T-Nederland

Hoi lieve mensen,

Misschien kunnen jullie me helpen, ik weet het niet.
Maar mijn leven is nogal zwaar momenteel.
Ik ben gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Juli vorig jaar. Hiervoor slik ik lithium. En een beetje olanzapine.

Die lithium vlakt me af qua emoties. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor t laatst heb gehuild. Lange tijd geleden. Meer dan een jaar.

Daarbij geloof ik dat ik genderdysforie heb. Ik heb in Barcelona, Spanje, anderhalf jaar lang als vrouw geleefd. Toen in maart 2018 daarmee gestopt. Weer 2 jaar als man geleefd.

Maar ik bleef me maar slecht van binnen voelen. Al een flinke tijd. Het gaat te ver om het hele verhaal hier op te schrijven.

Maar ik wijd die slechte gevoelens aan genderdysforie.

Nu weet ik niet goed hoe ik verder moet. Ik zat te denken om terug te gaan naar Spanje. Maar voor mn gevoel wil ik hier in Nederland blijven.

Groetjes,

Jenny

Lijkt me een lastig dilemma nu zo ongeveer de hele wereld op slot zit.
Sterkte.

Ik heb een voorstel, Jenny. Zoals ik je al vertelde is de kans groot dat je het Barcelona zoals je dat nu in je geheugen hebt niet meer aantreft. Je bent al weer een tijdje in Nederland en - nog afgezien van de invloeden van de coronacrisis - Barcelona is intussen veranderd. Net als Nederland. Ik weet uit ervaring wat er met je gebeurt als je van een groeiende afstand in tijd terugdenkt aan die vroegere periode. Mooie ervaringen, heel persoonlijke contacten. Liefde zelfs, wellicht.

Maar, Jenny, vertrouw je geheugen niet. Mijn voorstel: ga door met de dingen waarmee je nu en hier gestart bent. Stel dat je ooit definitief terug gaat naar die mooie stad, dan is alles wat je nu bereikt kapitaal dat je meeneemt. Da's belangrijk meissie.

Op dit moment kún je niet eens naar Spanje. Zodra dat wel weer kan, ga er heen. Voor een lang weekend, voor een lange midweek, hoe dan ook, maar met de gedachte dat je er weer eens wilt rondkijken. Dat je plekken die je dierbaar waren weer even kunt voelen. Mensen van toen ontmoeten. In hun ogen kijken, naar ze luisteren.
Doe dat met de gedachte dat het voor even is, en kom dan weer naar deze noordelijke regionen. Laat het dan bezinken. Verwerk het. Denk daarna verder. Over wel of niet permanent terug gaan. Misschien kom je dan wel tot de conclusie dat je je op twee plekken thuis voelt. Je kunt dat juist nu zo moeilijk bepalen. Maak geen definitieve beslissing. Die tijd komt nog.

Er is nog iets anders.
Bij je intro schrijf je "Beste transmannen en -vrouwen". Da's lief. Maar het klopt niet helemaal. Er zijn nogal wat mensen op dit forum die zich niet zo honderd procent (trans)man voelen. Of (trans)vrouw. Ook op dat punt lijk je onzeker. Ga je terug naar het leven als transvrouw? Als vrouw?
Of ga je voor jezelf kijken of je misschien niet helemaal 100 procent het een of het anders bent? Of zelfs niet altijd en doorlopend hetzelfde?

Je leven kan breder zijn. Dieper zijn. Maak dat leven makkelijker en overweeg of je wel in zo'n nauw hokje past...
Dat ik me daarin toevallig senang voel wil niet zeggen dat dat voor jou ook het beste is

Hou je haaks, Jenny; je weet me te vinden.

Hoi Jenny,

Herkenbaar want ik heb het naast ptss ook helaas.
Doordat ik alles een eeuwigheid heb geprobeerd weg te stoppen kreeg ik ook deze diagnose.
Ik weet wel waaraan het ligt maar mijn huidige psychologe weet dat niet. Het verdringen heeft van mij in de loop der jaren een absolute meester gemaakt. Zij denkt dat het door de ptss komt maar ik weet zelf beter. Durf het alleen niet bespreekbaar te maken omdat ik nog in een afkeur traject zit. Waak ervoor dat je niet dezelfde fouten maak als ik heb gedaan hoor. Praat erover met een specialist en kijk waar je uitkomt.
Bij mij was het zelfs zover dat ik mijn eigen stekker eruit wilde trekken en geloof me.....dat wil je echt niet. Zit nu aan de anti depressiva en het gaat beter. Ben moed aan het verzamelen om na deze fase de kastdeur open te gooien en als mezelf te gaan leven. En ik deed het allemaal alleen om mijn gezin gelukkig te maken tja.

Sterkte

Hoi Eva,

Wat bedoel je hiermee?
"Of ga je voor jezelf kijken of je misschien niet helemaal 100 procent het een of het anders bent? Of zelfs niet altijd en doorlopend hetzelfde?"

Groetjes

Hoi Tanja,

Goh, bedankt voor je bericht.
Ik wil niet aan zelfmoord denken. Ik wil de weg omhoog verder inslaan. Maar het is wel moeilijk om die weg te vinden. En om een beetje positieve energie erbij te voelen.

