T-Nederland

Hallo, mijn volwassen kind van 30 jaar identificeert zich nu als MtF transgender, maar heeft op jongere leeftijd nooit genderdysforie of het verlangen een vrouw te zijn geuit of kenbaar gemaakt en naar mijn idee dit ook niet bewust beleefd.

Komt het meer voor dat transgenders zich pas rond deze leeftijd van genderdysforie bewust worden? Dat de ouders niets in die richting opgevallen is? Is het mogelijk voor transgenders om door de puberteit te gaan zonder te herkennen dat de lichamelijke veranderingen onplezierig zijn?

Mijn zoon/dochter heeft wel sinds de leeftijd 14 jaar geestelijke problemen gehad, is ook in de tienertijd veel in contact geweest met leeftijdgenoten met ook geestelijke problemen, waaronder transgenderkinderen. Is met 19 jaar op zichzelf gegaan met als bevriend huisgenoot een FtM transgender. Genoeg gelegenheid, lijkt mij, om dingen met elkaar in verband te brengen.

Ik wil er voor openstaan dat dit een weg is die hem/haar gaat helpen gelukkiger te leven.

Ja, dat komt vaker voor, Griet. Ook nog aanzienlijk hogere leeftijden zelfs. Als ik de historie lees was ze zich -denk ik - al veel eerder bewust van wat het leven kan inhouden.

Ja hoor. Ik was 45 en mijn moeder heeft nooit iets in de gaten gehad. Getrouwd en 5 kinderen later toch in transitie.

Het komt heel vaak voor dat ouders niets in de gaten hebben, veel transgenders verbergen hun gevoelens lang totdat het ze niet meer lukt. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ik het wel al jong wist, maar dat ik pas op latere leeftijd, toen het echt niet meer ging, aan mijn transitie ben begonnen. Ik lees ook weleens verhalen van transgenders die het pas op latere leeftijd hebben ontdekt, ze weten dan meestal wel dat er iets niet klopt, maar niet wat er scheelt.

Dankjullie wel voor de reacties!

Op mijn 45e de transitie gestart omdat mijn huidige vriendin het uit mij wist te peuteren. Tot die tijd heb ik het voor iedereen verborgen weten houden. Ik heb wel gezegd dat ik een kei was in het verbergen van mijzelf zijn.

Ik schat dat het nu ongeveer sinds zes weken is dat mijn kind het transgender-zijn naar mij toe uit. Hij vertelt tegenwoordig gemakkelijk over alles wat hij beleeft en tegenkomt. Dat was in zijn tienerjaren niet zo, vanaf zijn veertiende verzweeg hij zoveel mogelijk. Tot zijn negentiende, toen trad hij weer in contact.

Hij heeft me nu verteld dat hij op 15 jarige leeftijd weldegelijk heeft aangekaart in de instelling waar hij opgenomen was, dat hij naar zijn idee transgender was, maar dit is hem daar toen uit zijn hoofd gepraat, zegt hij.

Griet schreef: ↑04 jun 2022, 11:43Hij heeft me nu verteld dat hij op 15 jarige leeftijd weldegelijk heeft aangekaart in de instelling waar hij opgenomen was, dat hij naar zijn idee transgender was, maar dit is hem daar toen uit zijn hoofd gepraat, zegt hij.

Ja, dat kwam en komt helaas nog vaak voor. En omdat transgender zijn nou niet bepaald een feestelijk vooruitzicht heeft gaan veel mensen die het betreft er in eerste instantie maar al te graag in mee dat het vast niet waar is.

Nou zijn de vooruitzichten minder donker dan de meesten denken, maar het blijft geen feestje. Ik zou me ook zorgen maken als een van mijn kinderen trans zou zijn. Uiteraard niet omdat ik dat niet zou kunnen accepteren, maar wel omdat ik weet waar je doorheen moet.

Misschien handig om te beginnen met zij te zeggen in plaats van hij. Ik krijg hier helemaal de kriebels van...

En mijn transitie was op de houding van mijn moeder na een feestje vanaf dag 1 tot vandaag. Dat kan ook.