T-Nederland

Volgens mij zoek je er veel te veel achter, @Vethrvolnir. Je behandelaar wil je in korte tijd zo goed mogelijk leren kennen. Vragenlijsten en een levensverhaal zijn een middel om dat te bereiken, waar ze vervolgens met je over in gesprek gaan. Meer zit er niet achter.

Hm ok.
Ze willen neem ik aan dingen uitsluiten. In plaats van na te gaan of ik me wel voldoende rot voel over het contrast tussen lijf en geest om te kunnen verantwoorden dat er gemeenschapsgeld tegenaan gesmeten mag worden.
Als ik daar heel relaxed en vrolijk ga zitten denk ik niet dat ze me serieus nemen. Pas als er duidelijk zichtbaar drama is vermoed ik. Dus als ik daar mijn autistische zelf ga zitten zijn wordt ik vermoedelijk verkeerd gelezen en begrepen. Ik weet het niet. Ik wil weten waar ze naar zitten vissen. Zodat ik niet verkeerd uit de hoek kom als zij lekker indirect en subtiel zitten te doen. En ik niet door heb waar ze het , indirect, over hebben. Wat zijn dingen die je niet moet zeggen? Hebben ze ueberhaupt verstand van alle andere dingen en hoe je ze herkent en ermee om gaat... autisme...adhd...add....whatever??? Die dingen zijn echt niet makkelijk te herkennen.

Sorry. .... Het zijn de zenuwen.

Waar ze naar zitten te vissen? Authenticiteit en openheid.
Het gaat er vooral om, dat je je zelf bent.
Je anders voordoen dan je bent (rustiger, of bozer, of extremer, of laconieker, of welke manier dan ook) gaat uiteindelijk in je nadeel kunnen werken.
De vragenlijst is uiteindelijk bedoeld om in het kort en voorzichtig een beeld te kunnen schetsen met heel dun potlood van hoe jij bent, en hoe je reageert. Samen met je levensverhaal, waar je ook naar gevraagd zal zijn.

Wat je dus niet moet zeggen, zijn dingen die niet bij jou passen.

Het gaat er in eerste instantie (met name die vragenlijst) niet over uitsluiten of bevestigen, maar om beeld schetsen.

Alleen al die homoseksuele vraag; heeft die vraag ook maar een rol gespeeld in mijn traject of mijn transitie? Nee. Maar heeft mij zelf wel geholpen in het nadenken over dingen, en dingen op een rij te krijgen.
En je antwoorden helpen je behandelaar om bepaalde vragen of gevoelige topics op een bepaalde manier aan te snijden.

Of je wel of geen homoseksuele contacten hebt gehad maakt voor je genderdysforie (vrijwel) niets uit, maar het helpt wel een beeld te schetsen van wie jij als persoon bent, en waar je seksuele en romantische aantrekking ligt; en dit kan van belang zijn in je medische traject.
Zo ook de onbewoond eiland vraag (en ja, als jij er woont, is het niet meer onbewoond. Contradicitio in terminis), door aan te geven wie je mee zou nemen, kan je duidelijk maken welke personen (en hoe/waarom?) in je leven belangrijk zijn.

Autisme, wat je zelf noemt; er is in de wetenschap steeds meer onderzoek naar de correlatie tussen die twee.
Je behandelaar bij De Vaart heeft gestudeerd, en heeft dus zeker voldoende kennis van zake om je bij te kunnen staan, en als het goed is ook om verschillende digen die tegelijkertijd bij jou zouden kunnen spelen (zoals autisme), van elkaar te scheiden, en om te kijken of die samen met jou je op weg te helpen in je transitie, en samen met jouw eventuele roadblocks aan te pakken, zodat ze niet (meer) in de weg staan.

je behandelaar zal als het goed is door je moeite met 'lezen van de intentie achter de vraag' heen kunnen lezen. En als je dit netjes en duidelijk aangeeft, en ook vraagt om 'lekker direct', in plaats van 'indirect en subtiel', dan zal daar vast gehoor aan gegeven kunnen worden.
En dat stukje over co-morbiditeit en tests, daar is ook ruimte voor add/adhd, autisme, ocd, enzovoorts. Maar dat komt allemaal wanneer dit komt.

