T-Nederland

Hey allemaal!

Afgelopen weken heb ik naaste familie ingelicht over mijn gevoelens en hoewel ik veel steun ontvang merk ik ook dat er heel veel verdriet is.

Natuurlijk snap ik dit! want waar ik 20+ jaar over gedaan heb moet de rest het in zeer korte tijd verwerken. Ja ik heb de afgelopen tijd een paar kleine verandering gedaan maar om iedereen ruimte en tijd te geven zijn deze veranderingen zeer klein bijvoorbeeld anders gaan zitten. Alleen merk ik dat zelf dit weerstand oplevert. Mijn partner gaf aan dat ik weer "normaal" moest gaan zitten en mijn broertje zij dat hij nu geen broer meer had.

Als ik nu nog minder ga doen heb ik het gevoel dat er helemaal niks gebeurd! Ik wil niemand verdriet doen en voor het hoofd stoten. maar aan de andere kant wil ik ook niet dat ik een soort van gevangen zit in wat anderen willen/ kunnen verdragen.

Ik ga ervan uit dat met de tijd het makkelijker wordt en er meer mogelijk is. Heeft iemand tips and trick hoe ik dit het beste kan aanpakken? Ik voel mij hier erg schuldig over!

Liefs Nikkie

Schuldgevoel is herkenbaar, maar dat gaat je niet helpen. Natuurlijk moet je omgeving even wennen. Als je meer jezelf durft toe te laten ga je ook lekkerder in je vel zitten, waardoor je een aardiger mens wordt. Dat gaat je omgeving ook merken.

Nikkie schreef: ↑04 mei 2021, 11:15 Mijn partner gaf aan dat ik weer "normaal" moest gaan zitten en mijn broertje zij dat hij nu geen broer meer had.

Als ik nu nog minder ga doen heb ik het gevoel dat er helemaal niks gebeurd! Ik wil niemand verdriet doen en voor het hoofd stoten. maar aan de andere kant wil ik ook niet dat ik een soort van gevangen zit in wat anderen willen/ kunnen verdragen.

Veel praten! Misschien kan je partner aangeven wat voor haar/hem dan wel acceptabele veranderingen zouden kunnen zijn? Dan kan je misschien samen een soort stappenplan opstellen.
Mijn partner vond het bijvoorbeeld destijds lang geleden verschrikkelijk als ik mijn benen zou scheren. Terwijl andere dingen, die voor mijn gevoel toen eigenlijk veel verder gingen, wel meteen OK waren. Dat weet je pas van elkaar als je erover praat.

Irene_de_Vreede schreef: ↑04 mei 2021, 11:57 Schuldgevoel is herkenbaar, maar dat gaat je niet helpen. Natuurlijk moet je omgeving even wennen. Als je meer jezelf durft toe te laten ga je ook lekkerder in je vel zitten, waardoor je een aardiger mens wordt. Dat gaat je omgeving ook merken.

Ik kreeg laatst inderdaad al de opmerking dat ik meer relaxed was. Eigenlijk zeg je dus, wees gewoon jezelf en alles komt goed. bedankt voor het bericht Irene!

Lise schreef: ↑04 mei 2021, 13:20 Veel praten! Misschien kan je partner aangeven wat voor haar/hem dan wel acceptabele veranderingen zouden kunnen zijn? Dan kan je misschien samen een soort stappenplan opstellen.
Mijn partner vond het bijvoorbeeld destijds lang geleden verschrikkelijk als ik mijn benen zou scheren. Terwijl andere dingen, die voor mijn gevoel toen eigenlijk veel verder gingen, wel meteen OK waren. Dat weet je pas van elkaar als je erover praat.

Het vele praten was haar denk ik juist een beetje te veel. Maar nu ik er over nadenk, ik kan ook te enthousiast geweest zijn misschien moet ik het wat terughoudender proberen. Grappig dat je dat zegt over het scheren! Gisteren kwam zij er zelf mee dat dat wel voor haar oké is. Maar bedankt voor de tip! ik ga eens voorzichtig een stappenplan voorstellen.

Betrek haar bij je stappenplan, dat voelt voor haar vast beter en geeft haar het gevoel dat ze invloed op de situatie heeft.

Hoi Nikkie,enige wat ik je kan meegeven is...wees een open boek.....praten praten en praten...laat toe dat mensen je vragen stellen die openheid geven over jou gevoelens en die van de ander.
Een transitie is tegenwoordig al wat langer dan dat het was en gebruik die tijd, zodat je voor jezelf en voor de ander niet te snel van stapel loopt.
Ik weet uit eigen ervaring dat ongeduld nogal eens de overhand kan hebben omdat je zo snel mogelijk dat leven waar je naar verlangt wil leven, en dat je daarmee mensen eventueel kan buitensluiten.

met de meest vriendelijke groeten,
Pascalle

Zo herkenbaar!
Zoals er al gezegd is, probeer zo veel mogelijk je zelf te zijn en blijf er over praten.

De reactie van je broer was ook de reactie van mijn broertje, maar mijn schoonzusje vulde toen aan "Ja maar je krijgt er wel een zus voor terug!".
Wat ik er nog aan kan toe voegen is, geef het tijd.
Je familie gaat toch door een rauw proces, waarbij ze afscheid nemen van je oude ik maar er wel een veel gelukkiger kind, zus en partner voor terug krijgen.

Het verwerken van elke stap kost voor de ene meer tijd dan voor de ander.
Hou vol <3

@Nikkie Tijd is je vriend, en geef die tijd ook aan de mensen om je heen. Want je transitie doe je niet alleen. Been there, got the t-shirt. Praat, maar luister ook naar wat de anderen er van vinden. Het zal ook voor hen enorm wennen zijn aan die nieuwe situatie.

Toon je gevoelens, niemand is daar ongevoelig voor, en praat er samen over, en wees begripvol naar de ander toe.

Ik wens je succes toe in de komende tijd.

Niet herkenbaar om eerlijk te zijn. Misschien ben ik ongevoelig, maar ik had helemaal geen schuldgevoel na mijn coming-out. Ik had geen partner op dat moment en geen vrienden. Ik had regelmatig contact alleen met mijn moeder, mijn vader, mijn oma en met paar collega's.

Mijn coming-out gebeurde jaren geleden. Ik woonde nog in Azië en was klaar om naar Europa te verhuizen. Ik zei alles tegen mijn moeder via telefoon. Ze was boos en verdrietig. Dat maakte me niet uit. Na ongeveer 3 maanden boosheid is ze positief over mijn genderidentiteit geworden. Ze vertelde dat aan mijn vader en mijn oma. Ze accepteerden dat ook. En de twee collega's van mij waren heel positief en tolerant.

Na de coming-out zag ik alleen maar 2 keer mijn moeder, 1 keer mijn vader en 0 keer mijn oma. Na ongeveer 3-4 maanden ging ik naar Europa.

Ja als je niets te verliezen hebt is het allemaal een stuk makkelijker.