Waar begin ik met mijn transitie?

[Yasmeen91]

Bij deze een poging om een oud(er) onderwerp weer leven in te blazen.

Trigger warning: mijn mening is pittig en onaangenaam, stop hier als je dat niet wilt lezen!
Nuanceringen zijn echter wel heel welkom, dat dan weer wel. Misschien begrijp ik het gewoon nog niet goed genoeg.

Ik beschouw mezelf (nog) als buitenstaander voor de NL situatie, en herken me behoorlijk in de voorgaande klachten die m.i. bestaan uit vooral een onduidelijk proces met een opvolgende reeks van (hele) lange wachttijden. Daar staan mensen tegenover die het allemaal doorlopen hebben en nu vrij laconiek zijn - en zij zitten boven op een berg moeizaam verzamelde, esoterische?, (ervarings)kennis. Als ik heel negatief ben: Stockholm syndroom of "het was moeilijk voor mij dus moet het moeilijk voor jou zijn".

Herkenbaar voor mij in voorgaande qua huisarts: ik heb migraine en mijn huisarts is er eentje van "ach, dan neem je toch een aspirientje?". Nadat de door de huisarts aangewezen neuroloog ook niet verder kwam moest ik nog een lange weg (gevecht aan)gaan voordat ik bij een hoofdpijn poli in een ziekenhuis wat verder weg snel én goed geholpen werd. Zware en langdurige pijn kan je aardig naar "dat" randje helpen kan ik je vertellen. Moraal van dit verhaal: de huisarts weet niet alles (hoofdpijnpoli verder weg in mijn geval) en wil ook niet altijd meewerken aan het verlenen van goede zorg als dat niet in zijn straatje ligt.

Dan de veelgeprezen site van Transvisie. Mijn ongezouten mening: die is WAARDELOOS. Als ik daar ga kijken is mijn algemene indruk: "een gezellige site, mooi opgemaakt, net een patiëntenfolder - maar zonder toegankelijke, direct bruikbare en nuttige informatie".
Als zoekende persoon kijk ik dan naar "Wegwijzer". Hier verwacht ik een stappenplan. Helaas, het is de transgender zorgkaart. Theoretisch nuttig, maar staat vol met advocatenpraktijken, COC verenigingen en logopedisten. Geen flauw idee wat ik moet doen om mijn speldje in die hooiberg te zoeken.
Dan zoek ik verder onder "Kenniscentrum - Volwassenen". Ach, een overzicht met "Thema's". Wederom geen flauw idee hoe ik daar moet navigeren. Specifiek voor mij onder de kop "Hoe kom je er zelf achter dat je misschien transgender of non binair bent?" - "Hoe weet je voor jezelf of je transgender of non binair bent? Het antwoord daarop is niet altijd eenvoudig. Vaak is het een zoektocht." En bedankt.
Nu weet ik dat ik daarvoor bij een gespecialiseerde psycholoog moet zijn dus dan maar naar de zorgkaart/wegzijzer. Lijkt wat veelbelovender nu met de filters diagnostiek etc.
Maar als ik dan verder ga naar de site van AUMC (wachtlijst 3 jaren!!!) dan zie ik daar onder "Voortraject" dat ze alleen diagnoses accepteren van partners. Dafuq?
Tekst: "De polikliniek voor genderdysforie van Amsterdam UMC, locatie VUmc, heeft een samenwerkingsafspraak met de Genderpoli van Jonx (Groningen), Genderteam Zuid-Nederland (Eindhoven/Venlo), Youz en Radboudumc. Deze afspraak houdt in dat, wanneer een geheel verslag van de diagnostiek wordt aangeleverd, wij de diagnose genderdysforie kunnen overnemen." OK, dat filter van Transvisie was dus niet heel nuttig.

Wat een rampenplan.

En dan lees je nog op T-nederland dat er ettelijken zijn met een slechte hormoon behandeling: jarenlang aan het lijntje gehouden met 0 of minimale effecten. Moderne behandelingen als Will Powers zijn nog niet doorgedrongen in NL.
En dan lees je nog in de "kwartiermakers transgender zorg stukken": de wachtlijsten zijn bijna opgelost (3 jaar A-UMCG etc, een tombola bij PsyTrans (probeer je daar maar aan te melden om 09:00 eerste maandag van de maand... Dafuq???) maar we doen er ALLES aan om DHZ HRT trajecten te voorkomen.

