Ik ben er op mijn 19de achtergekomen wat er aan de hand was, door de documentaire over Valentijn en ben pas op mijn 29ste met een eerste deel van het medische traject begonnen, omdat ik heel lang ook in die tussenfase zat van "wat moet ik nou".Anon20191227 schreef: ↑09 dec 2019, 01:30 Het is enkel die kwestie over '' wat doe ik aan mijn geslachtsdelen '' die mij helemaal depri maakt omdat ik vrijwel nog nooit een trans ben tegengekomen die ook zo twijfelde over haar srs.
Soms vraag ik me af of ik gewoonweg voorbestemd ben om eeuwig in die tussenfase te blijven zitten waarbij ik vis noch vlees ben.
In de tussentijd was ik behoorlijk genderneutraal qua kleding (en ik zou ook willen zeggen qua algeheel voorkomen, maar aangezien ik vaker met mevrouw werd aangesproken dan meneer, klopt dat niet helemaal) en kon ik vrij gemakkelijk beide kanten op.
Op dit moment weet ik het zelf ook nog steeds niet helemaal goed, maar ik heb wel een stap gezet en op 6 maart mijn testikels laten verwijderen (voornamelijk omdat ik een kans kreeg toch nog begin dit jaar geopereerd te worden, en ik anders eind dit jaar mogelijk pas aan de beurt zou zijn geweest en in de tussentijd een alternatieve testosteronremmer had moeten gaan nemen, wat ik absoluut niet zag zitten).
Voor mijzelf staat nu wel vrij duidelijk voor ogen dat ik de vaginaplastiek niet wil, dus ik kan je zeggen dat je nu iemand "kent" die het ook niet weet als het om de SRS gaat (En op dit moment zeg ik absoluut nee, maar dat kan natuurlijk altijd veranderen).
De orchidectomie heeft voor mij overigens niet (of nog niet, er zit nog wat zwelling op een onhandige plek) het gehoopte cosmetische resultaat gehad dat ik nu in bijvoorbeeld een badpak kan lopen zonder dat er iets geks te zien is (en mijn psychologe in het VU had bij de overweging voor de orchidectomie al gevraagd of ik het wilde doen om het tucken gemakkelijker te maken, en ik knalde er toen iets te ad-rem uit van "Ehm, ik vrees dat mijn ballen niet het grootste probleem zijn".)
Eigenlijk heeft de operatie (even los van de zenuwslopende herstelperiode door het coronavirus) me vooral een gevoel gegeven dat ik in ieder geval iets van een stap heb gezet.
De vaginaplastiek komt er voorlopig niet (al is het maar omdat de orchidectomie voor mij al behoorlijk zeer deed) omdat ik eerst nog seksuele ervaring wil hebben opgedaan, maar dan weet je nu in ieder geval een beetje hoe ik er tegenaan kijk na de orchidectomie.
Bij mij was trouwens de post-operatieve fase waarin ik tijdens het herstel door een absolute hormonale hel ben gegaan de allermoeilijkste (en het is zeker nog niet voorbij, maar de superheftige periodes van doorlopende opwinding lijken wel voorbij).