probleem of nie

[Fay]

Hallo, ik denk dat ik niet de enige ben met dit dilemma, het volgende, mijn leven gaat gewoon door, of beter gezegd, het leven van vrienden gaat gewoon door , voor hen geen genderissues, ze vragen nog steeds of ik mee op stap ga, een feestje bezoek, of een concert

Elke keer sta ik daar met een dubbel gevoel in, want, ja, ik wil mee, maar niet als degene die ik nog steeds ben, wie ik wel ben, dat is nog niet duidelijk, wie ik wil zijn wel

Kortom, zon beetje bij alles wat ik onderneem komt het gevoel naar voren van k*t, kan nog nie als mezelf, frustratie

Tegelijkertijd wil ik nog steeds dat soort dingen blijven doen, ik wil daar nog steeds in meegaan, plezier maken, maar het is telkens 2 ledig

Dus ga ik mee, maar met dubbel gevoel, waarbij mij houding naar vrienden buitenwereld en anderen eigenlijk 1 is van, niet laten merken wat er met me aan de hand is, ik speel nog deels toneel, waardoor omgeving iegenlijk niet goed begrijpt hoe ernstig GD voor mij is,wat het voor mij betekend, hoeveel moeite ik er mee heb, lastig, want ik wil er ook niet de hele tijd ingewikkeld en moeilijk over doen


Ik ben er nog nie uit, wellicht vindt ik een tussenoplossing, ik zal wel moeten denk ik, ik weiger geraniums en nergens meer aan mee te doen

Joyy

[Irene_de_Vreede]

Heel herkenbaar, maar een antwoord heb ik niet,

[Fay]

Een luisterend oor doet ook veel, een eerzame oplossing is er voorlopig nog niet

Enige wat ik kan bedenken is het uiten van mijn gevoelens aan die vriendenclub, uitleggen dat ik mezelf nog steeds groot houdt, graag meewil maar onder die smile van niks aan de hand, iemand schuilgaat die het moeilijk heeft en bij vlagen enorm moeilijk,dat masker = soort 2de natuur en daarmee niet duidelijk naar omgeving zodat men ook niet kan reageren op ene manier zoals ik die regelmatig nodig heb, iedereen heeft soms een schouder nodig, ook ik, maar die komt weer niet omdat ik niet laat zien wat er werkelijk speelt

lastig

Joyy

(btw, ziek, griep verkoude en labiel, tis me ff iets teveel alemaal)

[Gwendolyn]

Ik denk even mee, luid op, en vergeet niet, dat wat ik of een ander ook schrijft of zegt, jij, Joyy, of wie dan ook, bepaalt zelf of je er iets mee doet of niet.

Allereerst beterschap.

Joyy, je geeft zelf aan, die innerlijke strijd nooit te zullen winnen. Er is m.i. maar één manier om je zelf van je eigen dilemma's te verlossen, dat is ( op een door jou zelf bepaalde moment, tijdstip ), een begin te maken met je nieuw leven. Je geeft aan blijkbaar "niet meer terug" te kunnen, terug naar het toneel spel van het verleden, waar je aan onderdoor ging. Blijf niet hangen in het verleden, twijfelen, ga vooruit, begin "nu" met je leven, niet het oude voortzetten. Die "nieuw" leven kan alleen vorm krijgen, zoals jij dat wilt, bent, nodig hebt, als je er zelf aan werkt. Die "nieuwe", je ware, leven, kan ook een deel van het verleden omhelzen. Er zullen vrienden afvallen, maar ook erbij komen. Een leven die een leugen is houdt geen stand. Dat blijkt keer op keer op keer. Kijk vooruit naar de verlossing die een nieuw begin met zich mee brengt. Verlost van het verleden, zelf de deur open zetten voor jouw eigen toekomst. Zonder die stap te zetten, zal je eeuwig in niemands land verkeren, niet het ene, niet het andere zijn.

Maar goed, ik zeg absoluut niet dat de stap gemakkelijk is of zal zijn, voor jou. Alleen jij kan je zelf van die innerlijke twee strijd verlossen. Voer geen strijd meer. Stel ook geen al te hoge verwachtingen, eisen aan wat komen gaat, begin er gewoon aan, en gaande weg geef je zelf er vorm aan. Angst om iets los te laten wat bekend is is helemaal normaal. De wil om eindelijk aan jezelf toe te geven, je zelf, je leven vorm geven zal het verleden vanzelf doen vervagen. Het verleden dat, al voelde het misschien als een veilige haven voor je, je ook weerhield / nog weerhoudt de wijde zeeën van het leven te bevaren. Maak de trossen los, een schip moet varen, een mens moet leven, niet in de haven aan de kade vast liggen. De veilige maar o zo beperkend haven.

