In de media deel II

[Jannet V]

Maxim is een hele goede ambassadeur, hij vertelde in een paar minuten waar ik een hele avond over zou doen. DWDD

[Harro]

Heb het net ook gezien, heeel goed verwoord.
Helaas heeft bol.com het boek nog niet, kan alleen reserveren.

[Jeste]

Laatst was ik een stripverhaal aan het lezen, "Het Innerlijk van Amnioth" uit de serie "Axel Moonshine, Zwerver van de Kosmos" van Godard & Ribera.

[Raisa]

Bladerend op Deviantart kwam ik deze korte webcomic tegen over te transitie van een jong meisje:

Things Change

[Holden]

Ziet er naar uit dat de UN eindelijk iets gaat doen met die gedwongen sterilisatie.

http://lexiecannes.wordpress.com/2013/0 ... s-torture/

[Irene_de_Vreede]

Vandaag in NRC handelsblad een uitgebreid artikel (3 volle pagina's) naar aanleiding van het verschijnen van het boek de maakbare man van Maxim Februari. Ik vond het een goed artikel, zonder enige vorm van sensatie.

[Fay]

oudje:

http://www.spaink.net/boeken/mv_doorhalen.html" target="_blank

[Engel]

Vandaag in NRC handelsblad een uitgebreid artikel (3 volle pagina's) naar aanleiding van het verschijnen van het boek de maakbare man van Maxim Februari. Ik vond het een goed artikel, zonder enige vorm van sensatie.

Ik kan het artikel uit de NRC wel als pdf hier op zetten, als ik wist hoe.

[Engel]

Hierbij het artikel uit de NRC van zaterdag 2 maart 2013. Pdf lukt nog niet, wordt onderzocht. Word.doc lukte ook niet dus niet maar de hele tekst hieronder los zonder van de foto's van de 3 betrokkenen. Was er wel even mee bezig, maar ik wilde jullie dit op de zondag niet onthouden. Nu even mijn maag vullen want die knort al de hele tijd. Veel leesplezier.