Wat een rampenplan.

Sorry voor deze giftige rant, maar op mijn bijna 58e lijkt er niet zoveel meer mogelijk.

Hi Carla,

Je onvrede en stelligheid is te begrijpen, maar het ligt denk ik toch genuanceerder. Ik geloof niet dat mensen die de hele transitie in het verleden goed zijn doorgekomen het rechtvaardig vinden dat mensen nu een even moeizaam traject dienen te doorstaan. Het is denk ik veel meer een reality-check geven. Wachtlijsten zijn lang, je moet heel veel zelfonderzoek doen en de effecten zijn niet bij iedereen even zaligmakend.

Daarnaast zie je vaak dat mensen die nog aan het begin staan (en die ervaringen van het ondergaan van de transitie nog niet hebben) haast hebben, zo snel mogelijk resultaat willen zien en alles wat er tussen jou en dat einddoel staat zien als een enorm obstakel. Misschien soms ook wel terecht hoor. Zo stond ik er 8 jaar geleden ook in toen ik me aanmeldde bij het VU. Voelde totaal geen behoefte om daarover nog een jaar lang in gesprek te gaan met een psycholoog die dan even moest gaan kijken of ik wel trans genoeg was. Dat bleek echter de insteek van die gesprekken niet te zijn. Ik had een hele fijne psycholoog die met geduld uitlegde waarom die gesprekken noodzakelijk waren. Niet alleen om de mate van dysforie te bepalen (wat dus noodzakelijk is om de meest effectieve behandeling te bepalen), maar ook of er bijvoorbeeld ander onderliggende psycho-problematiek speelt waar je zelf helemaal geen weet van hebt. Ook dat is noodzakelijk om in kaart te brengen, want wellicht is het medisch helemaal niet verantwoord om iemand in een zwaar traject als een transitie te laten stappen als er nog allerlei andere zaken spelen die aangepakt moeten worden.

In mijn geval was er van al deze zaken dan wel geen sprake, toch kwamen er uit deze sessies dingen naar boven waar ik nog niet eerder over na had gedacht.. er werden vragen gesteld waar ik geen antwoord op kon geven. Ik ging vaker naar huis met genoeg voer om weer over na te denken. En dat is is soms confronterend, vaak ook heel verhelderend. Je kunt denken jezelf helemaal van binnen en buiten te kennen en ieder aspect van de transitie te hebben geanalyseerd.. je zult in dit traject weer voor nieuwe uitdagingen en dilemma’s komen te staan waar je nu nog geen weet van hebt.

Mensen die in de comments dingen zeggen als: ‘leg je maar gewoon bij het proces neer’, zeggen dit (imo) niet om je te pesten of het proces voor iedereen even lastig te maken, maar proberen je te behoeden voor klassieke denkfouten die je enorm zullen teleurstellen. Haast gaat je in dit proces niet helpen, sterker nog.. het gaat je grootste vijand zijn. Door tijd te laten verstrijken tussen verschillende fasen van de transitie geeft je als individu de ruimte om stil te staan bij waar je nu staat, waar je nog heen wilt, en ook wat je zeker niet (of niet meer) wilt. Ik ben op meerdere momenten verandert van gedachten over bepaalde zaken (wil ik wel of geen GRS bijvoorbeeld).

Achteraf toch heel dankbaar dat ik de tijd en ruimte had om de keuzes waar ik voor stond ècht tot me door te laten dringen en dus ook nog de mogelijkheid te hebben om mijn verwachtingen bij te stellen daar waar nodig. Als ik dat allemaal in de handen had gelegd van mijn 20-jarige haastige zelf.. dan weet ik niet of ik nu terug had kunnen kijken op een geslaagde, weloverwogen transitie.

