu nog steeds.
Het kwaad was echter wel al geschied en mijn beste vriendin ging dus niet meer mee naar Thailand. Dus... wat nu. Ik heb mij tot mijn ouders gewend en het probleem aan ze voorgelegd. Mijn moeder bood direct aan om mee te gaan. Mijn pa blijft achter om het fort te bewaken en alles te regelen voor onze terugkomst. Dus, nieuwe tickets geboekt (omboeken was helaas niet mogelijk) en de reiswijzigingen doorgegeven aan Dr Chettawut.
Hierna ben ik alle reisvoorbereidingen samen met mijn ouders gaan regelen. Daar waar ik er in het verleden alleen voor stond (mijn beste vriendin vond het allemaal niet zo nodig om dingen op tijd te regelen, die reist zo vaak, het kwam volgens haar toch altijd wel goed).
Dus een visum aangevraagd voor mij en mijn moeder (ik blijf 1 dagje langer dan kan op het standaard 30dagen visum).
Bloed geprikt en een longfoto laten maken, de laatste lootjes en dan was het klaar.
De longfoto zou geleverd worden met een Engelse verklaring van de radiologe. Hij kwam echter zonder verklaring... dus ik bellen met het ziekenhuis: "nee mevrouw (na eerst tich keer gemeneerd te zijn) die sturen we nooit op, die gaat naar de huisarts die de foto heeft aangevraagd".
Huisarts gebeld: "ja die heb ik hier, maar die is wel in het Nederlands".
Ziekenhuis dus weer bellen en daar te horen te krijgen dat die alleen in het Nederlands geleverd wordt.
Giftig was ik, maar mijn huisarts was gelukkig bereid de tijd te nemen om hem voor mij te vertalen.
Bloeduitslagen moest ik dan wel zelf vertalen, dit viel gelukkig mee doordat ik dit over kon nemen van een vriendin van me die een paar maanden geleden ook bij Chett de SRS heeft gehad.
Nu aangekomen bij vandaag, waarop bijna alle voorbereidingen gedaan zijn en ik me nu bijna kan overgeven aan het programma van Chett, zit er een hoop rust in mijn lijf. Ik heb mijn strijd gestreden en bereikt wat ik wilde bereiken. Nu is het tijd om me mee te laten voeren in de planning van de kundige Dr Chettawut.
Morgen geen update. Hoop vrijdag in Thailand weer kort een stukje te schrijven.
Liefs Vera