mevrouwgriezel schreef:joyy schreef:
Niks doen, omdat hetgeen je voor de boeg hebt te belachelijk voor woorden is, en wat dan?
Wat brengt het uiteindelijk, dat je van je GD af bent, meer niet, en als je daarbij door kan gaan voor een redelijk respectabele passabele vrouw is dat meegenomen maar het blijft knip en plakwerk, de inzet zou ook niet moeten zijn,ik wil mezelf kunnen zijn en door kunnen gaan voor een passabele vrouw, de inzet IS, je wilt van je GD af en dat betekent dan toevallig een vrouwenlichaam of iets wat daar op lijkt, punt, einde, en dat is het dan
Hoi Joyy!
Ik heb me aangemeld om op je stukje te reageren. Het is wel herkenbaar. Zo als je begint... Ik heb destijds doorgezet en ben uiteindelijk heel blij dat ik dat heb gedaan. Wel kwam er veel meer bij kijken dan ik aanvankelijk dacht. Met name voor wat betreft zelfacceptatie en de acceptatie van je anders-zijn en het anders -blijven-.
Ik denk dat juist de inzet zou moeten zijn, dat je jezelf kunt zijn. Niet direct het doorgaan voor een passabele vrouw en ook niet het willen verhelpen van de genderdysforie. Want kom je echt wel met een transitie van genderdysforie af? Ik ervaar genoeg dingen aan mijzelf die ik nog steeds zou willen verbeteren maar niet kan verbeteren, en op een gegeven moment beland je op een punt waarop je beseft dat er hierna niets verder is... althans... voorlopig niet. Je moet dus in het reine komen dat je genderprobleem maar deels is opgelost... dat je er vanwege je -transseksueel zijn- er andere problemen hebt bijgekregen en dat het leven als transseksueel nogal wat onverwachte reactie's en sociale moeilijkheden met zich mee kan brengen...
Het gaat er namelijk niet alleen om of jij jezelf helemaal accepteert maar of je ook accepteren kunt dat anderen je soms niet accepteren, als vrouw dus. En dat je bovendien door je achtergrond en je anders-zijn altijd zal verschillen en anders zal zijn dan de meute en dat je je dus niet zonder meer kunt aansluiten bij de kudde. Anders zijn, anders blijven.
Ik had het toen ik als jongen leefde moeilijker dan nu. Sterker nog...als ik had geweten wat ik nu allemaal heb mee mogen maken sinds mijn transitie...dan had ik lang niet zolang getwijfeld... ik had het misschien zelfs in een sneltreinvaart gedaan maar dat is achteraf praten.
Ik had de lange tijd nodig om innerlijk het een en ander uit te zoeken en een sterke overtuiging te krijgen over mijzelf. Dat heeft mij uiteindelijk weerbaarder gemaakt.
Maar een oplossing voor de genderdysforie...dat vind ik een transitie slechts ten dele. Je bent wel veel meer jezelf en dat is het belangrijkste in het leven...dat jij jezelf kunt zijn en als jezelf kunt deelnamen aan het sociale maatschappelijke verkeer en werkelijk en diep!! contact kunt maken met vrienden of een lief.
Als je aarzelt, probeer dan gewoon jezelf te zijn bij vrienden eerst. Probeer eens een jongen of een meisje te zoeken die jou wel leuk vind... zoals je bent en hoe je bent. Je hoeft niet altijd direct voor het hele pakket te gaan... maar ondertussen hoef je ook niet stil te staan en mag je best naar hartelust experimenten. Als je daarbij je verstand een beetje gebruikt is dat best onschuldig en ongevaarlijk en daarin zou je de bevestiging kunnen vinden waar je naar zoekt.
Aldoende leert men.
Om erachter te komen wie je werkelijk bent moet je dingen proberen en doen. Dat hoeft niet direct heel snel of definitief te zijn. Glij er langzaam in... groei er langzaam in. Zo kun je ook in een transitie gaan.
Het leven is bovendien ook nu al... en niet "dan pas".
