Afschaffen verplicht psychologisch traject

[Venusss]

Deze aangenomen motie is heel fijn. Het gaat uiteindelijk om het pad vinden van het ware zelfbeeld bij iemand. Een detransitie is niet het einde van de wereld. Begeleiding en bewustzijn tijdens de transitie is belangrijker dan gatekeeping en het nastreven van perfectionisme. Dit ter voorkoming dat de binaire genderrol niet bij iemand past. Het in transitie gaan en detransitie heeft een enorme invloed op mentaliteit en bevorderen compassie

[Anon20210626]

Deze aangenomen motie is heel fijn. Een detransitie is niet het einde van de wereld. Begeleiding en bewustzijn tijdens de transitie is belangrijker dan gatekeeping en het nastreven van perfectionisme. Dit ter voorkoming dat de binaire genderrol niet bij iemand past. Het in transitie gaan en detransitie heeft een enorme invloed op mentaliteit en bevorderen compassie

Dus volgens jou moet je gewoon maar wat proberen???

Bezint eer ge begint lijkt me toch een beter credo. Hormonen en zeker een operatie kunnen ook meer kapot maken dan men lief is .

[Lise]

Hormonen en zeker een operatie kunnen ook meer kapot maken dan men lief is .

Twee-en-een-half jaar moeten wachten op hormonen natuurlijk ook.

Ik weet oprecht niet of ik nou voor of tegen het hele informed consent-principe ben, vooral als ik naar de (vind ik) hoge percentages patienten kijk die tijdens het huidige psychologische proces zich bedenken. Maar alles is beter dan de wachttijden van nu en ik ben persoonlijk wel klaar met de beloftes van verzekeraars, politici, kwartiermeesters en wie dan ook, dat het, echt waar, op korte termijn, allemaal veel beter zal worden. Want dat wordt het duidelijk niet.

[Hal]

Dus volgens jou moet je gewoon maar wat proberen???

Zo zwart-wit redeneren is niet nodig, lijkt me. Als je kijkt naar de hoeveelheden spijtoptanten in landen die al wel informed consent toepassen, dan ligt dat getal daar volgens mij niet veel hoger dan hier. Dat geeft op zich dus al aan dat dat hele -logen en -ater-circus dus lang niet zo hard nodig is als er door iets behoudender types nog wel steeds wordt gedacht.

En ja, ik denk dat we er veel bij winnen als we de alles-of-niets aanpak een beetje wegnemen en wat losser worden. Als we het onderzoeken van, en spelen met je genderidentiteit zo normaal maken dat het voor niets biojzonders meer is om erbij stil te staan zonder het gelijk een Enorme Kwestie te maken. Een beetje zoals je bij jongeren ook steeds meer ziet dat ze open staan voor biseksualiteit omdat dat stigma er zo zoietjesaan steeds meer afslijt (in de laatste census gaven Ameerikaanse jongeren nu voor 11,2% aan biseksueel te zijn, bijvoorbeeld). Kun je die ontspannen houding ook over genderzaken bereiken, dan kun je veel makkelijker experimenteren zonder dat je gelijk je relatie met je familie of gezin op scherp zet, zonder dat je gelijk aan alle kanten gediagnosticeerd moet worden, en zonder dat je (als je het dan eindelijk na eindeloos knokken zeker weet) nog ff twee jaar op een wachtlijst kunt gaan staan.

Laten we wel wezen, ook hormonen werken niet van de ene op de andere dag, he. Na drie maanden zie ik nog geen enkele definitieve verandering. Had ik dus spijtopotant geweest, dan was er letterlijk 'no harm, no foul'. Dat is dan toch prima?

[Emma]

vooral als ik naar de (vind ik) hoge percentages patienten kijk die tijdens het huidige psychologische proces zich bedenken.

Wat vind jij hoge percentages van mensen die zich bedenken, en waar komen die cijfers vandaan? Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar.

Overigens doet de Kwartiermaker geen beloften hoor, die maakt alleen de geesten rijp voor vooruitgang. En ik kan je verzekeren dat dit er een uitvloeisel van is.

[Citizen Erased]

Ik ben wel benieuwd waar het stellige idee vandaan komt dat spijtpercentages bij informed consent-klinieken gelijkend zouden zijn aan die van de traditionele klinieken, daar die eerste hevig leunen op de anonimiteit waarin men een behandeling kan starten / afkappen. Hoe komen eventuele follow-up cijfers daar tot stand?

[Lise]

Wat vind jij hoge percentages van mensen die zich bedenken, en waar komen die cijfers vandaan? Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar.

