Welke gevolgen zou een transitie hebben?
Geplaatst: 27 jun 2019, 23:45
Hoi allemaal,
Sinds een maand of 1 a 2 ben ik weer hard op zoek naar mijn genderidentiteit. Dit is al jaren een terugkerend thema, maar ik stuit steeds (en nu dus weer) op blokkades die ik zelf niet weg kan nemen. Vandaar deze oproep tot advies en ervaringen.
Als ik mijzelf helemaal los plaats van alles en iedereen om mij heen was het niet moeilijk beslissen geweest: dan was ik tien jaar geleden al in transitie gegaan. Ik denk regelmatig dingen als 'was ik maar gewoon als een vrouw geboren' en 'hoe zou het zijn als ik altijd een vrouw was geweest'. Vaak als ik over straat loop bekruipt mij ook een jaloers gevoel als ik naar alle vrouwen om mij heen kijk. Waarom hebben zij iets dat voor mij nooit helemaal bereikbaar zal zijn?
Over passabiliteit maak ik mij geen enkele illusie. Ik ben ongeveer 1.90m lang en de mannelijke puberteit heeft mij opgezadeld met een brede borstkas en schouders (en gelukkig ook relatief, voor een man, brede heupen). Iemand schreef eerder op dit forum dat het beste wat een transitie kan brengen een soort surrogaat is van wat diegene eigenlijk wil, en zo voelt het voor mij ook een beetje.
Er is in een eerder onderwerp op dit forum ook gesproken over magische pillen: een die je volledig in een echte vrouw verandert, en een die je genderdysfore gevoelens wegneemt. Die eerste zou ik zonder aarzeling slikken, die tweede misschien ook wel, maar daar twijfel ik over. Als ik mij ineens wel 100% man zou voelen, is daarmee ook mijn grootste droom verdwenen, mijn droom van 'wat als'. Bovendien heb ik het gevoel dat mijn twijfels over gender mij een breder perspectief bieden op de positie van mannen en vrouwen in het leven en de maatschappij.
Depressief zal ik niet echt worden van de genderdysforie denk ik. Ik ben emotioneel een heel stabiel persoon, misschien wel juist doordat ik al sinds mijn puberteit actief genderdysfore gevoelens probeer te onderdrukken en verstoppen. Dat is voor mij zowel een argument voor als een argument tegen transitie: ik denk dat alleen al meer openheid over mijn gevoel goed voor mij kan zijn en ik hoop dat wel in transitie gaan ook een breder gevoelsleven mee zou brengen. Aan de andere kant doet het mij ook twijfelen of mijn genderdysforie wel erg genoeg is om een uitgebreide transitie te verantwoorden. Een transitie is nogal wat en daarbij heb ik volgens mij ook een hoop te verliezen. Is dat het uiteindelijk wel waard?
Tot zover de overwegingen die puur vanuit mijzelf komen, maar er zijn er nog minstens zoveel die afhangen van mijn situatie en mijn omgeving. Zoals ik schreef, als ik de rest van de wereld buiten beschouwing liet, had ik het wel geweten. Helaas kan ik die buitenwereld niet zomaar vergeten. Mijn leven is tot nu toe namelijk heel soepel verlopen. Ik ben kort geleden afgestudeerd aan de universiteit en heb als eerste baan precies gevonden wat ik zocht. Qua carrière heb ik volgens mij dus heel veel meer te verliezen dan te winnen door in transitie te gaan.
Naast een beginnende carrière heb ik ook een relatie (1,5 jaar) met de vrouw van mijn dromen. We hebben het regelmatig over de toekomst, waar we dan willen wonen, wat we dan doen en ook dat we ooit samen kinderen krijgen. Samen met haar oud worden staat dus ook hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik heb haar nooit verteld over mijn twijfels en ben heel bang dat ze mij verlaat. Misschien niet direct als ik vertel zoekende te zijn, maar wel als ik daadwerkelijk in transitie zou gaan. Het feit dat ik het mijn vriendin (nog) niet heb durven vertellen geeft ook problemen voor het verder uitzoeken van mijn gevoelens. Ze is namelijk dol op mijn borsthaar, terwijl ik dat er graag af haal om een keer vrouwelijk naar buiten te kunnen gaan.
Al deze overwegingen (en meer) gaan steeds door mijn hoofd heen, maar echt een antwoord vinden lukt mij niet alleen. Ik weet namelijk niet hoe zwaar ik alle voors en tegens moet wegen. Daarom mijn vraag aan jullie wie er ervaring heeft met deze situatie: een leven dat pre-transitie eigenlijk altijd op rolletjes liep, objectief gezien geen enkele reden tot klagen, maar toch steeds weer die gendertwijfels en drang naar transitie.
Welke impact heeft de transitie gehad op je carrière?
Welke impact heeft de transitie gehad op je romantische leven?
Hoe hevig moet de genderdysforie zijn om een transitie te kunnen verantwoorden?
