Transvrouw pleegt zelfmoord na aanhoudend gepest

[Anon20180501]

Gelukkig maar Jacqueline en probeer dat ook vol te houden want je zal nog tegen dingen aanlopen die je zonder al te veel fantasie zou kunnen vergelijken met het verbale en fysiek pesten wat je al ooit hebt moeten doorstaan.

Een gezonde dosis argwaan en wantrouwen in is niet erg, zelfs nodig om je in deze wereld staande te houden.

Liefs, Daniela

[Gwendolyn]

Vanuit mijn eigen ervaring opgetekend. Er wordt iets aangeraakt wat ik van belang vind, het zelf niet willen verlagen tot het niveau van de ... mensen ... die menen boven de wet te staan, de geschreven wet en de ongeschreven wet, dat van respect en blijf van een ander af. Ik heb vaak het gevoel dat alleen zwaar strafbaar fysiek geweld mijner zijde toereikend is om de daders van pesterijen en meer een halt toe te roepen. Echter ik ben zelf vredelievend, en zacht van aard, misschien daardoor ook zo gekwetst wanneer iemand of meerdere personen menen mij als prooi te zien en mij verbaal of zelfs fysiek wat aan doen. Ik ben van mening dat bij het zelf met overtreffende fysieke geweld tegen belagers uithalen, in je verdediging wel te verstaan, dat je dan je eigen leven al vaarwel heb gezegd, bereid bent om de ernstige consekwenties ervan te aanvaarden. Zo ver ben ik gelukkig nog net niet geweest.

Alleen door die offer te brengen, kun je tot misschien extreme handelen komen, louter om je eigen veiligheid te waarborgen. Nooit je rug toe keren naar je belagers. Heb dat zelf in de praktijk lijfelijk ondervonden. Wie zich moet verlagen tot handelingen die men niet zelf zou ondernemen, maar als verdediging maakt grote persoonlijke offers.

Het is juist dat in mijn geval ik gelukkig nog niet tot uithalen ben gekomen, want ik walg ervan om zelf dat te doen, maar zal het wel doen als de nood er mij toe dwingt, om zelf maar niet ten onder te gaan, en juist door het zelf walgen van idem gedrag als mijn belager/s ben ik er van hun slachtoffer. Want negeren is niet altijd voldoende.

geen wonder dat er zo veel zacht aardige, lieve en kwetsbare mensen er aan onder door gaan. Zij kunnen zich niet verdedigen omdat zij gewoon niet zo in elkaar zitten, en misschien ruiken de belagers dat dan ook. Het is beslist van groot belang een achterban te hebben, waar je je toevlucht kan nemen, zowel fysiek als geestelijk. het niet hebben daarvan maakt je erg kwetsbaar.

Ik ben zelf zacht aardig maar tevens strijdvaardig. Die strijd komt dan niet zonder de bereidheid grote offers te brengen. Hoe zwaarder de strijd ( van mij dan ) hoe groter de offer die er tegen over staat om de strijd mogelijk te maken.

Indien je aanvallen fysiek en geestelijk kan ontlopen, is het van belang de stress, kwetsbaarheid enz. als het ware aan een ander over te kunnen dragen, ( b.v. maatschappelijk werk, een goede vriend enz. ) je beleeft de aanvallen dan minder heftig, omdat er iemand / ( mensen zijn ) is die jouw last kan overnemen, en samen sta je toch sterker.

De vrouw waar het artikel over ging, heeft de ultieme offer gebracht. En zij is niet de enige en zal ook niet de laatste zijn. Daarom is een gemeenschap waar je thuis in voelt, die begrip voor je heeft, die je als mens lief heeft, van ontzettend groot belang, en dan met name diegenen die er alleen voor staan, alleen wonend, maatschappelijk geïsoleerd, kort om bekende isolement. De forums ISSIS & T-Nederland en welke andere groepen mensen die elkaar in menselijke zin lief hebben, respect voor elkaar hebben en er voor een ander klaar staan, zijn een belangrijke schakel in de steun die vooral transen blijken nodig te hebben.

Gwendolyn

Met emotionele pijn strijdvaardig.