Ik ben in heel mijn transitie heel relaxed geweest, maar zo BEN ik ook in het dagelijks leven, en ik werd bloedserieus genomen. Het is dus echt niet zo dat je alleen maar serieus genomen wordt als je bij wijze van spreken de boel kort en klein slaat, of jezelf wat aandoet.
Als ik stampij had gemaakt, zou ik denk ik niet authentiek overkomen, en zou ik zo tegen de lamp gelopen zijn in mijn diagnsotische fase.

Vethrvolnir schreef: ↑29 mei 2019, 22:16 Hm ok.
Ze willen neem ik aan dingen uitsluiten. In plaats van na te gaan of ik me wel voldoende rot voel over het contrast tussen lijf en geest om te kunnen verantwoorden dat er gemeenschapsgeld tegenaan gesmeten mag worden.
Als ik daar heel relaxed en vrolijk ga zitten denk ik niet dat ze me serieus nemen. Pas als er duidelijk zichtbaar drama is vermoed ik. Dus als ik daar mijn autistische zelf ga zitten zijn wordt ik vermoedelijk verkeerd gelezen en begrepen. Ik weet het niet. Ik wil weten waar ze naar zitten vissen. Zodat ik niet verkeerd uit de hoek kom als zij lekker indirect en subtiel zitten te doen. En ik niet door heb waar ze het , indirect, over hebben. Wat zijn dingen die je niet moet zeggen? Hebben ze ueberhaupt verstand van alle andere dingen en hoe je ze herkent en ermee om gaat... autisme...adhd...add....whatever??? Die dingen zijn echt niet makkelijk te herkennen.

Sorry. .... Het zijn de zenuwen.

Er zijn sowieso geen dingen die je niet moet zeggen.
Als je op zoek gaat naar wat zij willen horen, dan ga je sociaal wenselijke antwoorden geven. Blijf bij jezelf, het komt goed.
Soms zijn de vragen ook gewoon voor jezelf bedoeld om over na te denken of dat ze jou beter leren kennen.

Van alle andere dingen ADHD, ADD, autisme, hebben psychologen ook wel verstand
Over het algemeen zijn ze breed opgeleid en wie weet heeft iemand er al werkervaring mee opgedaan.
Maar mede doordat de comorbiditeit tussen autisme en genderdysforie bekend is zullen ook gendertherapeuten hier wel e.e.a. afweten.
(Heb zelf ook ASS en mijn psycholoog begrijpt mij vaak nog beter dan ikzelf. Bijv. zwart-wit denken, overspoeld raken, gedachtentollen hebben en weet ik het wat).

Snap dat de vragenlijsten misschien vervelend kunnen zijn, zeker als je hier in het verleden al te maken mee hebt gehad.
Maar ik denk dat ze over het algemeen bedoeld zijn als hulpmiddel voor jou én voor je therapeut.

Sterkte met de zenuwen.
Een intake is ook vooral bedoeld als kennismaking en om te kijken of het klikt.
Als je geen goed gevoel hebt en de therapeut denkt daar hetzelfde over, dan kan je altijd vragen of je bij iemand anders terecht kan.

Sommige vragen voelen misschien minder gemakkelijk.
Dan denk je misschien: wat gaat jou dat aan, wat heeft dat met genderdysforie te maken.
Als je daar de antwoorden op wil weten, gewoon vragen.
Als je psych dan een duidelijke uitleg geeft, is het voor jou misschien gemakkelijker om een normaal antwoord te geven, ipv maar gefrustreerd te zijn.

