Genderdysforie...?
-
ReneeCross
- Berichten: 244
- Lid geworden op: 03 okt 2018, 09:45
- Gender: Trans MtF
- Locatie: 's-Hertogenbosch
Re: Genderdysforie...?
Genderdysforie is een gevoel. En dat voel jij op jouw manier. Ik heb zelf ook geen grote hekel aan mijn geslachtsdeel, maar vind het ook niet fijn dat ie er zit. Momenteel zit ie er en heb ik er mee om te gaan. Als ik toch een geslachtsoperatie ga is dat voor mij vooral de keus om in de spiegel een die dame te zien. Nu hoop ik vooral op een snelle start van de hormonen. Om zo mijn lijf beter bij me te zien passen. Maar nee er is geen zwart op wit bewijs van de genderdysforie.
-
Laura2021
- Berichten: 221
- Lid geworden op: 01 mar 2021, 10:13
- Gender: Vrouw
- Voornaamwoorden: Zij/Haar
- Locatie: Overijssel
Re: Genderdysforie...?
Hoi Mareijn, ik herken het tot op zekere hoogte. Ik had ook geen afkeer over mijn eigen geslacht. Voordat ik aan het proces begon dacht ik sterk dat ik gewoon vrouwelijke eigenschappen had als man en dat het ok was. Zo dacht mijn omgeving er ook over.
Tevens kon ik veel van mijn vrouwelijke interesses kwijt bij mijn toenmalige vrouw.
Maar toen ik meer ging nadenken en dat kwam voort uit een soort midlife crisis bleek dat mijn vrouwelijkheid als man eigenlijk veel meer inhield.
Ik was veel liever vrouw dan man. Pas na die erkenning kwam toen pas de acceptatie.
De deksel ging van de pan. En toen sloeg de genderdysforie pas echt toe en is afgelopen 3 jaar extremer geworden in fases met pieken en dalen.
Genderdysforie is distress, een soort kwelling want het doet echt pijn in het hart als je het ervaart. Het knelt ook want je zit als het ware vast of gevangen op dat moment en gevoel dat je geen of weinig controle hebt. Het leidt of kan leiden tot allerlei secundaire klachten, boosheid, angst, depressie, sociale isolatie, verkeerde coping zoals drank, drugs, eetstoornissen etc.
Je kunnen toegeven aan je verlangens is echt een kunst en de ouder in je (vanuit je opvoeding, dus je ouders) loslaten, zo ook de maatschappij. Het vergt veel zelfreflectie en bewustzijn en dus veel energie.
Misschien dat je er iets aan hebt.
Tevens kon ik veel van mijn vrouwelijke interesses kwijt bij mijn toenmalige vrouw.
Maar toen ik meer ging nadenken en dat kwam voort uit een soort midlife crisis bleek dat mijn vrouwelijkheid als man eigenlijk veel meer inhield.
Ik was veel liever vrouw dan man. Pas na die erkenning kwam toen pas de acceptatie.
De deksel ging van de pan. En toen sloeg de genderdysforie pas echt toe en is afgelopen 3 jaar extremer geworden in fases met pieken en dalen.
Genderdysforie is distress, een soort kwelling want het doet echt pijn in het hart als je het ervaart. Het knelt ook want je zit als het ware vast of gevangen op dat moment en gevoel dat je geen of weinig controle hebt. Het leidt of kan leiden tot allerlei secundaire klachten, boosheid, angst, depressie, sociale isolatie, verkeerde coping zoals drank, drugs, eetstoornissen etc.
Je kunnen toegeven aan je verlangens is echt een kunst en de ouder in je (vanuit je opvoeding, dus je ouders) loslaten, zo ook de maatschappij. Het vergt veel zelfreflectie en bewustzijn en dus veel energie.
Misschien dat je er iets aan hebt.
Groetjes Laura 
-
Maartje-nb
- Berichten: 262
- Lid geworden op: 30 mei 2022, 23:28
- Gender: Anders
- Voornaamwoorden: Die/diens, Hen/hun
Re: Genderdysforie...?
Hoi Laura,
Vind het wel interessant wat je omschrijft.
Vooral het breekpunt in je verhaal: “toen ik er meer over na ging denken…”
Wat was voor jou de reden om er meer over na te denken en het niet te laten bij hoe het was?-> “gewoon” een man met vrouwelijke interesses.
Ben wel benieuwd naar je antwoord
Vind het wel interessant wat je omschrijft.
Vooral het breekpunt in je verhaal: “toen ik er meer over na ging denken…”
Wat was voor jou de reden om er meer over na te denken en het niet te laten bij hoe het was?-> “gewoon” een man met vrouwelijke interesses.
Ben wel benieuwd naar je antwoord