Leaver dea as slaef

Liever strijdend tenonder gaan als slaaf van de belager.
Dat is wat ik bedoel van strijden maar onlosmakelijk er aan verbonden bereid offers te brengen.
Ik zeg dan liever geen strijd hoeven te voeren.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_bij_Warns" target="_blank

[Alexandra]

Herkenbaar. Denk er dagelijks aan, al vanaf mijn 7e jaar. Ik zou het niet erg vinden om ineens weg te zijn, liever wel dan niet. Ik durf het alleen (nog) niet.

[patricia60]

Pijnlijk, pijnlijk en nogmaals pijnlijk. Ik weet echt niet meer in wat voor een wereld we vandaag leven.
Mogen we niet zijn wie we willen. Alle dagen moeten we daarmee leven. Ontslag omdat je zogezegd niet meer voldoet aan het profiel van de job die je uitoefent, terwijl het de vorige acht jaren prima is verlopen. Ben nieuwsgierig naar de reactie die mijn ex-bazen zullen sturen als antwoord op het schrijven van mijn advocaat.

Lieve groetjes,

Patricia.

[Zierota]

Zierota, ik ga graag bij je in de leer want heel mijn leven gaat kapot omdat anderen altijd over me heen walsen of HUN wil aan mij opleggen. Ik wil nu eens eindelijk voor mezelf kunnen kiezen en mijn leven in EIGEN hand nemen zonder dat anderen daar een stokje voor kunnen steken.....Ook pesterijen of uitsluitingen binnen groepen wil ik eindelijk eens een keer goed kunnen aanpakken, want het blijft me overal overkomen.

Any time. Ik help graag. Ik zal binnenkort mijn verhaal uit de doeken doen over een discrimanatie conflict op het werk en hoe we dat nu oppakken om het gezamelijk op te lossen. Mijn brutale bekkie helpt zeker wel in het voorkomen van het over-je-heen-laten-lopen effect.

[Sabrina40]

Waarom wordt het ene buitenbeentje nu wel en een ander buitenbeentje helemaal niet gepest ? Als iemand het antwoord op deze vraag weet, dan hoor ik dat graag en daar kunnen hopelijk heel veel mensen van mee profiteren.

Al voordat ik naar de lagere (jongens) school toeging wist ik, dat het aantrekken van jurkjes voor mij veel meer betekende dan even leuk verkleden. Op die school kreeg ik wel enkele duidelijk niet macho georiënteerde vriendjes, maar gelukkig kwamen de echte belhamels niet eens op het idee, om mij in een gevecht of voor het uithalen van kattenkwaad te betrekken. Maar toen ik op mijn 11e , ter gelegenheid van een toneelstuk vanwege het 50 jarig jubileum van mijn school de rol van prinses kreeg toebedeeld, wilden juist die grootste belhamels ineens allemaal wel naast mij op de foto. Maar in het gewone schoolleven werd ik dus eigenlijk als buitenbeentje genegeerd, maar absoluut niet gepest. Ook op de middelbare school herhaalde zich dat. En op de universiteit werd het gelukkig belangrijker wat ik te vertellen had dan wat voor macho gedrag ik kon vertonen.

Toen ik op middelbare leeftijd begon met als vrouw naar buiten te komen heb ik dat ook, net als destijds bij mijn zwemlessen, voorzichtig stapsgewijs opgezet. Bij die zwemles begon mijn leraar eerst met droogzwemmen, toen diverse oefeningen in een kikkerbadje, toen oefenen in een diepte waarin je nog net kon staan en pas daarna zelfverzekerd en zonder enige angstgevoelens het diepe in. En zo begon ik dus eerst even op T&T avonden, nam toen een onbezoldigd deeltijd baantje in vrouwelijke hoedanigheid, waardoor ik zelf kon ervaren hoe ik mij als vrouw tussen de gewone mensen voelde en hoe die op mij reageren, deed stemoefeningen, ging toen voorzichtig (eerst in vrouwencafeetjes) een tweede pubertijd in het Amsterdamse nachtleven doormaken, ontmoette daarbij mijn huidige huisgenote en bewoog ik pas daarna heel rustig maar zeker steeds verder richting een permanent leven als vrouw. Daarbij is het mij heel in het begin zegge en schrijve één keer overkomen, dat mijn pruik in een bar van mijn hoofd werd gerukt. Maar verder zijn mij, in de inmiddels 40 jaar sinds mijn uit de kast komen, geen verdere pesterijen meer overkomen.