Je moet gewoon jezelf zijn, zoals de anderen ook al zeggen. Je bent er niet bij gebaat je anders voor te doen dan je bent. Je hulpverlener is er in de eerste plaats voor jou, niet om het gemeenschapsgeld te beschermen of jou van een transitie af te houden. Dat sommige vragen wat ongemakkelijk voelen is alleen maar goed, dat dwingt je bij jezelf naar binnen te kijken.

AJpoekie schreef: ↑30 mei 2019, 02:03 Er zijn sowieso geen dingen die je niet moet zeggen.
Als je op zoek gaat naar wat zij willen horen, dan ga je sociaal wenselijke antwoorden geven. Blijf bij jezelf, het komt goed.
Soms zijn de vragen ook gewoon voor jezelf bedoeld om over na te denken of dat ze jou beter leren kennen.

Van alle andere dingen ADHD, ADD, autisme, hebben psychologen ook wel verstand
Over het algemeen zijn ze breed opgeleid en wie weet heeft iemand er al werkervaring mee opgedaan.
Maar mede doordat de comorbiditeit tussen autisme en genderdysforie bekend is zullen ook gendertherapeuten hier wel e.e.a. afweten.
(Heb zelf ook ASS en mijn psycholoog begrijpt mij vaak nog beter dan ikzelf. Bijv. zwart-wit denken, overspoeld raken, gedachtentollen hebben en weet ik het wat).

Snap dat de vragenlijsten misschien vervelend kunnen zijn, zeker als je hier in het verleden al te maken mee hebt gehad.
Maar ik denk dat ze over het algemeen bedoeld zijn als hulpmiddel voor jou én voor je therapeut.

Sterkte met de zenuwen.
Een intake is ook vooral bedoeld als kennismaking en om te kijken of het klikt.
Als je geen goed gevoel hebt en de therapeut denkt daar hetzelfde over, dan kan je altijd vragen of je bij iemand anders terecht kan.

Sommige vragen voelen misschien minder gemakkelijk.
Dan denk je misschien: wat gaat jou dat aan, wat heeft dat met genderdysforie te maken.
Als je daar de antwoorden op wil weten, gewoon vragen.
Als je psych dan een duidelijke uitleg geeft, is het voor jou misschien gemakkelijker om een normaal antwoord te geven, ipv maar gefrustreerd te zijn.

Julian, heel goed verwoord!

Irene_de_Vreede schreef: ↑30 mei 2019, 12:29 Je moet gewoon jezelf zijn, zoals de anderen ook al zeggen. Je bent er niet bij gebaat je anders voor te doen dan je bent. Je hulpverlener is er in de eerste plaats voor jou, niet om het gemeenschapsgeld te beschermen of jou van een transitie af te houden. Dat sommige vragen wat ongemakkelijk voelen is alleen maar goed, dat dwingt je bij jezelf naar binnen te kijken.

Inderdaad, eerlijk tegenover jezelf blijven is het allerbelangrijkste. Toneelspelen heeft geen enkele zin.

Bedankt. Ik maak me er zorgen om . Omdat psychologen 5 van de 7 keer mijn autisme niet gezien hebben. Die 5 die het niet zagen waren generalist psychologen. Toneelspel is niet wat ik voor ogen had. Ik vind het moeilijk omdat ik niet begrijp wat ze van me willen. Wat ze kunnen gaan vragen. Ik begrijp ook niet waarom ze me zouden moeten leren kennen of waarom het zou moeten klikken. Ik heb geen ggz hulpvraag. Mijn omgeving misschien wel. Is het bedoeld om me onzeker te maken over mezelf? Ik kom bij hen omdat de endocrinoloog wil dat zij hun fiat geven. Zelf heb ik geen behoefte aan een gesprek. Of aan een klik. Of aan hulp. Heeft iemand een lijst van de vragen die ze gaan stellen? Dan kan ik me er misschien iets bij voorstellen.

Ehm... ik kom misschien boos over. Dat is niet de bedoeling. Excuses. En bedankt .

Jij bedoelt dat hormonen eigenlijk gewoon bij Albert Heijn in het schap zou moeten liggen?