Liefs,
Floor
Sinds een maand of 1 a 2 ben ik weer hard op zoek naar mijn genderidentiteit. Dit is al jaren een terugkerend thema, maar ik stuit steeds (en nu dus weer) op blokkades die ik zelf niet weg kan nemen. Vandaar deze oproep tot advies en ervaringen.
Als ik mijzelf helemaal los plaats van alles en iedereen om mij heen was het niet moeilijk beslissen geweest: dan was ik tien jaar geleden al in transitie gegaan. Ik denk regelmatig dingen als 'was ik maar gewoon als een vrouw geboren' en 'hoe zou het zijn als ik altijd een vrouw was geweest'. Vaak als ik over straat loop bekruipt mij ook een jaloers gevoel als ik naar alle vrouwen om mij heen kijk. Waarom hebben zij iets dat voor mij nooit helemaal bereikbaar zal zijn?
Over passabiliteit maak ik mij geen enkele illusie. Ik ben ongeveer 1.90m lang en de mannelijke puberteit heeft mij opgezadeld met een brede borstkas en schouders (en gelukkig ook relatief, voor een man, brede heupen). Iemand schreef eerder op dit forum dat het beste wat een transitie kan brengen een soort surrogaat is van wat diegene eigenlijk wil, en zo voelt het voor mij ook een beetje.
Er is in een eerder onderwerp op dit forum ook gesproken over magische pillen: een die je volledig in een echte vrouw verandert, en een die je genderdysfore gevoelens wegneemt. Die eerste zou ik zonder aarzeling slikken, die tweede misschien ook wel, maar daar twijfel ik over. Als ik mij ineens wel 100% man zou voelen, is daarmee ook mijn grootste droom verdwenen, mijn droom van 'wat als'. Bovendien heb ik het gevoel dat mijn twijfels over gender mij een breder perspectief bieden op de positie van mannen en vrouwen in het leven en de maatschappij.
Depressief zal ik niet echt worden van de genderdysforie denk ik. Ik ben emotioneel een heel stabiel persoon, misschien wel juist doordat ik al sinds mijn puberteit actief genderdysfore gevoelens probeer te onderdrukken en verstoppen. Dat is voor mij zowel een argument voor als een argument tegen transitie: ik denk dat alleen al meer openheid over mijn gevoel goed voor mij kan zijn en ik hoop dat wel in transitie gaan ook een breder gevoelsleven mee zou brengen. Aan de andere kant doet het mij ook twijfelen of mijn genderdysforie wel erg genoeg is om een uitgebreide transitie te verantwoorden. Een transitie is nogal wat en daarbij heb ik volgens mij ook een hoop te verliezen. Is dat het uiteindelijk wel waard?
Tot zover de overwegingen die puur vanuit mijzelf komen, maar er zijn er nog minstens zoveel die afhangen van mijn situatie en mijn omgeving. Zoals ik schreef, als ik de rest van de wereld buiten beschouwing liet, had ik het wel geweten. Helaas kan ik die buitenwereld niet zomaar vergeten. Mijn leven is tot nu toe namelijk heel soepel verlopen. Ik ben kort geleden afgestudeerd aan de universiteit en heb als eerste baan precies gevonden wat ik zocht. Qua carrière heb ik volgens mij dus heel veel meer te verliezen dan te winnen door in transitie te gaan.
Naast een beginnende carrière heb ik ook een relatie (1,5 jaar) met de vrouw van mijn dromen. We hebben het regelmatig over de toekomst, waar we dan willen wonen, wat we dan doen en ook dat we ooit samen kinderen krijgen. Samen met haar oud worden staat dus ook hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik heb haar nooit verteld over mijn twijfels en ben heel bang dat ze mij verlaat. Misschien niet direct als ik vertel zoekende te zijn, maar wel als ik daadwerkelijk in transitie zou gaan. Het feit dat ik het mijn vriendin (nog) niet heb durven vertellen geeft ook problemen voor het verder uitzoeken van mijn gevoelens. Ze is namelijk dol op mijn borsthaar, terwijl ik dat er graag af haal om een keer vrouwelijk naar buiten te kunnen gaan.
Al deze overwegingen (en meer) gaan steeds door mijn hoofd heen, maar echt een antwoord vinden lukt mij niet alleen. Ik weet namelijk niet hoe zwaar ik alle voors en tegens moet wegen. Daarom mijn vraag aan jullie wie er ervaring heeft met deze situatie: een leven dat pre-transitie eigenlijk altijd op rolletjes liep, objectief gezien geen enkele reden tot klagen, maar toch steeds weer die gendertwijfels en drang naar transitie.
Welke impact heeft de transitie gehad op je carrière?
Welke impact heeft de transitie gehad op je romantische leven?
Hoe hevig moet de genderdysforie zijn om een transitie te kunnen verantwoorden?
Liefs,
Floor