Daniet schreef: ↑04 apr 2019, 21:26
Heel herkenbaar (en zit toevallig ook bij Stepwork). Toen ik daar eindelijk met de diagnostische fase begon, was ik bijna overdonderd met hoe snel het ging. En nu wacht ik al 3+ maanden op een endocrinoloog.
t is een klein kut ziekenhuisje waar ik op de wachtlijst sta (had niet eens verwacht dat ik daar heen kon), maar wachttijd is belachelijk lang. En het irriteert mij voornamelijk dat er niemand is die mij een datum kan geven of in ieder geval een inschatting van de wachttijd. Maar 6+ maanden is inderdaad belachelijk :/
Ik vraag me honestly af waarom het steeds zolang duurt...
Waarom het zo lang duurt heeft meerdere oorzaken:
-Ze werken volgens mij een heel beperkt aantal dagen met transgenders in sommige ziekenhuizen (dat hoorde ik in ieder geval over HAGA, alleen maandag- en dinsdagOCHTEND)
-Er is op dit moment een enorme aanlevering van transgenders die dus op die fase in het traject zitten
-Te weinig endocrinologen voor te grote vraag
Maar dat terzijde
Hoe om te gaan met wachten, de vraag van Mingus
Het is begrijpelijk dat je er kut om voelt
Schuldig voelen heeft geen nut, voor iedereen is het wachten net zo kut, of dat nou een maand is, drie maanden of een half jaar...
Ik moet in totaal drie maanden wachten op de endo, maar die tijd is voor mij niet minder verschrikkelijk dan die 6+ maanden van jou (misschien klinkt dat raar, maar ik denk echt dat het zo is). Zelf probeer ik mijn eigen gevoelens niet weg te relativeren door te denken dat anderen het erger hebben, want ja, mijn gevoelens mogen er zijn, net als die van jullie. Dat helpt.
Ik ga me ook niet een partij zielig zitten voelen, dat helpt niet.
Wat doe je in het dagelijks leven als ik vragen mag?
Ik studeer en daardoor heb ik het eigenlijk altijd vrij druk.
Het is prima, want het houdt me bezig en leidt mijn aandacht af.
Daarbij probeer ik ook te bedenken dat dit niet het enige is waar ik nu mee bezig wil zijn in mijn leven, het is deel van mijn identiteit maar het is niet ALLEEN wie ik ben. Er is meer, al lijkt het misschien soms van niet.
Kijk. Ik houd elke avond zo'n uurtje last van gigantische dysforie, geknaag in mijn lijf en hoofd door de wachttijden.
Het voelt vreselijk, ik voel een soort, een gemis, omdat ik nog niet ben wie ik wil zijn.
Maar ja, als je te lang stil staat bij wie je nog niet bent.. Ik word daar niet echt vrolijker van......
Je kan ook proberen stil te staan bij wie je wel bent of wie je wel wil zijn (en of je die wensen kan realiseren)
(voor mij is bijv. persoonlijke groei heel belangrijk en dat ik verschillende levensgebieden in balans houd).
Maar het kan ook heel concreet betekenen dat je opstaat en denkt: goh, wat wil ik vandaag eigenlijk bereiken.
(wil ik Pietje bellen, een boek lezen, lekker gerecht maken, name it etc.).
Ik ben best wel van de planningen (geeft mij structuur aan de dag en meer betekenis) en heb ook veel uitlaatkleppen: gitaar spelen, voetballen, sportschool, gamen, contact zoeken met vrienden. Dat werkt om het mentaal vol te houden.
Afleiding helpt, maar ja, bezigheidstherapie hoeft niet altijd.
Soms mag je je ook best gewoon een dag kut voelen en daar ruimte voor maken. Als je alles maar opkropt komt het er alleen maar erger uit.
Nou naast dus "bezigheidstherapie" (maar dan moet het dus wel echt iets zinvols/betekenisvols zijn, want als het echt voelt als bezigheidstherapie ga je er niet volledig in op en heb je alsnog niet echt afleiding) of gewoon soms even keihard janken en boos worden werkt het voor mij ook gewoon om regelmatig met mijn therapeut te blijven praten. Waar bij veel mensen na de diagnostische fase de frequentie van de gesprekken afneemt, is bij mij wel aardig hetzelfde gebleven. Het is voor mij wat meer behapbaar om van gesprek naar gesprek te leven, dan dat ik zeg maar naar de mijlpalen in dat traject toe werk. Ik word mentaal rustiger van die gesprekken en dat maakt het wachten steeds weer voor een tijdje draaglijker.
Je wilde tips, dit zijn die van mij. En vooral, op je ergste dysforiemomenten: zoek contact met anderen. Sociale steun werkt echt.
Maar het gaat er denk vooral omdat jij een manier vindt die voor jou werkt.
Hoop dat je er in ieder geval iets aan hebt.
Echt lang over nagedacht