T-Nederland

Ik voel een gat.

Ik weet niet hoe het is een man te zijn.
En ik mis ook heel veel ervaringen als vrouw.
Soms voelt dat even heel erg leeg.

Gelukkig was ik altijd ik.

EmmaJJ schreef: ↑01 feb 2019, 23:55 Ik voel een gat.

Ik weet niet hoe het is een man te zijn.
En ik mis ook heel veel ervaringen als vrouw.
Soms voelt dat even heel erg leeg.

Gelukkig was ik altijd ik.

Is het een gat? Misschien wel, misschien niet. Maakt het uit? Spijt hebben dat je nooit eerder aan die bel hebt durven trekken. Het heeft geen zin daarover te blijven treuren. Zo denk ik erover. Ik leef in het NU, en heb leuke momenten, en minder leuke momenten. That's life.

Mijn vrouw heeft mij ontzettend goed op weg geholpen door naast mij te blijven staan.

Weet je dan wel hoe het is om een vrouw te zijn? Is iedereen niet gewoon (en alleen) ‘ik’?

Dat je bepaalde dingen als vrouw nooit zelf zult meemaken, is denk ik een hele gezonde realisering waar je ook iets mee kunt. Nu denk ik ook dat de verschillen in ervaringen tussen vrouwen onderling veel groter kunnen zijn dan sec tussen mannen en vrouwen, maar goed, we zien graag alles door een gender-bril.

EmmaJJ schreef: ↑01 feb 2019, 23:55 Soms voelt dat even heel erg leeg.

Hoe voelt het wanneer het niet leeg voelt?
Als een bron van inspiratie/uitdaging?

LauraHeleneN schreef: ↑02 feb 2019, 08:35

EmmaJJ schreef: ↑01 feb 2019, 23:55 Soms voelt dat even heel erg leeg.

Hoe voelt het wanneer het niet leeg voelt?
Als een bron van inspiratie/uitdaging?

Wow!
Wat een mooie vraag!
Ik ga woorden zoeken.

Marica schreef: ↑02 feb 2019, 01:01

EmmaJJ schreef: ↑01 feb 2019, 23:55 Ik voel een gat.

Ik weet niet hoe het is een man te zijn.
En ik mis ook heel veel ervaringen als vrouw.
Soms voelt dat even heel erg leeg.

Gelukkig was ik altijd ik.

Is het een gat? Misschien wel, misschien niet. Maakt het uit? Spijt hebben dat je nooit eerder aan die bel hebt durven trekken. Het heeft geen zin daarover te blijven treuren. Zo denk ik erover. Ik leef in het NU, en heb leuke momenten, en minder leuke momenten. That's life.

Mijn vrouw heeft mij ontzettend goed op weg geholpen door naast mij te blijven staan.

Ik blijf niet treuren.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.
Soms ben ik overprikkeld, moe, uitgeblust.
Dan mijmer ik over van alles. Als dat transgerelateerd is vind ik het fijn om hier te delen, omdat dat ergens ansers niet gaat.

Sara schreef: ↑02 feb 2019, 08:19 Weet je dan wel hoe het is om een vrouw te zijn? Is iedereen niet gewoon (en alleen) ‘ik’?

Dat je bepaalde dingen als vrouw nooit zelf zult meemaken, is denk ik een hele gezonde realisering waar je ook iets mee kunt. Nu denk ik ook dat de verschillen in ervaringen tussen vrouwen onderling veel groter kunnen zijn dan sec tussen mannen en vrouwen, maar goed, we zien graag alles door een gender-bril.

Nee, ik weet niet hoe het is om cis vrouw te zijn.
Dat raakte me gisteren even.

Het duurde niet lang. Ik had een heerlijke avond met vriendinnen. Maar thuisgekomen, terug bij mezelf, kwam het weer even omhoog, en toen wilde ik het delen.

Ik ben heel tevreden met mijn trans vrouw zijn.

LauraHeleneN schreef: ↑02 feb 2019, 08:35

EmmaJJ schreef: ↑01 feb 2019, 23:55 Soms voelt dat even heel erg leeg.

Hoe voelt het wanneer het niet leeg voelt?
Als een bron van inspiratie/uitdaging?

Sinds die eerste dag, nu bijna een jaar geleden, dat ik in de spiegel keek, en mezelf mooi vond, van me zelf hield, voel ik zoveel liefde dat het overstroomt.
Soms is dat echt te veel, en voelt het alsof ik barst.
Vaker voelt deze liefde als kracht. Kracht om alles aan te kunnen. Kracht om in alle situaties oké te zijn, ook als ik me op dat moment even niet oké kan voelen.
Kracht genoeg om mijn omgeving dat gevoel mee te geven. “Het is goed. Jij bent goed.” Dat is ook wat ik als juf te doen heb.
Het maakt me steeds minder uit dat ik niet op een cis vrouw lijk, dat ik veel opzichten anders ben. Ik maak me zelfs niet meer druk om de spatie tussen trans en vrouw. (Als anderen dat wel belangrijk vinden: Dan sta ik aan jouw kant.) Voor mezelf is het goed zo: een ander soort vrouw, vrouw zijn op mijn manier.
Ik ben wie ik ben. Helemaal precies zo als ik moet zijn. Inclusief het feit dat het daar beneden nog niet kliot, en dat ik daar iets aan laat doen. En dat ik soms vreselijk ongeduldig ben om dat dat nog 1,5 jaar duurt.


En zoals ik al zei: soms kan ik daar niet bij. Bij de liefde, bij het oké voelen.

En ook dat is oké.

Soms verlies ik mij
In de bermudadriehoek
Tussen
Wat moet
Wat wil
Wat is
In de mooie dans
Tussen die laatste twee
Tikt de eerste steeds weer af
Het laat zich niet ontspringen
En dan weet ik pas achteraf
Dat ik in verbinding met wat is
Beide partners kan bedienen
Dat het niet altijd lukt
Is ook wat is

Sara schreef: ↑02 feb 2019, 08:19 Weet je dan wel hoe het is om een vrouw te zijn? Is iedereen niet gewoon (en alleen) ‘ik’?

Dat je bepaalde dingen als vrouw nooit zelf zult meemaken, is denk ik een hele gezonde realisering waar je ook iets mee kunt. Nu denk ik ook dat de verschillen in ervaringen tussen vrouwen onderling veel groter kunnen zijn dan sec tussen mannen en vrouwen, maar goed, we zien graag alles door een gender-bril.

Dit eigenlijk. Eigenlijk komt dit vaak neer op een discussie over "wat is vrouwelijkheid?" of "wat is 'vrouw zijn'?".

Ik ben iemand die heel erg ontevreden is over haar "vorige leven". Ik was (onder andere) een vervelend, cynisch persoon en ik kijk hier absoluut niet graag op terug. Maar ik snap nu dat dit het resultaat is geweest van mijn genderstoornis (of hoe je het ook wil noemen) en dat ik nu eindelijk wel mezelf ben. Dan ben ik misschien anders dan bio vrouwen wat betreft de volledige levenservaring, maar cis vrouwen met een stoornis zijn toch ook nog steeds vrouwen?