Deze week verscheen het boek De maakbare man van columnist Maxim Februari, een man die opgroeide in het lichaam van een vrouw. Drie andere transseksuelen reageren op beweringen uit zijn boek. Hoe geaccepteerd is de Nederlandse transseksueel?
Transseksualiteit wordt zuinigjes geaccepteerd
Door onze redacteur Joke Mat | pagina 18 - 19
Er zijn mannen met een vagina en vrouwen met een penis. Transseksuelen heten zij, of transgenders – wat hetzelfde betekent maar dan zonder de associatie met ‘seks’. Daar heeft het ook niets mee te maken, leert het deze week verschenen boek van Maxim Februari. Wel met identiteit.
Sommigen, niet allen, besluiten tot lichamelijke aanpassingen. Dat maakt hen niet meer of minder transseksueel. Het gaat om alle mensen die willen leven in het geslacht waarin ze niet geboren zijn.
In Nederland rapporteren ongeveer 48.000 mensen van 15 tot 70 jaar „een ambivalente of incongruente genderidentiteit”, bleek eind vorig jaar uit het SCP-rapport Worden wie je bent. Dat is ongeveer 0,6 procent van de mannen en 0,2 procent van de vrouwen. Voor mensen die dat niet ervaren (in de ‘trans’-wereld ook wel ‘cis-mensen’ genoemd), betekent dit dat ze een fundamenteel idee moeten laten varen: dat je kunt zien of iemand een man of een vrouw is.
Kennelijk gaat dat niet op. Om het zeker te weten, moet je het vragen. En bereid zijn een minder voor de hand liggend antwoord te accepteren. Zijn Nederlanders hiertoe in staat? Hoe moeilijk is voor een trans het leven in de cis-maatschappij?
„In Nederland is een klimaat ontstaan waarin transgenders meer met hun gevoelens voor de dag komen”, zegt Thomas Wormgoor, coördinator en psycholoog bij Transvisie Zorg, een hulporganisatie voor mensen met vragen over hun genderidentiteit. Transseksualiteit zit niet meer in de hoek van „verschrikkelijk kinky” en „ver van mijn bed” – al zijn er mensen die het zien als een modeverschijnsel. Kinderen die ermee moeten leren omgaan worden in de media „best respectvol” geportretteerd.
Toch krijgen mensen die op hun werk zeggen van geslacht te veranderen vaak problemen. En worden vooral transvrouwen (geboren als man) op straat aangestaard en uitgelachen. „Sommige mensen worden bot en agressief als ze iemand zien die ze ervaren als een verklede man.”
Transgenders komen volgens Wormgoor meer dan ooit voor zichzelf op. Een vrachtwagenchauffeur die werd ontslagen toen zij liet weten verder te zullen leven als vrouw, stapte – met succes – naar de Commissie Gelijke Behandeling. Vorige week sprak het Transgender Netwerk Nederland de AVRO aan omdat dj Gerard Ekdom op de radio „chicks with dicks” zei toen de naam viel van Bekende Nederlander Kelly van der Veer. Stigmatiserend, vond TNN.
Er zijn lange wachttijden, maar in principe komt iedere transgender in aanmerking voor een medische behandeling. De basisbehandeling – diagnose, levenslange hormoonbehandeling, plastische chirurgie, nazorg op het hormoongebruik – wordt vergoed. Hoeveel dit kost, is volgens Wormgoor moeilijk te zeggen door de ingewikkelde bekostigingssystematiek.
De aanpassing van secundaire geslachtskenmerken, zoals een borstvergroting voor transvrouwen die plat blijven, werd vroeger ook vergoed, nu niet meer. „Dat klinkt redelijk”, zegt Wormgoor. „We moeten de zorgkosten ook eerlijk verdelen. Maar het zijn juist die kenmerken waarmee de transgender zich aan de wereld laat zien.” Het zou in totaal gaan om een bedrag van 250.000 euro per jaar, op een zorgbudget van zo’n 60 miljard. Vorig jaar wees de Tweede Kamer een D66-voorstel af om het wel weer te gaan vergoeden. Alleen 50Plus, GroenLinks en de Partij voor de Dieren stemden voor.