[CarlaJansen]

Hi Carla,

<snip>
Voelde totaal geen behoefte om daarover nog een jaar lang in gesprek te gaan met een psycholoog die dan even moest gaan kijken of ik wel trans genoeg was. Dat bleek echter de insteek van die gesprekken niet te zijn. Ik had een hele fijne psycholoog die met geduld uitlegde
...<snip>...toch kwamen er uit deze sessies dingen naar boven waar ik nog niet eerder over na had gedacht.. er werden vragen gesteld waar ik geen antwoord op kon geven. Ik ging vaker naar huis met genoeg voer om weer over na te denken. En dat is is soms confronterend, vaak ook heel verhelderend. Je kunt denken jezelf helemaal van binnen en buiten te kennen en ieder aspect van de transitie te hebben geanalyseerd.. je zult in dit traject weer voor nieuwe uitdagingen en dilemma’s komen te staan waar je nu nog geen weet van hebt.
<snip>

Hallo Yasmeen,

Dank voor je weloverwogen en uitgebreide reactie.

Als eerste ben ik blij voor je dat jouw transitie traject voor jou, zonder verdere informatie van mijn kant, toch wel nagenoeg optimaal heeft uitgepakt, zij het op een heel andere manier dan je zelf had bedacht.
Voor mij is dit hele waardevolle informatie: "OK, het kan dus wel degelijk toegevoegde waarde hebben".

Ik dacht namelijk het omgekeerde: een poortwachter die overtuigd moet worden dat ik voldoende capabel ben om over transgenderisme en mijzelf na te denken en besluiten te nemen. Te bewijzen inderdaad of ik wel trans genoeg ben om een behandeling te mogen (!) ontvangen.

Er is op steeds meer plaatsen sprake van (de wens tot) depathologisering van de transgender zorg, zie ook bij Transvisie: https://transvisie.nl/reactie-naar-aanl ... mervragen/ Je ziet het zelfs terug komen op de website van AUMC, alhoewel de praktijk her en der weerbarstiger lijkt.
Zij zeggen, in mijn kort door de bocht samenvatting, dat psychologische hulp vaak geen meerwaarde heeft en alleen een voorwaarde is voor vergoeding somatische zorg door verzekeraars.

In een ideale wereld zou ik het fijn vinden als iemand als jij (anoniem) bijdraagt aan een "How to Trans" document waar je zou kunnen aangeven waar die psychologische hulp, die ingewikkelde vragen, wel degelijk een meerwaarde bieden: "Je zou eens na kunnen denken over ...".

Verder zie ik op een aantal plaatsen (een paar reddit forums) dat mensen heel blij zijn met de mogelijkheid om erg vroeg in het traject aan HRT te kunnen beginnen. Dit juist om aan de hand van hormonaal opgewekte veranderende gevoelens en emoties te kunnen beoordelen of dat echt voor hen is, zelfs voordat er onomkeerbare lichamelijke veranderingen zijn.
Dan natuurlijk de hormoongestuurde lichamelijke veranderingen, die een sociale transitie helpen vanwege een meer passend uiterlijk bij kledingwens en gedrag. Uit die laatste hoek komt zelfs wel het idee dat het achterhaald tot vernederend is om bijvoorbeeld "een vent in een jurk" maanden tot jaren de straat op te sturen vóór de toestemming om een behandeling in te mogen. Complicerende medische factor is natuurlijk de vraag of en in hoe verre HRT aanslaat M.i. dus super belangrijk dat er een doorontwikkeling in de best mogelijke behandeling is.

Een haast detail: als ik er wat eerder bij was geweest had ik waarschijnlijk wel meer eigen haar kunnen redden. Het idee levenslang pruiken te moeten dragen spreekt me niet echt aan. Gelukkig was ik wel in staat om zelf, vóór een diagnose met vergoeding, een laser gezichtsontharing te bekostigen. Ook hier weer een paar jaar te laat: er staan meer grijze stoppels dan ik had gehoopt. Snelheid kan ook om die reden belangrijk zijn.

Transitie is natuurlijk een bloedserieus iets, voor velen een levensnoodzaak met onbekende maar waarschijnlijk zeer hoge "kosten in brede zin" en best wel onzekere, onbekende maar mogelijk zeer hoge opbrengsten.

Je geeft in je "voorstelrondje" aan dat je weinig behoefte had om je ervaring te delen. Ik kan me voorstellen dat je op enig moment gewoon verder wilt met leven "zoals jezelf, in een lichaam waar je je in thuisvoelt". Toch is het delen van ervaringen belangrijk voor anderen, dus nogmaals dank dat je dat gedaan hebt!

Groetjes,
Carla