Groetjes Jenny

Tanja schreef: ↑30 mar 2020, 16:25 Hoi Jenny,

Herkenbaar want ik heb het naast ptss ook helaas.
Doordat ik alles een eeuwigheid heb geprobeerd weg te stoppen kreeg ik ook deze diagnose.
Ik weet wel waaraan het ligt maar mijn huidige psychologe weet dat niet. Het verdringen heeft van mij in de loop der jaren een absolute meester gemaakt. Zij denkt dat het door de ptss komt maar ik weet zelf beter. Durf het alleen niet bespreekbaar te maken omdat ik nog in een afkeur traject zit. Waak ervoor dat je niet dezelfde fouten maak als ik heb gedaan hoor. Praat erover met een specialist en kijk waar je uitkomt.
Bij mij was het zelfs zover dat ik mijn eigen stekker eruit wilde trekken en geloof me.....dat wil je echt niet. Zit nu aan de anti depressiva en het gaat beter. Ben moed aan het verzamelen om na deze fase de kastdeur open te gooien en als mezelf te gaan leven. En ik deed het allemaal alleen om mijn gezin gelukkig te maken tja.

Sterkte

Jenny1987 schreef: ↑30 mar 2020, 21:40 Wat bedoel je hiermee?
"Of ga je voor jezelf kijken of je misschien niet helemaal 100 procent het een of het anders bent? Of zelfs niet altijd en doorlopend hetzelfde?"

In een volgend gesprek ga ik hier dieper op in, Jenny

Ik merk dat je je nare gevoelens linkt met de genderdysforie, maar dit hoeft natuurlijk niet. Zo zijn er ook mensen die bijvoorbeeld ADHD/ADD hebben en heel laat gediagnosticeerd worden terwijl dit ook een grote impact kan hebben op je gemoedstoestand. Daarnaast kan ik me de neiging om terug te gaan naar het buitenland voorstellen maar mijn eigen ervaring is dat je herinnering van dergelijke plekken vaak net iets rooskleuriger is als je je niet goed voelt op de plek waar je nu bent.

Tanja schreef: ↑30 mar 2020, 16:25 Hoi Jenny,

Herkenbaar want ik heb het naast ptss ook helaas.
Doordat ik alles een eeuwigheid heb geprobeerd weg te stoppen kreeg ik ook deze diagnose.
Ik weet wel waaraan het ligt maar mijn huidige psychologe weet dat niet. Het verdringen heeft van mij in de loop der jaren een absolute meester gemaakt. Zij denkt dat het door de ptss komt maar ik weet zelf beter. Durf het alleen niet bespreekbaar te maken omdat ik nog in een afkeur traject zit. Waak ervoor dat je niet dezelfde fouten maak als ik heb gedaan hoor. Praat erover met een specialist en kijk waar je uitkomt.
Bij mij was het zelfs zover dat ik mijn eigen stekker eruit wilde trekken en geloof me.....dat wil je echt niet. Zit nu aan de anti depressiva en het gaat beter. Ben moed aan het verzamelen om na deze fase de kastdeur open te gooien en als mezelf te gaan leven. En ik deed het allemaal alleen om mijn gezin gelukkig te maken tja.

Sterkte

Zal me niets verbazen dat je psycholoog wel een punt heeft hoor. Soms zit er meer oud zeer ver weg gestopt dan je in de eerste instantie denkt. Maar ik weet uit eigen ervaring dat dit allemaal "op te ruimen" valt. Zijn veel verschillende methodes voor.

Jenny1987 schreef: ↑30 mar 2020, 11:35 Hoi lieve mensen,

Misschien kunnen jullie me helpen, ik weet het niet.
Maar mijn leven is nogal zwaar momenteel.
Ik ben gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Juli vorig jaar. Hiervoor slik ik lithium. En een beetje olanzapine.

Die lithium vlakt me af qua emoties. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor t laatst heb gehuild. Lange tijd geleden. Meer dan een jaar.

Daarbij geloof ik dat ik genderdysforie heb. Ik heb in Barcelona, Spanje, anderhalf jaar lang als vrouw geleefd. Toen in maart 2018 daarmee gestopt. Weer 2 jaar als man geleefd.

Maar ik bleef me maar slecht van binnen voelen. Al een flinke tijd. Het gaat te ver om het hele verhaal hier op te schrijven.

Maar ik wijd die slechte gevoelens aan genderdysforie.

Nu weet ik niet goed hoe ik verder moet. Ik zat te denken om terug te gaan naar Spanje. Maar voor mn gevoel wil ik hier in Nederland blijven.

Groetjes,

Jenny

Ik heb iets soortgelijks... Schizo-affectieve stoornis / bipolair type. Loop sinds 2008 bij de psychiater. Ik heb vroeger ook lithium gehad en heel veel andere medicijnen. Nu Clozapine (antipsychoticum) en Lorazepam (kalmeringsmiddel).Op mijn 17e met (mannelijke) hormonen begonnen. En alle operaties gehad. Helemaal tevreden als transman!