In de Kamer ligt ook een wetsvoorstel om administratieve geslachtsverandering (in geboorteakte en paspoort) makkelijker te maken. De huidige wet stelt nog als voorwaarde dat de transgender niet meer in staat is kinderen te baren of te verwekken, de ‘sterilisatie-eis’. Ook moet iemand lichamelijk zijn „aangepast” aan het „verlangde geslacht”. Dit is hopeloos verouderd. De Yogyakartabeginselen uit 2006 verbieden overheden medische voorwaarden te stellen aan burgers. Rutte II zette het schrappen van de sterilisatie-eis in het regeerakkoord.
Nederland was in 1985 een van de eerste landen die het mogelijk maakten de geslachtsaanduiding in het paspoort te veranderen. Nu lopen landen als Spanje, Portugal en Groot-Brittannië volgens Wormgoor voor op Nederland.
Argentinië kreeg afgelopen zomer zelfs een wet waarmee iedereen, zonder diagnose van een arts of toestemming van een rechter, binnen tien dagen zijn geslacht administratief kan wijzigen.
„Het is tijd geworden te accepteren dat de werkelijkheid niet is zoals wij willen dat ze is of zoals anderen willen dat ze is”, zei president Cristina Fernández de Kirchner. „De werkelijkheid is zoals ze is.”
Door Arjen Fortuin | pagina 20 - 21
Iedereen deed of er niets aan de hand was. Herstel. Alle programmamakers van Nederland wilden alles van hem weten. Herstel. Iedereen werd voorzichtig en begon naar woorden te zoeken. Maxim Februari (1963) begint De maakbare man. Notities over transseksualiteit met deze opsomming van de verschillende wijzen waarop de wereld een halfjaar geleden reageerde op zijn mededeling dat hij verder zou leven als man.
De maakbare man is geen filosofische verhandeling, zoals je die van Februari ook wel zou verwachten, maar een ‘Alles wat u wilde weten over transseksualiteit maar niet (of juist wel) durfde vragen aan Maxim Februari’. Hij schrijft kort over zijn jeugd en over hoe hij door te schrijven de man-vrouwkwestie ontweken meende te hebben. „Tot de buitenwereld me opsloot in het interneringskamp van de vrouwelijke schrijvers en vrouwelijke denkers, natuurlijk.”
Verder bevat het boek hoofdstukken over etiquette en ‘foute’ vragen. Daarin komt de moeite aan de orde die mensen hebben om over te schakelen van ‘zij’ naar ‘hij’ (er is ook nog het huiveringwekkende ‘zhij’). Als één ding duidelijk wordt uit De maakbare man, dan is het hoezeer mensen vasthouden aan hoe iemand is geboren, hoe iemand ‘eigenlijk’ is – of beter wás. In dat ‘eigenlijk’ zit ook de grootste discrepantie met de beleving van de transseksueel, die juist meent ‘eigenlijk’ altijd te zijn geweest wat hij na de overgang ook in de ogen van de buitenwereld is geworden.
Februari’s relaas is ontspannen van toon, maar wat minder als hij schrijft over het gehengel naar wat we maar de peniskwestie zullen noemen. Niet ten onrechte schrijft Februari dat andere mensen nooit naar hun penis wordt gevraagd. En, met de droge ironie die zijn columns voor deze krant kenmerkt: „Van vrijwel geen enkele man die we in het openbaar tegenkomen, weten we of hij er een heeft. Nieuwslezers? Politici? Managers? Balletdansers, ja die hebben er een. Maar die krijgen er vreemd genoeg weer geen mannelijker imago door.”
Het mooiste beeld van het boek is een anekdote uit de overgangsfase. Februari gebruikt al een tijd hormonen: zijn stem zakt, zijn haargrens wijkt en hij tilt de zwaarste zaken zonder moeite op. In zijn eigen dorp zorgt dat voor verwarring: meneer, eh, mevrouw. Maar in het naburige dorp, waar niemand hem kent, wordt hij in elke winkel met ‘meneer’ aangesproken. Hij is eindelijk man, maar in eerste instantie wordt hij alleen zo gekend door de mensen die hem niet kennen.
Er zit stellig een mooi lang verhaal in, maar de kans dat Februari dit thema literair gaat uitdiepen lijkt niet groot. Uit De maakbare man spreekt vooral een verlangen om de transitie achter zich te laten. Hij wilde immers geen transseksueel zijn, maar een man. In zijn eigen, even eenvoudige als scherpe formulering: „Een man met een verleden.”
De maakbare man is geen filosofische verhandeling, maar vooral een ‘Alles wat u wilde weten over transseksualiteit maar niet (of juist wel) durfde vragen aan Maxim Februari’.



