Foto's als kind

[DelicateFlower]

En dan post Loiza Lamers ook een jeugdfoto...

Superleuke en mooie meid! En goed dat ze nu wel een foto durfde te posten.

[Blue]

Kinderfoto's van mezelf heb ik weinig moeite mee, maar foto's van na mijn 25e kijk ik nog wel eens terug met verbazing, ik vond mezelf er toen in die tijd ook al vreselijk uitzien en dat er iets niet klopte maar begreep pas veel later wat er mis was.

[Anon20230219]

Nee ik heb nog foto's van mijn kindertijd en kan daar over het algemeen met een lach op terugkijken.
De foto's met extreem kort haar doen mij terug denken aan de tijd dat mijn vader eiste dat ik een kort koppie kreeg omdat ik teveel op mijn nichtje ging lijken.
Iets waar hij jaren later zijn excuus voor aan bood.

[Simão]

Ik ben heel blij met oude foto´s. Ze laten precies zien hoe ik was en ben. Ik wist wel al heel jong dat ik een jongetje was en vond het maar raar dat ik geen piemel had. Ik kreeg afdankers wat kleding betreft van een neef en een zoon van een vriendin van mijn moeder, dus altijd in mijn nopjes. Ging huttenbouwen met mijn neef en heb me gewoon kunnen uitleven. Daarna kwamen de paarden, die kijken ook niet naar je gender.
Toen ik een jaar of dertien was ging ik me wel mee bezig houden met hoe ik piemel zou kunnen krijgen, maar er waren gewoon nog niet zoveel mogelijkheden in de jaren zeventig en er was geen internet, dus waar moet je beginnen? Maar uiteindelijk was het niet zo belangrijk wat ik in de broek had. Ik had veel mannelijke bijnamen . Je kunt wel zeggen dat ik eigenlijk doormaakten wat mensen in en sociale transitie doen alleen was het voor mij gewoon vervolg op mijn jongensachtige kindertijd dus niet echt transitie, bovendien was hij niet volledig er waren altidj wel mensen die me bij mijn volle meisjesnaam noemden. Maar ik droeg gewoon jongens en herenkleding en ik werd niet gezien als een meisje en er werden geen avances gemaakt. Had ook totaal geen belangstelling voor seks en dat helpt dan natuurlijk wel. Ik was totaal niet met mijn lichaam bezig. Mijn zus zei op een gegeven moment dat ik wel aan een BH moest. Ik had toen al een volle cup B. Nooit zien groeien, zoals andere meisjes die dagelijks voor de spiegel staan. Toen ik later in de jaren 80 uit ging, deed ik dat wel weer voornamelijk als meisje omdat ik die kleren en make up nu eenmaal leuk uitbundig vond, voor mij was het gewoon drag.
Dus ja, ik denk dat ik daarom ook niet de depressie ken die vele transpersonen door gaan. Ik heb leren omgaan met het feit dat mensen een vrouw zien en maak daar ook wel eens gebruik van. Het is voor mij geen ding. Maar dat heeft wel alles te maken met het feit dat ik aseksueel ben en geen relatie heb. In relaties (2 gehad) was ik wél ongelukkig wegens het hebben van dit lichaam. En ik zou nog steeds wel graag van mijn borsten afwillen. Wegens badkleding.
Hier uiterst links was ik een jaar of 7 denk ik, ik hoefde van mijn moeder nooit een topje aan. Mijn zus (die 3 jaar ouder is, ik heb nog meer zussen, nog ouder en een broer, ook ouder) vond wel dat ik er een moest toen ik een tiener was en borstvorming kreeg.
Naast mij een nicht en uiterst rechts de zus, waar ik het over heb, de rest is geen familie.


Hier was ik 24 ofzo

Andere foto´s heb ik niet in deze computer, maar allemaal met kort broekje blote bast, of tuinbroek. Ik had de tijd mee als tiener, jaren 70 was alles unisex.

[Simão]

Kan niet meer bewerken (misschien kan iemand van het team ze toevoegen?) maar vond nog deze:
hier (links) was ik denk ik 13


Hier geen idee hoe oud, ik leek altijd jonger dan ik was omdat ik erg klein was. Maar mogelijk 9


Enfin, ik heb geen reden om ongelukkig te zijn betreffende foto´s van vroeger.

[Geke76]

Hebben jullie dat ook?
Kinderfoto's waarin je je zelf meer herkend als wie je eigenlijk echt bent?

Jazeker! Vooral mijn vriendin valt het enorm op, maar mijzelf ook.

[Meike]

Ik heb echt heel weinig foto's van mijzelf als kind, als 'undercover' girl, zoals ik het in begin van mijn transitie heb genoemd. Ik werd geboren met een missie en ergens halverwege het kind zijn, werd het mij duidelijk dat er iets niet kloptte. Ik heb naderhand, na transitie ( periode 2004-2007) ook echt veel moeite gehad om foto's of details van mijn vorige leven aan te horen. Mijn deadname kan ik eigenlijk al niet uitspreken, laat staan aanhoren en pas de laatste 2 jaar durf ik mijn kinderfoto's te delen. Dit heb ik oa gedaan op Twitter. Hier hoop ik dat ik in de toekomst er wat vrijer en makkelijker over verleden kan gaan praten. Al is het vinden van een psych (evt online) ook niet gemakkelijk deze tijd.

Goed, hierbij dus een Twitter post (copy paste) tijdje terug. Met een foto van nog langer geleden.

Laatst ook een fotoboek doorgenomen.

Dit vond ik wel een leuke foto, 5 meisjes, alleen één wist dat nog niet zo goed

[emmy]

die foto hierboven is volgens mij in utrecht

vanmezelf heb ik bijna geen fotoos ook nu niet

[Christa]

Foto's van vroeger zijn er niet zoveel. Van degene die er zijn staat ook vaak mijn zus er op. Ik weet dat ik altijd naar die foto's keek met een vorm van jaloersheid. Ik wilde eigenlijk ook niet op de foto want ik stond er toch niet goed op en ik zag er niet uit, vond en vind mijn manlijke lichaam ook niets en dat heb ik in de manlijke hoedanigheid nog steeds. En ja meestal was de glimlach voor de foto omdat het moest. Ik speelde eigenlijk mijn hele leven toneel in een rol die ik niet fijn vond. Nu snap ik wel wat er achter zit toen wilde ik gewoon nooit op de foto. Foto's waarbij ik vrij ben in mijn vrouwelijke gevoelens, al of niet met de passende kleding heb ik nu minder moeite mee al voel ik de afkeer van op een foto te moeten nog steeds wel.