T-Nederland

Ok daarom schreef ik het er ook bij.
Nou ben ik deze dag ook wel op oorlogspad geweest dus dan ben je niet in beste humeur.
Dus mijn excuus daarvoor.

Maar soms heb je zoals ik gewoon pech en blijkt een korte route ineens een hele lange te worden.
Je allerlei beloftes te horen krijgt maar daar komt dan weinig van terecht.
Het is niet voor niks dat ik een klacht bij de commissie Zorg heb ingediend tegen Stepwork.
Veel heb ik daar niet aan maar wil voorkomen dat meer transgenders slachtoffer worden van hun manier van werken.
Het feit is dat ik in mijn handen mag knijpen als ik rond mijn 52ste mijn medische transitie als afgerond kan beschouwen.
Bedenk daar dan bij dat ik op mijn 45ste met mijn traject begon is mijn bitterheid wel te verklaren.

En als ik dan zie dat de wachtlijsten sinds 2017 totaal geen schot in komt dan is dat eigenlijk gewoon triest.
Men gooit het wel op meer aanmeldingen maar misschien een andere manier van werken had deze ellende gewoon kunnen verminderen.
Iets waar al jaren om gevraagd wordt maar totaal geen gehoor aan gegeven wordt.
Nu drukt Corona ook een zware stempel op de gehele zorg dus verbetering op korte termijn zit er zeker niet in.
Ik denk als ik in juni/juli hier weer meelees dat er dan niks veranderd is.

Nou ja, er moeten natuurlijk ook artsen zijn om de wachttijd terug te kunnen dringen. Als ze in 2017 alarm slaan is er al weer een jaar nodig om mensen aan te sporen een opleiding te doen. De gemiddelde opleiding duurt 4 jaar (denk ik zo). Dus reken maar uit. Of ja eigenlijk niet, want wat er achter de schermen gebeurd weten we niet.
Ik kan me niet voorstellen dat de mensen daar boosaardig grinnikend mensen wegsturen.
Het ging in deze topic toch over de wachttijd?

Natuurlijk niet, maar het is wel degelijk een bestuurlijke/politieke keuze om niet meer resources te besteden om het op te lossen.

Weet ik niet. Ik heb geen inzage in het bestuur daar

Toen ik in 2003 voor het bij het VU kwam waren de wachtlijsten al lang.
Het staat mij goed voor de geest de dossiers welke tegen de plafondplaten aan gestapeld waren en daar ergens zat een dame druk te werken.
Was nog in de tijd dat men je wilde behandelen maar dan wel je huishouding beneden verplicht moesten worden geopereerd, anders kwam er geen V op je ID of paspoort te staan.
In 2017 was er weinig veranderd, mooie plannen maar uiteindelijk trok het VUMC aan het touwtje en werd alles door het riool gespoeld.
Samenwerking werd weer tegenwerking en zo bleef alles bij het oude.
Zolang het VU als een bunker blijft functioneren en verandering als een bedreiging ziet veranderd er helemaal niets.

Apart. In 2016 heb ik 2,5 maand op de wachtlijst gestaan en toen had ik een intake.

Overigens is wel het nodige anders ten opzichte van 2003, we zijn dan ook 18 jaar verder

Dat er niets is veranderd ervaar ik ook niet zo. De wachttijden zijn absurd lang, maar als je eenmaal binnen bent loopt het volgens mijn ervaring allemaal op rolletjes.

Het is natuurlijk niet de schuld van de VU dat op dit moment in heel Nederland de transgenderzorg er zo slecht aan toe is (net als de GGZ in het algemeen trouwens). Het genderteam van Groningen schreef vorig jaar in een officiële brief: "De traagheid in het opschalen van de capaciteit in respons op de sterk toegenomen vraag staat in schril contrast tot hoe het kennelijk elders in de zorg kan als de nood aan de man komt".
Dat vond ik voor een officiële instantie best stevige taal richting de politiek/zorgverzekeraars. Want daar ligt natuurlijk de bal, je kan niet van de VU of UMCG verwachten dat ze hun hele ziekenhuis ombouwen tot genderpoli, die hebben nog zo veel meer taken. Er moeten gewoon meer van dat soort centra bij.

Het is ook lastig: men probeert echt wel wat, maar het is gewoon niet genoeg op dit moment. Je kan wel heel blij zijn met zoveel honderd extra aan capaciteit in Nijmegen dit jaar, maar als de vraag vervolgens tegelijkertijd met twee keer zoveel, ik zeg maar wat, toeneemt, heb je er nog steeds niet zoveel aan. Als men dit probleem echt zo serieus neemt als zou moeten, waren er de afgelopen jaren inmiddels wel drie Nijmegen's bijgekomen. Maar om dit probleem acuut genoeg op de politieke agenda te krijgen, moet in ieder geval niet in officiële brieven vanuit de overheid naar de Tweede Kamer de wachttijden veel te laag neergezet worden.

Iedereen heeft er een andere visie op.
Ik ben een paar keer in de sloot gekieperd en weer de kant opgeklommen.
En inmiddels sta ik langs de zijlijn en moet er echt heel veel voor doen weer terug op de rails te geraken wat dan steeds mislukt.
Zal niet zeggen dat er helemaal niets veranderd maar aan de vraag kan nog steeds niet voldaan worden.
Ik zal aan de beurt komen als men tijd over heeft, beetje zoals mijn verzameling audio apparaten welke ik repareer als ik er tijd voor heb of als we iets ervan nodig hebben.