Ik wens je heel veel sterkte.

liefs

Gwendolyn

[Anon20180501]

Zoals je zegt Gwendolyn zal je zelf het initiatief moeten nemen wil je progressie maken. Dagelijkse ergenissen en frustraties omdat je twijfelt aan jezelf en je een vreemde eend in de bijt voelt - zo veel dat je leven uiteindelijk helemaal of deels stil komt te liggen - moeten zo'n ernstige vorm aannemen dat er uiteindelijk maar 2 opties voor je overblijven. Of je vindt het allemaak wel best zo en overleeft van dag tot dag of je neemt het initiatief om progressie te maken. Des te minder je lijdt des te langer duurt het voor je het intiatief neemt. Al die ellende heeft dus wel een functie.
Ik hoop dan ook voor jou Joyy dat je ooit minder sterk in je schoenen zal komen te staan en algehele misere je deel zal worden zodat je verzuipt in je mentale problemen. Of ik dat echt hoop? Nee, natuurlijk niet! Ik hoop dat je begrijpt wat ik met bovenstaande wilde aangeven en...,

Beterschap, Joyy

Liefs Daniela

[Arike]

Allereerst beterschap en een dikke knuf, Joyy

En tja, ik heb ook niet echt een oplossing... Bij mij zijn vrienden (voorzover ik die had....) grotendeels achtergebleven in mijn oude leven.

Zo'n fijn leven had ik niet voor mijn transitie....

GD kan een hoop vervelende consequenties hebben en dit was er helaas een van voor mij

[chantall]

Hoi Joyy,

Met volle aandacht je tekst gelezen en uiteraard ook van de anderen. Denk dat iedereen op dit forum die dit leest, zich zal herkennen in jou situatie. vroeger of later komt iedereen in de positie om een keuze te maken of je wilt of niet. Keuze maken, tja, je hele leven moet men keuzes maken, in de pubertijd, als volwassenen , noem maar op. De ene keuze zal makkelijker zijn als de ander, zo werkt het nu eenmaal. Ieder voor zich zal deze keuze weloverwogen moeten maken, om als transgender in welke vorm dan ook maar, verder door het leven te gaan. Er is een moment in je leven dat je niet meer terug kunt, je bent te ver heen, je vrienden en fam ga je anders bekijken, je gevoelens zijn anders, kortom, je bent gewoon iemand anders dan de mensen om je heen denken dat je bent. Het komt erop neer, wil je nog voldoen aan het verwachtingspatroon wat een ander van je heeft of wil je die visieuze cirkel doorbreken. Aan jou de keuze of je voor jezelf de beslissing wilt nemen, je grootste stap zetten in je leven of ..... ja, vul zelf maar in. Heb voor mezelf al de keuze gemaakt, bijna iedereen in mijn omgeving weet het nu van Chantall, het lucht op, een bevrijding ook. Was/is niet makkelijk, er zijn mensen die er veel moeite mee hebben, maar die hebben meer moeite met zichzelf omdat ik niet meer aan hun verwachtingspatroon voldoe. Gelukkig zijn dit er maar weinig, begrijp hun ook best en geef hun dan ook de tijd om te wennen aan de situatie. Mijn oudste zoon was 2 jaar geleden helemaal van slag, wou me niet zien, zelfs niet me praten. Nu, 2 jaar verder, is hij gelukkig wakker geworden, hij praat erover en vraagt me dingen , mij zien vind hij nog moeilijk, maar hij loopt niet meer weg. Zo zie je maar weer, dat voor iedereen geld, geef ze wel de tijd, niets forceren. Hoop dat je er wat aan hebt, zo niet, even goede vriendinnen, beterschap met je griep en een goed weekend nog. groetjes Chantall

[Barbarella]

Hoi Joyy

Ik doe ook graag een duit in het zakje,

Als uitgaan, feestjes en concertjes bezoeken in je bloed zitten dan zijn die dingen essentieel. Ik zelf kan niet zonder.
Je gender uiten is ook essentieel.

Ik kan de plaatsen die je bezoekt en de mensen waar je mee uitgaat niet inschatten van achter mijn computer maar ik kan wel zeggen wat mijn algemene ervaring is.

De leuke mensen komen naar de leuke plaatsen voor een feestje, concertje, of een drankje. De leuke mensen komen niet voor een opstootje of om iemand te discrimineren!

Wanneer je als transgender zichtbaar bent, ben je duidelijk anders maar als je van de zelfde muziek houdt is er alweer een overeenkomst. Het is de kunst om gesrpekken naar die overeenkomst te sturen. Na een tijdje kennen mensen je in je nieuwe gedaante en raakt alles terug bij het oude maar dan met wat leukere kleren en een gezelliger toilet.

Mijn ervaring is dat voor man naar vrouw de vrouwen wat makkelijker zijn in hun acceptatie.

Veel geluk en beterschap

Levendula

[appeltje]

hoi Joyy,

ten eerste beterschap

ik snap je situatie, en heb eigenlijk ook niet echt een antwoord.
ik hoop voor je dat als je klaar bent om het te vertellen tegen je vrienden het voor een opluchting zorgt.
zelf zit ik ook nog diep in de kast en weet niemand het, dus kan je mijn ervaring niet vertellen.

Het eenigste wat ik wel kan bieden is een luisterend oor en één kop koffie aangezien ik ook in eindhoven woon, mocht je hier intresse in hebben.

nog maals sterkte gewenst,

vanessa

[Eva]

Ik kan mijn oude recept niet zo snel terug vinden, maar ik ken het uit mijn hoofd... Antigriep.
Neem een flinke teen knoflook (twee is beter) en hak of knijp die fijn. Doe dat in een beker en giet er kokendhete melk op. Ga op de rand van je bed zitten en roer tot de temperatuur drinkbaar is.
Drink het in EEN keer op want feitelijk is het niet te zuipen. Onmiddellijk omvallen en je kussen omhelzen.
Volgende ochtend lakens verschonen want je hebt 3/4 van je ellende eruit gezweten.