Ik voetbal in een dameselftal (speel al voetbal vanaf mijn 6e) en daar weten mijn teamgenoten van mijn transitie.
Ze staan achter me, supporten me en dat is echt fijn.
Het wordt echter wel mijn laatst jaar in dit team (omdat ik waarschijnlijk in mei/juni kan starten met testosteron, hoop ik).
En ook, omdat ik sinds de diagnose van een drie dubbele hernia, eigenlijk niet meer blessurevrij heb kunnen spelen. Dat is nu een paar jaar geleden. Voetbal is te belastend voor mijn rug, vooral dat het vele draaien, allemaal onverwachte bewegingen en het is natuurlijk ook heel fysiek (als iemand mij omver walst en ik val ongelukkig op mijn rug, dan is het weer een tijdje gedaan). Dus ik probeer telkens weer fit te worden, maar merk dat mijn rug het niet wil.
Mijn trainer heeft nog zoiets van: we blijven je Anouk noemen, want anders is het raar voor de tegenstanders.
Maar mijn teamgenoten hebben daar schijt aan, noemen me gewoon Julian. (Maar veel speelminuten maak ik dus overigens niet).
Waar ik heel blij mee ben, ze hebben een eigen voetbal instagram (ik heb geen insta) en daar hebben ze iedere week een speler voorgesteld.
Ze hebben mij ook gewoon voorgesteld als Julian (ookal is het de instagram van dames). Dat is heel tof.
En wat gewoon heel fijn is, is dat ze me echt accepteren zoals ik ben en achter me staan enzo.
Ik denk dat ik het nieuwe seizoen (dus vanaf september) even een jaartje niks ga doen (wat voetbal betreft dan).
Ik ga op zoek naar een nieuwe sport denk ik
Misschien een gemengde teamsport. (Sowieso blijf ik gewoon naar de sportschool gaan, ik wil mijn abonnement opzeggen en dan gaan crossfitten).
En dan misschien het jaar daarna zaalvoetbal (als mijn rug dat wel aan kan). Maar dat is toch ook beetje lastig met wanneer ik dat ga doen i.v.m. medisch traject. En ja, het is ook gewoon dat ALS ik in een mannenteam ga zaalvoetballen, dat ik toch het hele kleedkamer gedoe wat lastig vind.
Dan moet je echt op zoek gaan naar een team dat er oké mee is, maar waar begin je dan met zoeken?
Anyway.
Vanavond mag ik weer trainen (even kijken hoe mijn rug het houdt, vorige week had ik erg veel pijn en moest ik snel stoppen) en daar heb ik zin in.
Door clubgenoten word ik niet raar aangekeken (ik denk dat de tamtam wel snel is rondgegaan en iedereen weet dat ik trans ben), maar tegenstanders zie ik soms wel kijken van: "huh is dat nou een jongen in hun team"
Maar zolang ik niet aan de testosteron ben, vind ik dat ik prima mee kan blijven spelen, ik heb geen fysiek voordeel ofzo.
Maar ja, zin in trainen dus. Mijn team is fantastisch, altijd gezellig. Ik heb alleen maar lof en waardering voor hoe zij zich opstellen tegenover mij.
Ik had nog aangekaart of ik nog wel mee mag op teamweekend in maart en iedereen vindt het prima.
Dat is het voordeel van als mensen je al kennen. Ze mogen mij als mens. Of ik dan een man of een vrouw ben, kan hun echt niks schelen.
Mijn trainer had al gezegd dat er altijd plaats voor me is in de technische staf haha. Ik ben zeker van plan dit team volgend jaar te blijven volgen, af en toe langs te gaan en kijken en gewoon derde helft met hun te zitten. Kan ik mooi combineren met een bezoekje aan mijn familie.