Onbegrip in Mijzelf

Gevoelens die je met de wereld deelt
Gebruikersavatar
ReneeCross
Berichten: 244
Lid geworden op: 03 okt 2018, 09:45
Gender: Trans MtF
Locatie: 's-Hertogenbosch

Re: Onbegrip in Mijzelf

Bericht door ReneeCross »

Die twijfels horen misschien erbij? Het betekend ook dat je uiteindelijk een wel over stap beslissing maakt. Welke kant die dan ook op zou zijn. Ik heb sinds maart al zoveel stappen gezet en toch blijven bij mij soms ook de twijfels opkomen. Toch weet ik dat alle stappen die ik nu gezet heb de juiste en weloverwogen zijn.
Gebruikersavatar
Lauren79
Berichten: 96
Lid geworden op: 14 jun 2020, 08:04
Gender: Non-binair

Re: Onbegrip in Mijzelf

Bericht door Lauren79 »

Zo herkenbaar al deze verhalen. Erg fijn om te lezen.
Ik herken de verwarring enorm. Ik voel mijzelf man en vrouw tegelijk en dan weer geen van beiden.
Ik heb heel lang gezocht naar hoe wil ik mij presenteren naar de buiten wereld ? Wie ben ik ? Wie mag ik zijn ?
Maar die strijd ga ik niet meer aan. Ik zal nooit een geboren vrouw worden. Daarvoor zou ik opnieuw geboren moeten worden. Maar dat ik 100% man zou zijn , is voor mij zeker dat ik dat niet ben. Als mensen mij aanspreken met meneer op straat, voelt het altijd alsof ze het over iemand anders hebben. Vroeger werd ik verdrietig, maar nu lach ik vriendelijk. Zij kunnen niet voelen wat ik voel.
Ik ben blijkbaar een gender die niet bestaat. Vervelend. Maar het is blijkbaar zo. Zo lang ik mijzelf maar erken.
De volledige erkenning ga ik toch nooit krijgen van anderen. Zolang ik m maar wel van mezelf krijg.
Gebruikersavatar
Laura2021
Berichten: 323
Lid geworden op: 01 mar 2021, 10:13
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: Overijssel

Re: Onbegrip in Mijzelf

Bericht door Laura2021 »

Dit is een wat ouder onderwerp maar voor mij nog Ozo relevant.
Ik wilde vandaag naar de kringloop winkel maar durfde mijn nieuwe witte/creme kleurige hoge winterlaarzen niet aan.
Ik ben dan extra bang om aandacht te trekken. Ik wil geen aandacht van vreemden.

Zeggen, dat je er niet op anderen moet letten en gewoon je eigen gang te gaan werkt voor mij op dat moment echt niet.

Als ik twijfel, dan peil ik mijzelf als ik naar buiten moet, hoe sterk ben ik vandaag? Wat kan ik aantrekken om me toch o.k. te voelen buiten?
Soms voel ik me sterker, denk ik er niet aan en is het allemaal geen probleem, en andere dagen lukt het me doodgewoon niet.
Alsof ik me te veel een faker voel, een man in vrouwenkleding want ik zie dan te veel mannelijkheid en slaat de genderdysforie toe.
Ik zit nog niet aan de hormonen, weet ook niet of uit zal maken.
In tegenstelling tot boos te worden probeer ik nu lief te zijn tegen mezelf en te zeggen dat het nu even o,k. is.

Als jij je herkent in het verhaal hierboven, heb jij nog tips, hoe ga jij om met die extra aandacht als je die aandacht helemaal niet wilt? Vooral van mannen vind ik erg vervelend.

Ik struggle hier heel vaak mee, ik me kleden en voelen als vrouw maar wil geen aandacht van mensen op straat en zeker niet van mannen. Ik begrijp het niet en wordt er soms moedeloos van.
Groetjes Laura :hbeat:
Maartje-nb
Berichten: 324
Lid geworden op: 30 mei 2022, 23:28
Gender: Anders
Voornaamwoorden: Die/diens, Hen/hun

Re: Onbegrip in Mijzelf

Bericht door Maartje-nb »

Hey hey!

Het klinkt alsof je gewoon non-binair bent. Maar geef vooral je eigen naam eraan. Gezien, taal soms nogal nauw komt.

Wat mij hierin, omdat ik je verhaal herken, enorm geholpen heeft is mezelf volledig (!), dus 100% te accepteren.
Dat klinkt heel moeilijk, maar voor mij is dat na jaren (ook) zoeken naar de juiste term, titel, label, erkenning etc… , eigenlijk helemaal niet moeilijk is gebleken.
De acceptatie van mijzelf, startte volledig toen ik de zin uitsprak: “ok, blijkbaar ben ik zo.”
Heerlijk! Wat een bevrijding. Dus blijkbaar ben ik zo: de ene keer voel ik me wat mannelijker , de andere keer wat vrouwelijker, de andere keer er tussen in, dan geen van beide. En dat is helemaal ok. Als ik daar de strijd mee aanga, of doorga met zoeken en zoeken en zoeken…dan doe ik dat omdat ik dan denk dat er iets mis is met me. Maar er is niets mis met mij. Ik ben zo. Dus ik hoef ook niet te zoeken meer naar erkenning etc…
Ik zie mijzelf als een kunstwerk, waarin ik juist steeds weer mezelf verras: oh ! Wat leuk, ik houd blijkbaar ook van make up. Wist ik niet. Dat ga ik eens ontdekken. Oh nee, toch niet… alleen eyeliner vind ik mooi… dus dat… dus wees nieuwsgierig naar jezelf als eigen kunstwerk.
Als je weer in de stress raakt, weer gaat zoeken naar “the holy grail “ , dan doe je dat altijd doordat je jezelf vergelijkt (in je hoofd) met anderen, jezelf niet goed genoeg vindt. Zo iets als: ik ben niet trans genoeg, niet man genoeg, niet vrouw genoeg, niet non-binair genoeg.
En als je daarmee stopt, dan zie je jezelf als jij! Jij bent helemaal ok.
Zoals een klant gisteren in een zoomcall tegen mij zij: “oh, wat leuk je hebt zwarte nagellak”, en ik: ja mooi hè, dat ben ik OOK. En klaar… en door…
Als je jezelf accepteert, trek je andere mensen aan die zichzelf ook accepteren en trek je ook situaties aan die voor je zorgen en waar je blij van wordt. Hoop dat dit je helpt. Ps. Hoe je jezelf accepteert? Wat mij geholpen heeft, is om de keuze te maken. Echt van het ene op het andere moment, door mezelf de vraag te stellen: wat tolereer ik nog? En vanaf dat moment heb ik steeds weer nieuwe momenten gehad waarin ik nieuwe besluiten heb genomen waar ik gelukkig van wordt en wat voor mij zorgt. Waarom nog langer doorgaan met ongelukkig zijn, als je ook stap voor stap steeds meer van jezelf kunt ontdekken en kunt laten zien aan de wereld? En…met elke nieuwe stap win je iets, maar verlies je ook iets mee…dus blijven dralen in mitsen en maarren, helpt je niet verder. Kun je beter een stap zetten. Een kleine. En dan weer een klein… beetje bijsturen en dan weer een kleine. Etc… succes! Maartje