Drie mensen die besloten van geslacht te veranderen, reageren op 16 stellingen uit De maakbare man van Maxim Februari.

tekst Danielle Pinedo en Merlijn Doomernik | pagina 18 - 19
1
Ik kan geen broodje kaas bestellen zonder dat ik verplicht ben te melden of ik een man ben of een vrouw.
Mark Hommes: „Mensen vragen na een geboorte altijd: ‘Is het een jongen of een meisje?’ De indeling naar sekse is het meest fundamentele ordeningsprincipe dat we kennen. Het geeft houvast. Wie over die scheidslijn heen gaat – of erger: geen keuze maakt – kan afkeurende reacties verwachten.
„Om mijn omgeving voor te bereiden op mijn transformatie, liet ik foto’s van andere transmannen zien. Een bekende reageerde geschokt: ‘Je kunt helemaal niet zíén dat hij vrouw is geweest!’ Mensen willen hun soortgenoten kunnen plaatsen. Lukt dat niet, dan wordt dat als verraad ervaren.”
2
Besluit je tot testosteron, dan moet je de werking van het hormoon niet onderschatten.
„Testosteron is wonderspul. Je wordt er veel krachtiger en gespierder van. Lukte het mij als Marion niet mijn adolescente zoon op de schouders te nemen, na de testosteron was dat geen probleem. Voor transvrouwen pakt het krachtsverschil soms minder goed uit. Ik ken een glazenwasser die haar baan moest opgeven omdat ze de ladders niet meer kon tillen.
„Door testosteron kom je voor de tweede keer in je leven in de puberteit. Je krijgt baardgroei, beharing en de baard in de keel. Sommige transmannen hebben last van puistjes. Daar worden op internetfora veel tips over uitgewisseld, ja.
„Wat ook niet mag worden onderschat is de verhoging van het libido. Het effect is onmiskenbaar. Mannen willen vaker seks dan vrouwen, dat weet ik nu uit eigen ervaring. In het begin was het wennen. ‘Oh niet weer’, dacht ik.”
3
De meeste mannen zijn voldoende zeker van hun mannelijkheid zonder penis.
„Voor transmannen bestaan penisprotheses. Die kun je in je broek dragen zolang ze geen operatie hebben gehad. Ik ken vrienden die zo’n ding een tijdje gebruikten, maar er na verloop van tijd van af zagen. ‘Niet meer nodig’, is het commentaar.
„Er zijn gemiddeld drie hersteloperaties nodig om het goed te krijgen; ik heb dat er niet voor over. Anderzijds blijft de penis een gevoelig gespreksonderwerp bij nieuwe relaties. Want op welk moment vertel je dat je geen penis hebt? Er viel een last van mij af toen mijn nieuwe vriend zei: daar heb ik geen problemen mee.”
4
Met identiteit moet je niet spotten.
„Vergeleken met de rest van de bevolking doen transseksuelen tien keer zo vaak een zelfmoordpoging. Dat verbaast mij niet. Als je identiteit niet overeenkomt met de manier waarop je je manifesteert, dan voelt het niet echt als jouw leven. De eerste vijftig jaar had ik het gevoel dat ik jong zou sterven. Niet dat ik met zelfmoordplannen rondliep, maar het kon mij weinig schelen. Sinds mijn geslachtsverandering wil ik honderd worden.”
5
Transgenders zijn hoogopgeleid vergeleken met de rest van de bevolking, maar hun inkomen is relatief laag.
„Ik ben gepromoveerd. Over mijn inkomen mag ik niet klagen. Maar ik ken genoeg werkloze transseksuelen. In hun oude genderrol liep het mis in opleidingen en banen. Daardoor zijn zij slow starters en blijven ze in salaris achterlopen. Of ze merken dat ze niet geaccepteerd worden in bepaalde werkkringen. Hoe beter je kunt zien dat iemand van geslacht is veranderd, hoe groter de kans op acceptatieproblemen.”
Mark Hommes (53) heette de eerste vijftig jaar van zijn leven Marion. Hij trouwde als twintiger met een man. Ze kregen een zoon. „Mijn man wist dat ik geen doorsneevrouw was. Dat vond hij wel leuk.” Toen de echtgenoot van Marion een ongeneeslijke vorm van kanker kreeg, kwam Hommes zichzelf tegen. „Ik merkte dat ik niet in mijn kracht stond. Geef jezelf de kans te onderzoeken of je man wilt worden, dacht ik. Dat werkte bevrijdend.” Een jaar na de dood van zijn echtgenoot veranderde Marion zijn naam in Mark. Hij kreeg een hormoonbehandeling en onderging een borst- en baarmoederoperatie. „Ik denk dat ik het daarbij laat”, zegt de universitair docent psychologie. „Voor mij is belangrijk dat ik mij als man kan manifesteren.”




