T-Nederland

Als ik die vraag krijg of bespeur geef ik aan transvrouw te zijn, dat voel ik mijzelf het meest comfortabel bij

Het gaat mij er denk ik vooral om dat ik vind dat het een vreemde geen reet aangaat, en dat in het wilde weg aan mij vragen zonder dat je me überhaupt kent ontzettend onbeschoft is. Maar met dat direct zeggen escaleer je de situatie waarschijnlijk vooral. Dus probeer ik, bij gebrek aan beter, vooral niks te zeggen en door te lopen, maar dat voelt niet als een erg krachtig statement.

Edit: het gebeurt mij trouwens ook niet dagelijks hoor, niet eens maandelijks. Maar ik merk dat ik steeds meer aan het scannen ben op straat naar eventuele "bedreigingen" (groot woord) en dat voelt vervelend. Ik liep altijd lekker naar de grond te staren en was met andere dingen bezig dan wie me verderop tegemoet kwam lopen.

is mij nog nooit gebeurd

Is mij ook niet over komen, mensen en vooral mannen kijken wel naar mij. Dat is hun dna , Alleen als ik begin te praten is er wel eens onbegrip, dan leg ik uit dat ik als (trans)vrouw door het leven ga, en meestal krijg ik daarna wel veel begrip en respect van degene die vragen heeft. Soms doet mijn bezoek aan ene supermarkt daardoor gewon ff langer. Gen probleem hoor, door uitleg te geven snappen mensen dat er verschillen tussen lichaam en gevoel kunnen zijn , groetjes Julia

Ik heb het ook niet mee gemaakt, maar wel net zoals Julia dat ik merk dat mensen naar mij staren. Maar zo lang ze niks zeggen denk ik maar dat ze vinden dat ik er goed uit zie . Heb wel is mee gemaakt toen ik met mij vader met de metaaldetector weg was en er eerst een vraag werd gesteld aan me door een groep denk jeugd met mevrouw, maar ik was te nerveus om te antwoorden vanwege me stem. Dus hoorde ik "Denk is het een jongen". Dus dat komt wel in de buurt wat Lise beschrijft. Maar nog niks wat ik Oncomfortabel vond.