Veel sterkte met je zoektocht
Liefs
Mevrouw Griezel
Hallo, allereest goed een reactie te lezen van iemand die eea al achter de rug heeft
Enkele zaken in mijn situatie/traject, vallen me op
Dat ik vrij makelijk om schakel naar de persoon die ik al die jaren ben geweest of dacht te zijn, verstand op nul, gevoel zoveel mogelijk uit, en doorgaan op de oude weg, met het knagen weer voluit aanwezig
Dat 'mechanisme' zit er in gebakken, zoals ik aangaf een overlevingstrategie, niet voelen,
Daarmee gepaard komt ook weer die hele berg onrust en angstgevoelens naar boven, ik ga weer rennen, zoals ik mijn hele leven heb gerend
De afgelopen dagen van berusting waren niet prettig, maar ik voelde en doorleefde wel mijn situatie, en dat is imo toch beter dan rennen en niet voelen
Daarmee gepaard realistische gedachten, cynisch ook, ook niet prettig maar wel goed om onder ogen te zien om je weer wakker te maken
Ik weet ook dat als gevolg daarvan ik toch verder blijf ploeteren en zoeken
Soms heb je het gewoon nodig om even de zinken om daarnee in alle hevigheid weer te merken dat je even je padje kwijt was en weer op te krabbelen
Een kernprobleem wat ik mijn hele leven al heb is dat ik erg moeilijk bij mijn gevoelens kan komen, ik moet daar mijn best voor doen, echter, volg ik dat gevoel, zie ik mezelf weer als degen wie ik ben, in wat voor verpakking dan ook, komt die rust weer boven, inwendig, en weet je weer, ohja, zo voelde dat,dit ben ik, puur, en dat is goed, en dat andere, nee bedankt (btw vond ik androcur een in dat opzicht prettig, ik kwam acuut bij mijn gevoelens, waterval in den beginne)
Ik belandde off track omdat ik niet goed voor mezelf zorgde, niet luisterde naar wat ik voel, leerproces, en ook daarin groei je elke keer weer en dat sterkt
Experimenteren, prima, heel goed zelfs, is er bij in geschoten laatste weken, tussen wal en schip
Kreeg van derden advies niet te veel te schipperen tussen man en vrouw, ik ben het daarmee eens, het is doodvermoeiend en verwarrend als je die omschakeling steeds moet maken, en toch, het is blijkbaar nog steeds , hetzij steeds minder, ergens voor nodig, en soms helpt het ook, het zij zo
Back on track, mijn huis afmaken, het is een bouwput geweest afgelopen weken, ik moet er nog even doorheen, er zijn nog zaken die gedaan moeten worden, voor mij een fundering naar volgende stap
Ik heb er mijn hele leven geen moer om gegeven, net zoals ik eigenlijk mijn hele leven geen moer om mezelf heb gegeven, wat had mijn leven voor zin, het was halfslachtig,alleen de belofte aan mezelf die ik als kind heb gedaan, dat ik er nooit een eind aan zou maken, heeft me al die tijd overeind gehouden
Nu begrijp ik dat ik elke dag heb geleefd met het einde van mijn leven in mijn hoofd, was het maar zover, mag ik aub eindelijk gaan?
Dan, staat je hele leven op zijn kop vanwege datgeen wat is, en komt het besef naar boven dat het toch nog voor je gaat gebeuren, je toch nog aan je leven kan beginnen, heavy stuff
Nu, ik vergeef mijzelf, ik vergeef het off track belanden, ik vergeef oude mechanismes, ik vergeef in diepe putten belanden, ik gun mezelf de tijd, waarbij voor mij het belanden in putten direct een signaal is dat ik even teveel hooi op de vork heb, te snel ga, mezelf voorbij loop, een leermoment
Wat volgt is vinden van rustmoment, dat komt er, daar werk ik naar toe, iig in de vorm van een opgeruimde sfeervolle woning waarin ik me op mijn gemak voel, een haven (nooit gehad, daarom zo belangrijk voor mij nu,ik ben opgegroeid met een aan alcolhol verslaafde moederer, vader was niet thuis, forse verwaarlozing, sociaal, emotioneel, lichamelijk
Daarop terugkijkend kan ik trots zijn op mezelf dat ik heb bereikt wat ik heb bereikt, heb mensen gekend die voor minder er aan onderdoor zijn gegaan
Ok, iets ander verhaal geworden dan ik van plan was te schrijven, maar ik laat het staan, het vliegt mijn vingers uit zonder na te denken en dat doet me goed
Eindconclusie is: pas op plaats, stap terug, rustig verder met fundering leggen en de volgende stappen bieden zich aan, nog even volhouden, het komt goed, er komt ruimte en pakken we weer op waar we waren gebleven mbt GD, ja het is meer dan alleen af zien te komen daarvan, dat besef ik ook, het is jezelf worden, kunnen zijn, in alle facetten, zo goed en kwaad als het kan , jezelf zijn, het hoogste goed in een mensenleven
Bedankt voor je reactie
Joyy