En na het bericht, dat nu iemand door de vele pesterijen nota bene zelfs zelfmoord pleegt, vraag ik mij natuurlijk heel duidelijk af, waarom de een door pesterijen tot zelfmoord kan komen terwijl een ander buitenbeentje in het hele leven nauwelijks pesterijen ondervindt. De betrokken zelfmoord vrouw ziet er toch zelfs niet eens onvrouwelijk uit. Natuurlijk zoek ik geen café op, waar een stel woedende hooligans de nederlaag van hun club zitten te verzuipen. Maar ik doe wel gewoon boodschappen en ga wel gewoon de stad in, op (intercontinentale) vakanties en naar feestjes en ik neem, in mijn eigen geluidsopname bedrijfje, dikwijls concerten voor latere radio uitzending op in vele concertzalen en kerken.

[Eva]

Waarom wordt de een wel gepest en de ander niet?
Waarom kost dat sommigen het leven en anderen niet?
Ik ben gepest tot op het bot.
Misschien had ik het geluk dat mijn moeder een zeer naar mens was. Dat kostte mijn vader het leven en heeft mij mogelijk een beetje gehard.
Miljoenen factoren die een rol spelen.

[Sabrina40]

Maar Eva, waarom zo’n felle reactie, die totaal niet bijdraagt tot het achterhalen van waarom jij tot op het bot bent gepest en ik dus blijkbaar niet. Mijn moeder was dus niet een zeer naar mens en ik zal minder gehard zijn dan jij, maar dat is toch geen enkele verklaring voor het feit, dat ik zowel in mijn jeugd als tijdens en na mijn coming out nauwelijks gepest ben.

Ik vind het verschil tussen enerzijds iemand die wegens vele pesterijen ten einde raad zelfmoord pleegt en anderzijds iemand die het hele leven nauwelijks met pesterijen te maken heeft te groot, om niet nader te worden onderzocht op logische verklaringen. Dit kan m.i. niet op zuiver toeval berusten. En ik zou het heel mooi vinden als er tips of aanwijzingen zouden kunnen komen voor mensen die “tot op het bod” gepest worden, wat zij mogelijk beter achterwege kunnen laten of juist zouden moeten doen. Waarschijnlijk zijn die er ook al, maar komen ze niet bij de betrokken personen terecht en mogelijk zou daar via dit forum een steentje aan kunnen worden bijgedragen. Per slot bestaan er ook al assertiviteitstrainingen, dus waarom geen tips en/of training om dat pestgedrag de kop in te drukken ? Zeker als daar zelfmoorden mee kunnen worden voorkomen.

[Merel77]

Wat lief dat jullie dat allemaal zo vinden. Ik was ook wel een beetje bang om reacties te lezen met ''zwak" en "dan moet je maar" erin.

Ik ben ook veel gepest, als kind dan. Nu gebeurt dat niet meer, maar sommige dingen vormen je toch. Ik blijf ergens toch altijd nog bang voor mannen, zelfs als ze heel leuk en aardig zijn. Best wel jammer eigenlijk omdat het niet nodig is. Ik moet er niet aan denken dat het nu nog zou gebeuren. Op een gegeven moment heb je je portie ellende wel gehad en dan mag het ook wel een keer voorbij zijn. Dit gun je niemand.

Ik vind van mezelf dat ik nu wel een assertief persoon ben (in de meeste situaties). Ik heb in ieder geval het gevoel dat ik me in de meeste sociale situaties makkelijk kan verdedigen. Volgens mij komt dat niet omdat ik nou zo heel erg voor mezelf opkom ofzo. Volgens mij is het meer dat ik naast alle negatieve ervaringen uit mijn jeugd er ook heel veel positieve ervaringen tegenover kan stellen. Mijn verwachtingen zijn anders. Zoiets. Ik leg het volgens mij totaal verkeerd uit. Just ask if that's the case. Plus dat er altijd heel veel mensen zijn die ook achter me staan en voor me opkomen als ik een keer een conflict heb. Ik weet nog dat er tijden waren waarin ik er altijd alleen voor stond.

[Eva]

Een felle reactie...???
Dat was nu juist niet mijn bedoeling.
Psychologen en psychiaters zoeken zich rot naar oorzaken van pestgedrag en slagen daar gewoonlijk zelden in.
Mijn bijdrage aan dit draadje houdt hiermee op.