6
Voor mij is de aanblik van mijn lichaam zelf nooit het grote probleem geweest, wel de verlegenheid waarmee ik het door de wereld moest dragen.
Jane Snijders: „Als man wilde ik niet gezien worden. Ik voelde walging over mijn mannelijkheid. Let maar niet op mij! Als ik kleding kocht wist ik mij geen raad. Ik holde de winkel in, keek even in de spiegel en was weer weg. Lang probeerde in een schemergebied te leven, zonder operatie. Het werkte niet. Pas toen ik de Filmacademie had gedaan en een netwerk had opgebouwd, durfde ik de stap te wagen. Ik plakte één letter achter mijn naam om aan te geven dat er in de omgang met mij weinig zou veranderen.”
7
Hoewel ik voorlopig graag het woord ‘transseksueel’ gebruik om mijn eigen conditie te beschrijven, zijn er genoeg redenen om dat niet te doen.
„Ik voel mij een vrouw. Als mensen niet naar mijn verleden zouden vragen, stond ik er niet bij stil dat ik een transseksueel ben. Door die term te gebruiken, manoeuvreer ik mezelf in een uitzonderingspositie. Bij het woord ‘transseksueel’ denken mensen al snel aan een labiel iemand. Dat komt doordat het zielige verhaal de boventoon voert in films en boeken. Een transseksueel wordt geportretteerd als een man met brede schouders en kolenschoppen die op hakjes naar de supermarkt strompelt. Daar herken ik mezelf niet in.”
8
Roddelen over iemands geslachtsverandering is niet ongevaarlijk.
„Het kost veel moed om een geslachtsverandering te ondergaan. Om meerdere redenen. Eén ervan is dat je je kwetsbaar maakt voor verhalen van buitenstaanders. Mensen houden er nou eenmaal van om te roddelen over alles wat ‘anders’ is. Dat is meer onmacht dan slechtheid. Ik kan niet ontkennen dat mijn loopbaan een nieuwe wending nam door mijn gedaanteverwisseling. Ik merkte dat ik mij weinig fouten meer kon permitteren. Mensen moesten natuurlijk wennen, maar ik werd er rebels van: als jullie mij niet willen hebben, dan wil ik jullie ook niet! Of ik meer kans had gemaakt op de Nipkowschijf als ik Jan was gebleven? Ha ha ha, wat een vreemde vraag. Daar ga ik niet over nadenken.”
9
De rouw is een bekend fenomeen in de transitie.
„Iemand heeft wel eens tegen mij gezegd: jij hebt jouw oude zelf vermoord. Dat ontroerde mij. Het deed veel pijn om vrouw te worden. Je neemt afstand van de persoon die je was. Je begint een proces waarvan je de gevolgen niet kunt overzien. Dat zou je rouw kunnen noemen, ja. In de periode voor mijn veranderingsproces had ik het erg moeilijk. Het was alsof mijn leven aan een zijden draad hing. Ik heb als geluidsman driekwart van de aardbol gezien. Daardoor verbreedde ik mijn blik en kon ik over mezelf nadenken. Na één van die reizen kwam ik thuis met het gevoel dat ik zou gaan crashen. Nu moet er iets gebeuren, wist ik. Dat inzicht deed mij naar adem happen.”
10
Politiek geeft zorg aan transseksuelen duidelijk weinig prioriteit.
„Het is fijn dat je in Nederland hormoonbehandelingen kunt krijgen en dat transseksualiteit erkend wordt als een soort kwaal. Maar het blijft een persoonlijk gegeven waar je als transseksueel zélf verantwoordelijkheid voor moet dragen. Ik zal nooit de barricaden op gaan voor meer rechten. Waarvoor zou ik moeten vechten? Denk je nou echt dat douanebeambten er op letten of er een ‘m’ of ‘v’ in je paspoort staat? Ze zien een jonge, aantrekkelijke vrouw. That’s it.”
11
Er bestaat een lijstje van non-complimenten. ‘Je ziet er wel beter uit dan al die andere transseksuelen’ is een uitspraak waarmee het onuitwisbare voordeel meteen maar plompverloren ter tafel komt.
„Vroeger zou ik een uitdagende houding hebben aangenomen bij zo’n opmerking. Kijk mij, de femme fatale! Nu moet ik er om lachen. Een beetje zelfspot kan geen kwaad. Maak het vooral niet te belangrijk allemaal.”
Jane Snijders ging tot haar 32ste jaar als Jan door het leven. Zij reisde de halve wereld over als freelancegeluidsman. „Ik leidde een avontuurlijk leven. Ik maakte jungle-expedities en doorkruiste de Arabische wereld toen daar nog geen westerling kwam. En toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik kopieerde het gedrag van andere mannen. Droeg mooie pakken en hoeden. Maar het voelde als een toneelstukje. Een leugen. Ik raakte steeds meer vervreemd van mezelf.” In 1997 werd Jane – ze wil haar leeftijd niet noemen – geopereerd. Sindsdien staat er een ‘v’ in haar paspoort. „Een administratieve handeling”, noemt ze het. Naast films maakt Jane ook muziek: clubmuziek en techno. Binnenkort komt er een plaat van haar uit.
Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Zaterdag 2 maart 2013, pagina 18 - 19
Ik hoor dat vaker, dat ik goed gelukt ben als man

