T-Nederland

Hi allemaal,

Hebben jullie tips om het gesprek aan te gaan met de huisarts?

Ik worstel al ruim 24 jaar met het gevoel vrouw te zijn, heb me altijd in het man hokje gedrukt. Verkleden, uiteraard carnaval was altijd een uitgelezen moment mezelf te kunnen zijn.

Na mijn scheiding alles klem gezet en me overdreven geuit als man. Alles eraan gedaan zo mannelijk mogelijk te zijn maar nooit was ik gelukkig met mijn evenbeeld. Uiteindelijk een nieuwe relatie aan gegaan en mijn gevoelens op tafel gegooid alleen de uitkomst was wisselend.

Nu heb ik bij de huisarts een gesprek aangevraagd omdat ik weet dat ik eigenlijk niet gelukkig ben met mezelf. Pas zodra de “verkleed” partijen er zijn voel ik me pas echt gelukkig.

Ik ben alleen doods bang om daar mijn verhaal te doen (wat dat betreft echt te onzeker). Heeft er iemand tips hoe ik het gesprek aan kan gaan? (Heb het wel aangekaart via een digitale manier wat mogelijk is bij onze huisartsenpraktijk).

Alvast bedankt, xxx Carlijn

Als je hulp wilt , is eerlijkheid de enige optie dus niet een verhaaltje van een ander vertellen maat jouw verhaal . Wat heb je te verliezen ?

Inderdaad eerlijk zijn over hoe je je voelt is belangrijk. Dan krijgt de huisarts ook het beste beeld van jou.

Je zou het gesprek op een zachte manier kunnen beginnen door bijvoorbeeld te zeggen je je niet prettig voelt als man. Misschien dat dat het iets gemakkelijker maakt om uiteindelijk precies te zeggen hoe het zit.
Mijn huisarts had verder allerlei vragen, om de situatie wat af te tasten volgens mij. Hierbij kwam er bij mij behoorlijk wat emotie naar boven. Maar ik ben ook een behoorlijke huilebalk xD.
Verder dacht ik na het gesprek vooral: Heb ik me daar nu zo druk overgemaakt?
Ik weet niet of je ertegenop ziet? Ik kan heel goed begrijpen als je dat doet, want dat deed ik iig. Achteraf viel het allemaal mee.

Wat wel was is dat mijn huisarts niet goed wist wat ze ermee moest en zei dat ze wat onderzoek moest doen. Maar, omdat ik al wat onderzoek had gedaan naar behandelplekken kon ik haar vertellen waar ik me aan wilde melden. Ze heeft me toen meteen een verwijsbrief gemaakt. Ook heeft ze me aangemeld voor praktijkondersteuning om de wachttijd te overbruggen. De praktijkondersteuning vind ik ook heel fijn, kan daar goed mijn verhaal kwijt.
Dus het helpt misschien als je al een beeld hebt van de verschillende behandelaars (zie bv. https://www.transvisie.nl/transitie/vol ... andelaars/).
Je zou ook voor praktijkondersteuning kunnen vragen als je dat fijn lijkt.

Ik was ook op van de zenuwen. Toen ik eindelijk naar binnen mocht vroeg de huisarts of ik er bezwaar tegen had als een studente (?) bij het gesprek zou zitten. Ze zag eruit alsof ze pas net op de middelbare school zat. Ik was te overrompeld om nee te zeggen, dat maakte het allemaal nog wat ongemakkelijker

Maar het gesprek viel (natuurlijk) ontzettend mee. Ik had het verhaal goed in mijn hoofd zitten, dat is denk ik wel fijn. Desnoods kan je het opschrijven als je bang bent dat je iets vergeet of dat het niet lukt. Zeker als je huisarts al weet waar je voor komt en je je huisarts enigszins kent, gaat het vast vanzelf. En na afloop voel je je, gegarandeerd, heel veel beter; dat is ook iets om naar uit te kijken. Succes!!

Ik heb destijds om een verwijzing gevraagd, stond binnen 5 minuten weer buiten.

Ik heb ook gewoon om een verwijzing gevraagd. Had geen zin en geen behoefte om mijn verhaal op dat moment te moeten vertellen.
Het helpt idd als je van te voren zelf weet waar je in behandeling wilt.
Mijn huisarts in opleiding reageerde heel relax. Vroeg of ze me ergens bij kon helpen en dat was het eigenlijk. Er viel daarna gelijk een enorme last van mijn schouders

Bedankt allemaal

Hopelijk sla ik niet dicht en lukt het om zo open mogelijk te zijn.

Mijn huisarts kon er helemaal niks mee, en kon alleen zeggen dat het haar vreselijk leek om zo door het leven te moeten. Ze kon ook verder niets voor mij doen, behalve mij doorverwijzen en aanbieden om kalmerende medicijnen voor te schrijven als ik daar behoefte aan had.
Ik had alleen behoefte aan een doorverwijzing.....
Dat zou mijn tip ook zijn. Met de doorverwijzing ben je in ieder geval onderweg en heb je nog genoeg tijd om goed na te denken welk hokje jou het beste past. Openheid is wel cruciaal in het verdere proces. Anders zijn vrienden sowieso weg, geliefden waarschijnlijk ook, en is het maar de vraag of je ook maar een stap verder zult komen.

Ik heb haar eerst verteld wat ik al gedaan had. Dat waren pillen uit Thailand om borsten te krijgen. Dat rade ze af, want zelf gaan dokteren is niet best vond ze. Verder kon ze mij ook niets aan informatie meegeven. Het bleef bij een verwijzing naar het toenmalige VU Amsterdam, nu het Amc geheten.

Het scheelde wel dat ik al in het openbaar in vrouwenkleren was gekleed. Ik ben nooit bij het VU beland, maar bij Stepwork wat toen een wachtlijst had van 3 maanden. Dat klonk mij beter in de oren dan de 52 weken van het VU.

Tips voor bij de huisarts, wees jezelf, en vooral open en eerlijk. Gekke vragen bestaan niet.

Ik was vorig jaar ook behoorlijk zenuwachtig toen ik het de huisarts ging vertellen. Alleen kende de huisarts mij al goed vanwege mijn burn-out. Dus toen ik weer kwam voor een afspraak vertelde ik dat er nog iets anders was....
Ik kan je vertellen dat we 20 minuten hebben zitten kletsen en het was echt een fijn gesprek. Twee weken later nog eens langs geweest om alles rustig te bespreken en te kijken waar ik terecht zou kunnen voor een behandeling en dus verwijzing. Ik ben harstikke blij met mijn huisarts en het voelt heel goed om met haar de verschillende stadia te bespreken. Ik wens jou dat ook heel toe Carlijn.