Ik heb ergens gelezen dat 30% (?, zoiets) die bij de VUMC het proces in gaat, zelf, maar ik neem aan met hulp van de psycholoog, bedenkt dat dit niet het goede traject voor hem/haar is en afhaakt. In de afgelopen 1,5 jaar dat ik inmiddels zelf op de VU heb gewacht heb ik me inmiddels meerdere malen helemaal suf gegoogled, en er is zoveel voorbij gekomen op mijn scherm dat ik de bron niet meer weet.
Het kan gezegd zijn op de informatiebijeenkomst (dat was pre Corona), het kan in een brochure hebben gestaan die ik via internet heb gevonden, ik heb echt geen idee meer. Maar als dit percentages zijn die op anderen onwaarschijnlijk overkomen wil ik best op zoek gaan.

[Emma]

Ja, 30% is erg hoog. Of het zijn alle afhakers, dus ook degenen die op meer paarden wedden en het traject elders voortzetten, in welke fase dan ook.

[Irene_de_Vreede]

Ik weet niet of het bijdraagt aan de verwarring, maar bij jongeren is het percentage afhakers doorgaans hoger dan bij volwassenen.

[Hal]

@Nate

Hier worden wat onderzoeken aangehaald:

https://www.nbcnews.com/feature/nbc-out ... y-n1102686

https://www.stonewall.org.uk/about-us/n ... transition

Wat ik hier zie is dat onderzoek in landen waar er geen genationaliseerd zorgstelsel is / grote semi-monopolistische zorgverlener, dat mensen op basis van zelfrapportage conclusies trekken (m.a.w. mensen die eerder aangaven transgender te zijn, en dan nu aangeven dat niet meer te zijn). Dat beeld zal dus ongetwijfeld vertekenen (tevreden 'klanten' laten minder vaak feedback achter dan ontevreden klanten, tenslotte), maar dan ligt het in de lijn der verwachting dat je hogere percentages zou zijn, en niet te lage.

In 't algemeen (en dus niet specifiek aan Nate):

Alles bij elkaar vind ik het niet zo heel erg interessant hoeveel en waarom spijtoptanten er dan zijn. Als iemand zich daar dan toch in wil vastbijten, dan wil ik wel weten waarom iemand dan besluit een transitieproces te stoppen of (deels) terug te draaien. Is dat vanwege sociale druk? Discriminatie? Tegenvallende resultaten? Geen werk kunnen vinden? Sommige zaken kun je wellicht afvangen met wat peer coaching (hoeft geen psycholoog te doen) of betere begeleiding tijdens / na een medische transitie, maar iemand die detransitioneert vanwege druk van familie, kun je denk ik niet aanrekenen aan 'mensen worden niet gedwongen na te denken over of ze echt wel trans zijn', want zo iemand is gewoon nog steeds transgender, maar maakt de keuze om met dysforie te leven in plaats van zonder hun familie.

Verder vind ik dat gehamer op zo per se 100% zeker moeten zijn ook een onproductieve manier om van transgender zijn een uitzonderingspositie te maken. We verwachten van andere levensveranderende beslissingen ook geen maandenlange coachingstrajecten. Ik bedoel: wie gaat er even twee jaar op een wachtlijst en dan een maand of negen in therapie voordat die kinderen gaat proberen te krijgen? Hoevelen van ons doen er zelfs maar een enkele sessie coaching of relatietherapie voordat we in het huwelijksbootje stappen? Gaan we massaal op het psychiatersbankje liggen voor we ons laten tatoeeren? Niet? Oke, nou, dan hoef ik volgens mij ook niet geheel Freudiaans ontleed te worden voor ik kan kijken hoe ik me voel met een beetje testogel in m'n lijf, een kekke nieuwe voornaam en een houthakkershemd over een binder.

Voor mensen die dat willen en die daar behoefte aan hebben moet begeleiding door een professional beschikbaar en toegankelijk zijn. En er is niets mis met even inventariseren of iemand niet een acute psychose of een manische episode zit en daar dan eventueel een stukje wachttijd aan te verbinden. Maar om gewone, goed functionerende, wilsbekwame mensen maar eindeloos lang te laten wachten want oh shit er zou wel een iemand wat fout kunnen doen... die maatstaf hanteren we verder nergens, dus waarom hier dan wel. Ik wil gewoon behandeld worden als ieder ander, niet als een soort onbetrouwbaar, ongeleid projectiel dat zichzelf zonder enig nadenken in allerhande medische mallemolens gooit omdat ik toevallig een vent ben wiens lijf zich niet helemaal fatsoenlijk gedraagt.