12
Als mensen in je omgeving besluiten zich voor te bereiden op je grote stap, stellen ze zich soms voor dat je een geheel nieuw en verbeterd lichaam krijgt; sommigen denken zelfs dat je een nieuwe persoonlijkheid krijgt en nieuwe hobby’s, talenten, humeuren.
Jonathan Todd: „De meeste mensen weten niet wat ze moeten verwachten als je zegt dat je van geslacht verandert. Je kunt hun van alles wijsmaken. Toen ik op weg was naar het ziekenhuis voor mijn eerste hormooninjectie, kwam ik een bekende tegen. ‘Wat gaat er gebeuren’, wilde hij weten. ‘Ze knippen wat af, plakken wat aan, transplanteren wat haar en klaar is Kees’, antwoordde ik bij wijze van grap. ‘Oh ja’, stamelde hij. ‘Dat ze dat kunnen!’
13
Het is een veelgehoord non-compliment: ‘O, je lijkt net een echte man.’
„Ik hoor vaker dat ik goed gelukt ben. Alsof ik een knutselproject ben. Door te zeggen dat iemand ‘net echt’ is, zeg je in feite dat hij nep is.”
14
De meeste transgenders hebben zo lang nagedacht over het menselijk tekort dat ze er ongebruikelijk mild van zijn geworden en hun medemens niet zo snel meer iets kwalijk nemen.
„Ik weet nog dat ik mijn oude juf op straat tegenkwam. Ik was net geopereerd en zag er niet best uit. ‘En, hoe vind je het nou dat je nooit meer functioneel seks kan hebben als man’, vroeg ze. Mijn juf! Later hebben mijn vriendin en ik er hard om gelachen. Op feestjes wordt er van alles door de kamer geroepen. ‘Kan je nog wel een orgasme krijgen? Ik zou het er niet voor over hebben, hoor!’ Dat is niet alleen nonsens, het is ook onbeschoft! Als rare vragen voortkomen uit onwetendheid of ongemak kan ik veel hebben. Ik realiseer mij dat ik ook veel vooroordelen had. Vroeger werden transgenders niet bepaald goed neergezet in de media.”
15
Alles wat ik in het verleden met veel moeite kon optillen, pak ik nu achteloos op om het meters verderop neer te zetten.
„Ik werk in de sportschool. Toen ik voor het eerst testosteron kreeg toegediend, verheugde ik mij op de fysieke effecten. Ik was benieuwd hoeveel kilo ik kon dragen bij het gewichtheffen. Dat leidde tot overmoed. Drie maanden later had ik twee fikse sportblessures.”
16
We hebben tegenwoordig een wet die administratieve geslachtsverandering mogelijk maakt. Maar we hebben meteen ook allerlei andere nieuwe regels die de transgenders uitroken uit hun schuilplaatsen.
„Volgens de huidige wet moeten ‘transmannen’ hun baarmoeder laten verwijderen om een ‘m’ in hun paspoort te krijgen. Waar anderen met speels gemak hun naam kunnen laten veranderen, moet ik daar een ingrijpende operatie voor ondergaan. Ik heb geen baarmoeder meer, maar ik weiger op basis daarvan een administratieve geslachtsverandering te laten doorvoeren. Niet alleen kost mij dat honderden euro’s, ik laat transmannen mét baarmoeder daarmee in de kou staan. Liever wacht ik tot de nieuwe wet wordt ingevoerd.
„Dat Maxim Februari in zijn boek spreekt van het ‘uitroken’ van transgenders, begrijp ik wel. Toen ik nog studeerde liep ik bijna mijn diploma mis, omdat ik aan de universiteit stond ingeschreven als vrouw. ‘We geven geen informatie aan derden’, zeiden ze toen ik belde. ‘Maar ik ben degene die op het diploma staat!’ ‘Nee, dat kan niet.’ Mensen schieten vaak zó in de stress, dat ze niet meer in staat zijn te luisteren.
„Veel transgenders zien op tegen de bodyscan op vliegvelden. Hoeveel kunnen beveiligingsbeambten van hun lichaam zien? Hoe gaan ze reageren? De meeste transmannen dragen voor de borstoperatie hesjes, zodat hun borst er plat uitziet. Toen een vriend van mij door het poortje liep, werd hij gegrepen door een douanier. Hup, daar ging de hand in het hesje. Zouden ze dat ook bij een vrouw doen?”
Jonathan Todd (28) werd geboren als meisje, maar had als kleuter al het gevoel dat hij een jongen was. Toen hij in Japan studeerde, hoorde hij dat een filmproducent mannelijke figuranten zocht. „Ik leende wat kleding en meldde me aan. Zo lang ik niet sprak, ging ik door voor een jongen.” Terug in Nederland vertelde de parttimevertaler zijn ouders dat hij zich wilde laten transformeren tot man. „Ze waren niet verrast.” Ruim vier jaar geleden kreeg hij voor het eerst testosteron toegediend. Twee jaar later werd een grote hoeveelheid borstweefsel verwijderd. Sinds kort heeft hij geen baarmoeder meer. In zijn paspoort staat nog altijd een vrouwennaam. Hij wil niet zeggen welke. „Mijn oude naam is geen groot geheim, maar het is niet wie ik ben.”

Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Zaterdag 2 maart 2013, pagina 20 - 21

[NaomiClareNL]

Casey Legler, de vrouw die als mannelijk model werkt, heeft een interview gegeven aan de Guardian.
model-casey-legler-perfect-man